Het regent al enkele dagen in de tuin waar Bartholomeus en zijn vrienden wonen. “Zalig toch die zachte verfrissende regendruppels,” zegt Bartholomeus als hij ’s morgens een bezoekje brengt aan Pedro de pony. “Hihihi,” hinnikt hij blij, ”echt genieten en goed voor de bloemen en de planten.”
Aan de rand van de weide verschijnt een hoopje zand. “Goeiemorgen,” zegt Pol de mol die zijn kopje naar buiten steekt. Hij zet zijn brilletje op om zijn vrienden beter te kunnen zien. “Is het nu weer aan het regenen,” zucht hij, “mijn brilletje wordt weer nat. Echt lastig hoor.” “En ben je nu weer hoopjes aan het maken op mijn weide … echt lastig hoor,” lacht Pedro. “Kwaak, kwaak, goeiemorgen allemaal!” roept Kobe de kikker vanop zijn lelieblad. “Hou jij van de regen?” vraagt Bartholomeus. “Tuurlijk wel. Ik ben dan ook een kikker hé en heel graag kletsnat. Maar kijk eens daar,” zegt Kobe ongerust terwijl hij naar een donkere, dreigende lucht wijst. “Oei oei, daar hangt onweer in de lucht,” roept Bartholomeus. In de verte horen ze de donder al. Dikke druppels vallen uit de lucht en even later zien ze ook een bliksem. “Rennen!” roept Pol de mol die verschrikkelijk bang is van onweer. Hij rent de stal van Pedro binnen. Kobe de kikker neemt reuzesprongen en Bartholomeus vliegt razendsnel naar binnen. Als laatste komt Pedro binnengewandeld. “Zijn mijn kleine vriendjes veilig nu in mijn stal?” lacht hij. “Lach maar,” zegt Kobe boos, ”jij bent groot en sterk maar wij zijn klein en kwetsbaar.” Het onweer duurt niet zo lang maar het blijft de hele dag grijs, donker en kletsnat. Daarom besluiten onze vrienden in de stal van Pedro te blijven tot de zon weer gaat schijnen. Daar is het lekker warm en droog tussen het stro op de grond en het hooi in de voederbak. Met z’n vieren maken ze het gezellig. Bartholomeus speelt leuke melodietjes op zijn accordeon en de vrienden zingen en dansen vrolijk mee.
Na de middag vliegt Bartholomeus even naar buiten. “Het is gestopt met regenen en de zon schijnt al door de wolken,” roept hij naar zijn vrienden. Ze komen allemaal naar buiten. “Zie je wel, na regen komt altijd zonneschijn,” lacht Pedro. Die gekke Pedro. Altijd klaar voor een grapje. Alle vier gaan ze naar hun eigen plaats om een middagdutje te doen. Pedro vlijt zich neer in het natte hoge gras. Pol kruipt langs het hoopje weer in de grond. Kobe springt terug op zijn lelieblad en Bartholomeus zoekt een bloem met zachte bloemblaadjes. En dan is het even muisstil in de tuin. Maar als je heel goed luistert hoor je het zacht gesnurk of eigenlijk het zacht gezoem van Bartholomeus bij.
Maar plots hoor je in de tuin een luid gezoem. Tussen de bloemen in de prachtige bloementuin vliegt een grote dikke hommel heen en weer. Hij vliegt van de ene bloem naar de andere. Wat of wie zou hij zoeken?
Bartholomeus ligt op een paarse bloem nog steeds te genieten van zijn middagdutje. “Wat is me dat voor een lawaai?” geeuwt hij wanneer het gezoem steeds dichterbij komt. Maar plots is het weer stil. “Ik ken dat gezoem toch? Maar wie was dat ook weer?” Bartholomeus is nu klaarwakker en gaat op zoek.
Ook Pedro de pony ligt nog zalig te dutten in het malse gras als hij wakker wordt van gezoem. “Hihihi, hallo, wie is daar?” vraagt Pedro geschrokken. Hij kijkt boos rond maar ziet niemand. Even later voelt hij iets kriebelen aan zijn linkeroor. “Hihihi, blijf eens van mijn oor en stop eens met dat gezoem!” roept hij boos. En dan is het weer stil. Maar ook Pedro gaat op zoek naar de vreemde zoemende bezoeker.
Pedro loopt heen en weer in de weide op zoek naar het gezoem. “Wat een lawaai is dat hier? Mag een mol nu al niet meer genieten van een middagdutje!” roept Pol terwijl hij zijn kopje door het hoopje zand naar buiten steekt. Hij zet zijn brilletje op en ziet dat Pedro voortdurend heen en weer loopt. “Hé Pedro, zoek jij iets of zo?” vraagt Pol, “je hebt me wel gestoord in mijn middagslaapje hé.” Pedro komt aangelopen. Met zijn graafhanden houdt Pol het zand tegen. “Rustig, rustig. Straks stort mijn gang nog in,” lacht hij. “Sorry Pol, ik ben op zoek naar iets of iemand die mij wakker gemaakt heeft door heel luid te zoemen en aan mijn oor te kriebelen,” vertelt Pedro. “Luister, ik hoor het weer.” Pol kruipt nu helemaal uit zijn hoopje en gaat mee op zoek naar de vreemde zoemende bezoeker. Met z’n tweetjes zoeken ze in de weide.
