Lees eerst het verhaaltje ‘Daaag Alffartje’
Zoals elke avond zijn Alffartjes’ beste vrienden op wandel. Schalulleke is er nog niet bij. Anderhalve maand geleden werd ze mama van twee schattige geitjes. Schalulleke is een fantastische mama en ze laat haar kleintjes niet alleen.
De twee vrienden wandelen voorbij de knotwilg waar een eekhoorntje zijn wintervoorraad heeft aangelegd. Dat had het kleine dier afgesproken met Alffartje voor hij vertrok.
“Weet jij wanneer Alffartje terugkomt?” vraagt Chepito de ezel. “Ik mis hem zo.” Chloë het zwijntje kijkt naar boven. “Dat zal niet lang meer duren. Hij heeft beloofd dat hij komt als de dagen langer zijn en het weer warmer wordt,” zucht Chloë.
Alffartje is drie maanden geleden vertrokken. Alle dieren missen zijn gezellige praatjes, zijn bezorgdheid en zijn vriendschap.
De volgende dag ontwaakt de Alffarhoeve bij het licht van een stralende zon. De voorbije weken heeft het veel geregend. Overal liggen grote plassen. De grond was zo nat dat Olga en Suzy, de twee witte ezels, moesten verhuizen.
Maar vandaag maakt de zon veel goed. De natuur begint voorzichtig te ontwaken. Aan de takken van heel wat bomen en struiken liggen de blaadjes te wachten in de dikke knoppen die bijna openspringen. De wilgen zijn geknot. De dikke oude takken zijn verwijderd zodat er nieuwe frisse takken kunnen groeien. Er werd natuurlijk gewacht tot het eekhoorntje, dat de holle knotwilg had gebruikt om zijn wintervoorraad op te bergen, was vertrokken.
Bij het ontwaken kijken de dieren naar de blauwe lucht. Het belooft een mooie, zonnige en verrassende dag te worden …
Na de middag is het muisstil op de Alffarhoeve. Zoals elke dag genieten de dieren van een middagdutje. De kippen zitten hoog en droog op een berg hooi. Zalig in de zon. “Tok tok tok,” kakelt de grote witte kip, “kijk eens daar!” Alle kippenkopjes draaien in dezelfde richting. “Tot tok tok! Alffartje, je bent weer thuis!” juichen de dametjes. “Alffartje komt dichterbij en landt bij de kippen.”Sssssst ssssst,” fluistert hij, “wat ben ik blij dat ik er ben. Ik kom even wat graantjes pikken maar dan ga ik slapen in de knotwilg want ik ben doodmoe van de lange reis.” De grote witte kip komt heel dichtbij. “Eet je buikje maar rond en ga maar lekker slapen,” kakkelt ze heel stilletjes, “we gaan nog niets verklappen aan de anderen. Dan is het morgen een verrassing voor iedereen.” Alffartje vindt dat een schitterend idee en vliegt naar de knotwilg. Even later ligt hij luid te snurken op zijn bedje van bladeren en mos.
Als Chloë en Chepito ’s avonds op wandel zijn, ligt Alffartje nog altijd te slapen. Het is volle maan en heel lang geleden dat ze Alffartje zagen staan. Als ze aan de knotwilg komen, stoppen ze. “Jammer, onze kleine blauwe vriend is nog steeds niet terug,” zucht Chepito en hij stapt verder. “Luister eens,” fluistert Chloë. De vrienden spitsen hun oren. “Er ligt iemand te snurken. Zou het Alffartje zijn? Is hij terug?” vraagt Chepito ongeduldig terwijl hij met één hoef tegen de stam van de knotwilg stampt. Ze horen een luid gegeeuw. Gespannen kijken Chloë en Chepito naar de holte in de knotwilg.
