Het is bijna winter in het dierenbos waar Krisje krekel en zijn vrienden wonen. Zoals elk jaar rond deze tijd zijn bijna alle bomen kaal. Sommige dieren beginnen bijna aan hun winterslaap. Ze hebben heel veel gegeten en slapen nu tot het einde van de winter. De mieren blijven dicht bij elkaar in de mierenhoop. En Krisje krekel en de kaboutertjes laten hun vuurtje weer branden in de holle boom. Meneer uil, de specht en de andere vogels hebben terug hun dikke verenjas die hen beschermt tegen de kou. Ook de konijntjes en Kraakje de eekhoorn hebben een dikke vacht.
Het belooft een prachtige zonnige maar koude dag te worden vandaag. De zon komt al vlug tussen de bomen piepen. Zoals elke morgen komen de dieren samen op de open plek in het bos om elkaar een goeiemorgen te wensen.
‘Goeiemorgen, goeiemorgen, goeiemorgen jij en jij,
goeiemorgen goeiemorgen ik ben vandaag zo blij.’
Kraakje de eekhoorn is er niet bij. Hij heeft nog veel werk om eten te verzamelen voor de winter. “Jij bent wel laat dit jaar,” zegt Krisje als Kraakje voorbij rent. Kraakje zoekt nootjes, zaadjes en besjes en legt ze allemaal in zijn nestje. In de winter vindt hij dat niet meer en daarom legt hij een wintervoorraad aan. “Ik weet het,” zegt Kraakje boos, ”maar ik begrijp het niet. Elke avond als ik naar mijn nestje ga, is mijn eten bijna allemaal weg. Ik blijf maar zoeken en zoeken…”
En Kraakje rent weer verder. De ene boom in en de andere weer uit. “Kraakje! roepen de kaboutertjes,” wij zullen vandaag op je nestje letten en kijken wie je eten komt stelen!” Dat vindt Kraakje een schitterend idee. En hij gaat weer op pad op zoek naar eten. ”Ik vind nooit genoeg voedsel voor de hele winter,” zegt Kraakje ongerust. En dat zou voor Kraakje heel erg zijn. “Ik wijs je de weg wel,” zegt de specht, “ik weet nog lekkere hapjes liggen voor jou.”
En zo gezegd zo gedaan. Kraakje volgt zijn vriend op zoek naar lekker eten. In een grote tuin in de buurt van het bos staat een schaal met allemaal nootjes. “Kijk eens hier!” roept de specht, “hier staat een schaal met eten voor de eekhoorntjes.” Kraakje neemt zo veel nootjes als hij kan dragen en rent terug naar zijn nestje. Onderweg zien ze een huisje aan de stam van een boom hangen . In dat huisje liggen noten, zaden en lekkere besjes. “Oh super, hier kom ik straks nog wat halen,” zegt Kraakje. Als Kraakje en de specht terug in het bos komen, staan de vrienden hen al op te wachten.
“Mogen we jullie voorstellen… dat is Vera, de veldmuis,” zegt Krisje boos. Krisje en de andere dieren hebben Vera betrapt toen ze eten nam uit het nestje van Kraakje. “Sorry, sorry, het spijt me echt. Ik had zo een honger en ik vond geen eten meer in het bos,” weent de veldmuis. “En dan neem je mijn eten maar… dan kan toch zo maar niet,” zegt Kraakje boos, “ik moet veel eten verzamelen voor de winter.” “Maar ik ook, ik moet ook veel eten verzamelen voor de winter,” zegt Vera verdrietig. Ondertussen is het bijna donker geworden in het grote bos en meneer Uil is ook al wakker. “Wat is hier aan de hand? Waarom zingen en dansen jullie niet? Het is toch bijna tijd om te gaan slapen?” vraagt hij. De vrienden vertellen wat er is gebeurd. “Tja, dat is wel een probleem, maar ik denk dat ik een oplossing heb,” zegt meneer Uil, ”wij zoeken een veilige plaats en jullie gaan samen op zoek naar eten.” Dat vinden ze allemaal een goed idee. “Jullie mogen je eten bij mij komen leggen in het holletje onder de grote spar,” zegt Prikkebol de egel, ”er is plaats genoeg. Als ik daar ben, zal niemand jullie eten durven pakken. Maar wel altijd stil zijn hé want ik ga aan mijn winterslaap beginnen.
”Vanavond maken ze geen muziek meer en om te dansen zijn ze veel te moe. Ze gaan allemaal slapen. Vera mag bij Kraakje slapen en de volgende morgen gaan ze samen met de specht op zoek naar lekker eten. Ze vinden nog veel en verstoppen het heel stilletjes bij Prikkebol in zijn slaapplaats. Die ligt al diep te slapen en als je heel goed luistert hoor je hem een beetje snurken.
Leuk!