En Bartholomeus zoekt nog steeds in de grote bloementuin. “He Kobe, heb jij dat gezoem ook gehoord?” vraagt hij aan de kikker die net ontwaakt op zijn lelieblad. “Hé, kwaak, kwaak, wat gebeurt er?” schrikt de kikker en valt van zijn lelieblad. “Oei, sorry Kobe. Maar heb jij dat luide gezoem niet gehoord?” Kobe spert zijn ogen wijd open. “Gezoem? Welk gezoem? Ik sliep. Ik heb niets gehoord!” Terwijl Bartholomeus vertelt, horen ze in de verte weer dat luide gezoem. En het komt steeds dichterbij…
“Dat is een bij!!” roept Kobe. “Nee, nee, dat is geen bij. Dat is een hommel. Een hommel zoemt veel luider en is dikker dan een bij,” lacht Bartholomeus. Ondertussen staat Pedro aan de afsluiting van de weide, met op zijn rug Pol de mol. “Zijn jullie ook op zoek naar onze zoemende bezoeker?” vraagt Pol terwijl hij zijn brilletje wat beter op zijn neus zet. “Hihihi, hihihi, daar, daar, daar komt hij,” hinnikt Pedro. Ze horen het luide gezoem en zien de hommel steeds dichter komen.
Hij vliegt tot bij onze vrienden en gaat op een prachtige paarse bloem zitten. “Hallo, grote zoemende bezoeker,” lacht Kobe de kikker, ”wie ben jij en wat kom jij hier doen?” De hommel kijkt heel bang rond. “Waar ben jij zo bang voor?” vraagt Bartholomeus bezorgd, ”voor ons moet je echt niet bang zijn. Je bent hier altijd welkom.” Eindelijk gaat de hommel rustig zitten en vertelt.
“Ik ben Horatio Hommel en woon in de tuin een eindje verder in de straat. Sinds enkele dagen komt er een grote groene specht op bezoek. Hij is voortdurend op zoek naar lekkere hapjes. En hij lust ook wel bijtjes en hommels. Alle bijen en hommels zijn zo bang… Daarom hebben we besloten om op zoek te gaan naar een nieuwe tuin met heel veel bloemen waar plaats is voor bijtjes en hommels.
En hier in jullie prachtige bloementuin ben ik vroeger al eens op bezoek geweest toen hier een wedstrijd werd gehouden.” Bartholomeus denkt even diep na. “Oh ja, de bijenwedstrijd van vorige zomer bij het bijenhotel. Toen de bijtjes om ter eerst een gaatje moesten vullen met stuifmeel. https://babbielle.be/bartholomeus-bij/wie-doet-er-mee/
Was jij daar ook bij?” vraagt Bartholomeus verwonderd. “Ja, ik wilde toen ook meedoen. Maar ik was te groot en te dik en was toen vastgeraakt in een gele bloem. Dom van mij want ja, ik ben een hommel en geen bijtje hé,” zucht Horatio.
“Ja juist!” lacht Bartholomeus, ”nu weet ik het weer. En toen hebben er twee bijtjes de bloemblaadjes opengetrokken en nog twee andere voorzichtig aan je pootjes getrokken tot je weer vrij was.” Horatio begint te blozen. “Toen ben ik echt wel dom geweest,” zegt hij verlegen. “Maar wat ik wilde vragen… is hier voor ons soms nog plaats?” Bartholomeus kijkt naar zijn vrienden. “Wat denken jullie? Is er in de grote bloementuin nog plaats voor bijtjes en hommels?” vraagt hij. “Hihihi, hihihi, natuurlijk wel,” lacht Pedro, ”er zijn veel bloemen. Dus ook plaats voor veel bijtjes, en hommels natuurlijk.” Pol en Kobe zijn akkoord. “Dan is dat afgesproken. Maar Horatio, je moet me wel beloven dat jij en de andere hommels de grootste bloemen uitkiezen,” lacht Bartholomeus. “Jaja zeker. Ik zal het hen zeggen,” antwoord Horatio. “En willen jij en de andere hommels ook een beetje stiller zoemen, Want het gezoem van Bartholomeus valt goed mee. Maar dat van jou heeft ons deze middag wakker gemaakt tijdens ons middagdutje,” plaagt Kobe de kikker. “Oei, echt. Sorry hoor,” zegt Horatio verlegen, ”maar da’s beloofd. Wij hommels zullen maar net zo luid zoemen als de bijtjes.” Als alles afgesproken is voor de toekomstige nieuwe bewoners krijgt Horatio alvast een rondleiding in de grote bloementuin. “Kijk maar eens goed rond welke bloemen er geschikt zijn voor de bijtjes en welke voor de hommels,” zegt Bartholomeus wanneer ze samen genieten van de prachtige kleuren en de heerlijke geuren. Horatio gaat op zoek…
“Hé Horatio, waar ben je nu?” roept Bartholomeus even later. “Ik ben hier bij de struik met de roze bloemen. Hier is veel stuifmeel voor mij en de andere hommels en veel nectar voor jou en de andere bijtjes,” zegt Horatio blij. Hij vliegt van het ene roze bloemetje naar het andere. “Kom we vliegen verder” zegt Bartholomeus. Hij is een beetje ongeduldig om al de bloemen in de bloementuin te laten zien. “Het is hier echt zalig, een echt paradijsje,” geniet Horatio. “Hihi, dat zeg ik ook altijd als ik hier rondvlieg en geniet van de bloemen. En dat paradijsje wil ik heel graag met jou en je vrienden delen,” zegt Bartholomeus fier. “Fantastisch! Mag ik dan nu het goeie nieuws gaan vertellen en mijn vrienden meebrengen?” vraagt Horatio. “Natuurlijk! Ze worden verwacht. Tot straks…” lacht Bartholomeus.
Als Horatio het goeie nieuws aan zijn vrienden vertelt, zijn ze super enthousiast. Als alle hommels beloofd hebben om zachtjes te zoemen zoals de bijtjes doen, vertrekken ze naar de bloementuin van Bartholomeus. Eindelijk veilig, weg van de grote groene specht.
Bartholomeus en zijn vrienden staan hen op te wachten. “Welkom in mijn klein paradijsje,” zegt Bartholomeus fier als de eerste bijtjes toekomen, ”vlieg maar rustig rond en geniet van de bloemen in onze tuin.” Dat laten ze zich geen twee keer zeggen en dankbaar vliegen ze weg. “Als straks de hommels komen, zal het niet zo rustig zijn met hun luid gezoem,” zegt Pol terwijl hij zijn brilletje wat beter op zijn neus duwt. Maar hij vergist zich. “Kijk daar zijn ze,” zegt Kobe de kikker verbaasd, ”en ze zoemen heel zachtjes. “Hihihi, hihihi,” hinnikt Pedro, ”ze houden zich aan de afspraak.” Ook zij worden verwelkomd door Bartholomeus en vliegen dan weg op zoek naar de bloemen die goed zijn voor hommels. Als laatste komt Horatio aangevlogen. “Dat is raar. Het lijkt wel of Horatio moe is. Hij vliegt zo traag en zo laag,” zegt Pol de mol en hij duwt zijn brilletje nog wat hoger op zijn neus. Maar Bartholomeus heeft het al gezien. “Oh, fantastisch! Hij is ook muzikant!” lacht hij. Terwijl Horatio komt aangevlogen speelt hij een melodietje op zijn cello. “Jullie vinden het toch niet erg dat ik af en toe eens muziek maak?” vraagt hij verlegen. Hij begrijpt er niets van als Bartholomeus wegvliegt en Pedro, Kobe en Pol beginnen te lachen. Horatio wordt ongerust tot hij in de verte muziek hoort. Het is accordeonmuziek en het vrolijke deuntje komt steeds dichterbij… “Mag ik meespelen?” lacht Barholomeus als hij naast Horatio landt. “Oh, fantastisch!” roept Horatio blij, ”jij bent ook muzikant. Dan kunnen we samen spelen.”
Zo gezegd, zo gedaan. Ze spelen samen een vrolijk deuntje…
Even later komen alle bijtjes en hommels aangevlogen. En als twee dikke hommels een luchtdansje doen is dit de start van een leuk feestje. Ook Pol, Pedro en Kobe dansen mee. “Hoe leuk is dit! Nu wonen er twee muzikanten in onze tuin! Elke dag feest!” roept Kobe terwijl hij vrolijk van zijn lelieblad in het water springt. Het feestje duurt tot het bijna avond is.
Die avond voor het slapengaan klinkt hun vriendenliedje helemaal anders.
Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden, dat zijn wij!
Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden, dat zijn wij!
Bartholomeus en Horatio spelen samen accordeon en cello terwijl er gezongen wordt. En daarbij het zachte gezoem van bijtjes en hommels… echt prachtig.
Dan is het de hoogste tijd om te gaan slapen. Alle vrienden, en dat zijn er nu een heel pak meer dan vroeger, nemen afscheid en gaan op zoek naar een slaapplaats.
Enkele minuten later is het muisstil in de tuin van Bartholomeus en zijn vrienden. En als je heel goed luistert hoor je het zachte tevreden gesnurk of eigenlijk gezoem van Horatio hommel die ligt te slapen op de meeldraadjes van een mooie witte margriet.