Een grote oranje snavel komt tevoorschijn… “JAAAAA! Hij is terug!” juicht Chepito. Alffartje staat in de holte van de knotwilg te geeuwen. “Knor knor welkom thuis!” zegt Chloë, “wat hebben we jou gemist.” Alffartje komt naar buiten. “Ik jullie ook hoor,” zucht Alffartje, “het was een lange zware reis terug. Ik moest eerst een dutje doen.” Hij spreidt zijn vleugels en geeuwt nog eens. “Maar ik mis Schalulleke. Gaat zij niet meer wandelen?” vraagt Alffartje teleurgesteld. “Voorlopig niet. Ze heeft nu iets anders te doen,” giechelt Chepito. “Wat dan?” vraagt Alffartje bezorgd. “Knor knor knor dat is een grote verrassing,” knort Chloë lachend, “kom morgen bij zonsopgang naar het geitenhok dan zal je het wel zien.” Alffartje houdt niet van verrassingen en wil het nu weten. Maar de vrienden plagen hem en zeggen niets. “Morgen, morgen zal je het wel zien,” lachen ze samen en wandelen verder.
De volgende morgen is Alffartje heel vroeg wakker. Hij heeft heel onrustig geslapen. Net na zonsopgang vliegt hij naar het hok van de geitjes. Hij is zo nieuwsgierig. De grote witte haan zit klaar op het hek om te kraaien en zo alle dieren wakker ter maken. Alffartje vliegt voorbij. “Kukuleku kukeleku! Wat ben jij vroeg wakker!” kraait de haan. “Ik ben op weg naar het geitenhok. Ik heb gehoord dat er iets gebeurd is met Schalulleke. Weet jij iets meer?” vraagt Alffartje. “Kukelekukeleku,” lacht de haan, “ga maar vlug kijken. Het is goed nieuws hoor.” Zo nieuwsgierig is Alffartje nog nooit geweest. Zijn bruine kam staat recht omhoog. Hij landt net voor het geitenhok. Voor hij naar binnenwaggelt hoort hij een stil gemekker. “Oei, Schalulleke klinkt zo raar. Zou ze ziek zijn misschien?” denkt Alffartje luidop. Voorzichtig klopt hij met zijn grote oranje snavel op de deur van de stal. “Mèèèèh mèèèèèh wie is daar?” vraagt Schalulleke. “Ik ben het Alffartje, mag ik binnenkomen?” vraagt de blauwe vogel ongeduldig. “Mèèèèh mèèèèh je bent terug! Kom vlug binnen!” mekkert Schalulleke blij. Alffartje duwt de piepende deur verder open. Het wordt muisstil en Alffartje staat met open snavel te kijken…
“Oh oh wa wa wa wie wie zijn dat?” stamelt Alffartje. In het malse hooi ziet hij twee kleine geitjes staan die zachtjes mekkeren. “Mag ik je voorstellen… mijn zoontje Aster en mijn dochtertje Astrid,” lacht Schalulleke trots. “Echt? Zijn dat jouw kindjes?” vraagt Alffartje een beetje ongelovig. De kleine geitjes huppelen naar mama Schalulleke. Ze zijn een beetje geschrokken van de vreemde blauwe vogel. “Niet bang zijn,” fluistert de kersverse mama terwijl ze haar kleintjes een likje geeft. Alffartje staat nog altijd stokstijf stil te kijken. “Ja hoor, ik ben echt mama geworden. En kom gerust dichterbij,” zegt Schalulleke. Heel voorzichtig waggelt Alffartje een beetje dichter. Aster en Astrid gaan samen naar de eetbak. “Niet te geloven jij bent mama. Ik ben zo blij,” juicht Alffartje en zijn bruine kam staat helemaal rechtop. En wat is het hier lekker warm. Ik wou dat ik ook een geitje was.” Nu begrijpt Alffartje wat Chloë en Chepito bedoelden met die verrassing. “Ben je ook al bij de andere dieren op bezoek geweest?” vraagt Schalulleke. “Nee, ik wilde jou eerst zien. Chloë en Chepito hadden me zo nieuwsgierig gemaakt,” antwoordt Alffartje. “Terwijl jij op reis was, is hier nog veel gebeurd. Vlieg maar eens rond,” giechelt Schalulleke. “Dat ga ik zeker doen. Nu blijf ik nog wat bij jou en de kleintjes. Het is hier zo gezellig,” geniet Alffartje met zijn bruine kam mooi rechtop.
Wordt vervolgd…