5 kleine spookjes

Omdat het herfstvakantie is en mama en papa enkele dagen moeten werken, logeren Lars en Lies nog eens bij oma en opa. Het regent al de hele dag … ‘s Morgen gaan de kids mee boodschappen doen. Overal is er versiering voor Halloween. “Ik vind dat toch maar niets hoor,” zucht opa, ”is dat nu leuk allemaal die gekke dingen?” Oma moet lachen, “maak je niet dik opaatje, voor de kinderen is dat toch leuk. Zo wat griezelen en enge dingen doen.” Lars heeft een masker genomen van een vampier en Lies van een heks. “Boehoehoe!” ze laten opa schrikken. “Leg dat maar vlug terug,” lacht opa, “ik zie veel liever jullie echte gezichtjes hoor.”

Na de middag gaat Lies eens snuffelen in de puzzelkast. Oma en opa hebben nog veel puzzels van toen papa klein was. Ze hebben die allemaal bewaard. “Oh kijk hier, een vloerpuzzel van spookjes!” roept Lies, ”die gaat ik eens leggen”.  Lars leest ondertussen strips van kiekeboe. “Kom eens kijken oma, de puzzel is klaar!” roept Lies. Opa komt ook eens kijken. “Toen jullie papa klein was, vertelde ik altijd een verhaal bij de puzzel, een verhaal over een spookkasteel,” zegt opa met grote ogen en een griezelige stem. “Vertel, vertel,” zegt Lies. “Ok, kom, we zetten ons in de zetel. Da’s gezellig,” zegt opa. Lars komt er ook bijzitten en opa vertelt:

Ook vanavond branden er weer lichtjes…

Foto Mar Van Esbroeck

“Het is een koude, donkere avond. Aan de rand van een bos staat een groot huis. Het lijkt wel een kasteel. Iedereen noemt het eenspookkasteel. Het is verlaten. Maar ’s avonds als de zon is ondergegaan, zie je af en toe een lichtje branden. Woont er dan toch iemand… Ja hoor! Er wonen spookjes, 1 2 3 4 5 kleine lieve spookjes.En elke avond als de zon is ondergegaan worden de spookjes wakker en is er van alles te beleven. Als ze honger hebben in het holst van de nacht, dan zweven de kleine lekkerbekjes door het huis en eten ze een stukje pizza en een appeltje of acht. En als de sterren aan de hemel staan maken ze het gezellig en steken de kaarsjes aan. Er is ook een babyspookje bij. Soms kan het kleintje niet slapen en is het bang voor nare dromen. Dan spelen de spookjes een liedje op een oude piano en dan komen de mooie dromen. Zodra het middernacht is en de oude klok twaalf slaat, wordt er feestgevierd. Overal komen dan nog andere spookjes vandaan en ze dansen de hele nacht bij het licht van de maan. Maar als de zon weer opkomt zijn alle spookjes weer verdwenen. Ze zweven dan weer naar huis want ze hebben geen voetjes en geen tenen. Maar de 5 kleine lieve spookjes die blijven binnen in het kasteel. Ze houden niet van de zon, ze houden niet van geel.”

Oma komt eens kijken. Ze vond het vroeger altijd zo leuk alsopa vertelde en als hij grappige rijmpjes maakte. “Je kan het nog goed hé opaatje,” lacht oma, ”dat rijmen en dat dichten.”

“Sssssst” zeggen de kids, ”het verhaaltje is nog niet gedaan.” Oma gaat erbij zitten.

En opa vertelt verder…

“Rond het kasteel is er ook een grote tuin. Als het een bewolkte dag is met een grijze donkere lucht, dan komen de spookjes wel eens buitenspelen. Ze spelen dan verstoppertje. In de bomen, in de struiken, in het gras en soms zie je er eentje zitten in huis achter het kapotte glas. Zweven in het doolhof vinden ze ook heel fijn. Dan roept er eentje 123 de laatste moet hem zijn. Maar schijnt de zon weer door de wolken dan haasten ze zich in huis. Want de zon geeft witte spookjes de kleur van een grijze muis. En zo gaat het elke dag en elke nacht. En als je de spookjes eens wil zien, ga dan naar hetspookkasteel, zo rond een uur of acht.

“Opa, dat was een leuk verhaal, ik wil daar een tekening over maken” lacht Lies. “Ik ook,” zegt Lars. Ze nemen een groot blad. Lars neemtde kleurpotloden en Lies kiest de stiften.  Opa is heel benieuwd naar de tekeningen over zijn verhaal, en gaat af en toe eens een kijkje nemen. “Even wachten opa”, zegt Lies, “de tekeningen zijn bijna klaar.” Even later roepen de kids, ”oma, opa, kom eens kijken…”  De tekeningen zijn prachtig.

Lies tekende het spookkasteel met de vijf zwevende spookjes.

Illustratie Lena Dhooghe

Lars tekende het spookkasteel met de spookjes die zich verstopt hadden in de tuin.

Illustratie Pieter Saegeman

“Da’s toch veel mooier dan allemaal die gekke griezelige spullen in de winkel hé,” lacht opa. Dat vindt oma ook en ze hangt de tekeningen met plakband aan de grote kast.

Als de kids die avond gaan slapen, vragen ze aan opa om nog een verhaaltje te vertellen. “Nog één?” vraagt opa, ”is een liedje ook goed, een liedje over spookjes?”. En opa zingt een spokenliedje en na een tijdje zingen Lars en Lies het liedje mee.

Spookjes spookjes, kleine spookjes. Ze laten me schrikken.

Spookjes spookjes, kleine spookjes. Wat is dat? Een spin.

Spookjes spookjes kleine spookjes. Waar zouden ze zitten?

Spookjes spookjes kleine spookjes. Pas op hier in huis…

Voor een spook hoef je niet bang te zijn.

Met een spook kun je lachen. Hij doet je geen pijn.

Ahaha oehoehoe, luister goed hoe ik een spook na doe.

Ahaha oehoehoe, luister goed hoe ik een spook na doe.

Spookjes spookjes, kleine spookjes.

Spookjes spookjes, kleine spookjes.

Spookjes spookjes, kleine spookjes.

Maar ik ben niet bang…

“En nu is het tijd om te slapen kleine spookjes,” lacht opa. “Slaapwel…”

“Slaapwel opaatje,” lachen de kids.

Eén antwoord op “5 kleine spookjes”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *