Lees ook de verhaaltjes op zoek, sneeuwpret, volg me maar.
“Wat zal ik blij zijn om onze vrienden de alpaca’s terug te zien,” zucht Edison. “Ik ook,” bibbert Valeir, “dan hebben we weer een lekker warm plaatsje om te slapen tijdens de koude nachten.” Edison, Valeir en Kootje zijn al een hele tijd op weg naar de boerderij waar Mike en Spike de alpaca’s wonen. Tijdens hun tocht naar hun twee wollige vrienden hebben ze tijdens de koudste nachten geslapen in allerlei schapenstallen waar het ook wel warm was. Maar toch niet zo warm als bij Mike en Spike. “We zijn er bijna,” lacht Valeir die in de verte de boerderij al ziet staan. “Kom,” zegt Edison tegen zijn vrienden, ”spring maar op mijn rug dan zetten ze we het op een loopje voor het laatste stukje van onze tocht.” Valeir en Kootje gieren het uit van de pret. Edison loopt zo vlug dat de vrienden voortdurend tegen elkaar schuiven op de gladde rug van Edison.
“Mèèèèèè mèèèèèè mèèèèèè,” mekkert Belle het geitje als ze de drie vrolijke vrienden ziet aankomen. “Mèèèèè ,welkom op onze boerderij,” mekkert ze blij. Het is net alsof ze de wacht houdt en verwelkomt elke bezoeker met een vrolijk gemekker. “Dag Belle,” zegt Edison, ”hier zijn we weer. Ken jij ons nog?” Belle begint vrolijk te mekkeren, “mèèèèèèè, natuurlijk, de drie vrolijke vrienden van Mike en Spike.” Dan denkt Belle even diep na. “Euh… Edison de ezel, Valeir de vogelverschrikker en Kootje konijn. Mike en Spike hebben het gisteren nog gezegd dat jullie binnenkort wel terug op bezoek zouden komen.”
Het is nog vroeg in de morgen en Mike en Spike liggen nog te slapen in hun warme stal.
“Waarom maakt Belle zo veel lawaai?” zucht Spike terwijl hij rechtspringt en gaat kijken wat er aan de hand is. Mike wordt ook wakker en rolt door het warm laagje zagemeel dat in de stal ligt. “Hé Belle!” roept Spike boos, ”waarom maak jij zo veel lawwaai?” Maar dan ziet hij wie er op bezoek is. “Mijn dikke vrienden!” roept hij blij, ”ik had het voorspeld dat jullie één van deze dagen gingen komen.” Ze knuffelen er op los als ook Mike hen komt verwelkomen. “Oh, zalig die warme dikke vachten,” geniet Valeir, ”die heb ik gemist hoor.”
“Ja, nu zijn ze terug lekker dik en warm. Maar net voor de zomer is onze vacht afgeschoren.” Zegt Mike. “Hadden jullie dan geen kou?” vraagt Kootje, ”aan mijn vachtje mag er niemand aankomen hoor.”
“In het begin was het wel fris maar toen de warme dagen kwamen, was ik heel blij dat onze dikke jas uit was. Het was toen zo warm, dat we niet konden buitenkomen. De zon maakte ons ziek,” zucht Spike.
“Het was wel een gek gezicht,” lacht Mike, ”we waren zo mager. ’s Nachts kropen we heel dicht bij elkaar want ik miste mijn vachtje dan toch wel.”
“Maar toen de zomer voorbij was, begon onze vacht weer goed te groeien en hadden we weer een jasje aan. In de herfst konden we wel al een dikker jasje gebruiken want toen werden de nachten al een pak kouder. En hoe kouder het werd, hoe dikker onze jas werd,” vertelt Spike. “En als het na de winter, weer lente wordt en zomer, wordt jullie vacht dan weer afgeschoren?” vraagt Kootje. “Ja hoor, dat gebeurt elk jaar opnieuw. En van onze wol worden er warme sjaals en warme truien gemaakt,’ vertelt Mike fier.
Onze drie vrienden gaan ook nog op bezoek bij de andere dieren die op de boerderij wonen. Bij Babs en Diesel, de grappige varkentjes, Knabbel en Babbel, de lieve konijntjes, Beda, de knappe pony, Joy en Happy, de cavia’s en Barbara, het andere geitje. Het is een koude maar zonnige dag en allemaal samen genieten ze van de zon en spelen op de boerderij. Valeir blijft in de beurt van Mike en Spike om hem af en toe eens lekker te verwarmen aan hun warme vachten.
Omdat het bijna winter is en de zon vroeg gaat slapen, kruipen de dieren ook vroeg in hun nestje. De geitjes slapen samen in de ton. De varkentjes in hun stal. De konijntjes en de cavia’s in hun hok. En Mike en Spike slapen samen met de drie vrienden in hun warme stal.
De volgende morgen is de zon weer van de partij en besluiten ze met hun vijven een lange wandeling te maken. En als de vrienden op stap gaan, zingt Edison er altijd een liedje bij. Vandaag klinkt het wel een beetje anders.
We gaan op stap, wie gaat er mee?
We gaan een eindje stappen, drie plus twee.
Ben je moe, dan moet je het maar vragen…
Spring maar op mijn rug, ik zal je dan wel dragen.
Samen springen, samen lachen, samen gluren
Op zoek, op zoek naar de leukste avonturen. En ’s avonds als de zon is ondergegaan kruipen ze weer in hun warme nestje. “Ik wil hier graag de hele winter blijven. Het is hier zalig,” geniet Valeir. “Ik ook, ik ook!” roept Kootje terwijl hij dicht tegen Spike aankruipt. “Tja, als dat eens moest kunnen…” vraagt Edison met zijn liefste snoet. Mike en Spike knipogen naar elkaar. “Maar dat kan hoor. Jullie zijn hier welkom de hele winter lang. Er is plaats genoeg.” En met een grote glimlach vallen de vijf vrienden in een diepe slaap. Dicht bij elkaar… lekker warm…
