Nieuwe vrienden

Vervolg op “de grote held“

Zeg kennen jullie Alffartje van de Alffarhoeve?

Hij waggelt, kakelt, vliegt en fluit.

Trekt gekke bekken met zijn snuit.

Die kleine vreemde vogel…

Elke dag en elke nacht

houdt Alffartje trouw de wacht

bij de dieren groot en klein…

En bij volle maan

zie je hem goed staan.

Ja dan is hij helemaal

klaar voor een verhaal.

Alffartje woont nu al een hele tijd op de Alffarhoeve en geniet elke dag van zijn nieuwe thuis en zijn vele vrienden. Omdat hij vaak bij hen op bezoek gaat, kent hij de laatste nieuwtjes en weet hij als geen ander wat er op de Alffarhoeve gebeurt.

Toen Alffartje weken geleden een bezoekje bracht aan zijn grote vrienden de Alpaca’s, kreeg hij geen warm welkom. “Wat is er met jullie aan de hand?” vroeg Alffartje bezorgd, ”jullie staan hier zo te puffen en kijken boos.” Omdat de kleine held toch altijd op een veilige afstand bleef, was het Andre, de witte Alpaca, die een stapje dichterbij kwam. “Het is zo warm vandaag en we lopen hier nog altijd rond met onze dikke jas aan. We hopen zo dat de scheerders binnenkort komen om onze jas uit te trekken,” zuchtte Andre. “Oh maar dan heb ik heel goed nieuws voor jullie. Toen ik deze morgen uitrustte op het trapje van de pipowagen, hoorde ik iets vertellen over de scheerders. Ik hoorde dat ze morgen komen,” juichte Alffartje. “Da’s heel goed nieuws. Maar komen ze voor ons of voor de schapen. Die worden binnenkort ook geschoren,” vroeg Andre. “Oei, ja die hebben ook hun dikke winterjas nog aan. Ik weet het echt niet. Dat heb ik niet gehoord,” antwoordde Alffartje beteuterd. “Dan zullen we moeten afwachten en hopen dat het morgen onze beurt is,” pufte Andre. “Toch bedankt voor het nieuws,” zei hij terwijl Andre terug naar Friedl, Sammy-Jo, Camille, Cloudy en Merol, de andere alpaca’s ging.

De volgende morgen, na het kraaien van de haan, kijkt Alffartje vanuit de knotwilg naar de Alpaca’s. “Ik hoop zo voor mijn grote vrienden dat ze vandaag geschoren worden,” denkt Alffartje luidop. Maar hij ziet ze niet. Hij hoort ze wel ongeduldig hummen en al vliegend volgt hij het geluid. Vijf alpaca’s staan achter de afsluiting ongeduldig te wachten. De zesde ligt op een lange tafel. Vanop een veilige afstand kijkt Alffartje wat er gebeurt. “Dat zullen de scheerders zijn. Maar wat doen die nu? Oh zo erg! Ze binden mijn grote vrienden hun poten samen en houden ze vast op de tafel. En dat scheren… dat doet toch pijn,” kreunt Alffartje. Voorzichtig waggelt hij wat dichterbij. De alpaca die geschoren is, wordt losgemaakt en huppelt vrolijk rond in de weide. Dan is de volgende aan de beurt. “Ze vinden het helemaal niet erg. Ze genieten ervan,” zegt hij verwonderd. Wat een avontuur! Zoiets heeft Alffartje nog nooit gezien. De wol van de alpaca’s wordt per kleur in kruiwagens gelegd. Wat een dikke pakken wol! En de grote vrienden zijn superblij dat ze verlost zijn van hun dikke winterjas.

Als de scheerders vertrokken zijn en de alpaca’s weer in de weide staan, vliegt Alffartje ernaartoe. “Oh wat zien jullie er blij en fris uit,” lacht Alffartje, “wel een beetje magertjes ook. Ik wist niet dat jullie vacht zo dik was.” Zoals gisteren is het Andre de witte alpaca die wat dichterbij komt. “Dus daarom was het zo warm hé. Het is wel even wennen zonder jas, maar het is lekker fris,” geniet Andre. “Ik schrok wel even toen ik jullie daar zo vastgebonden zag liggen. En dat scheren… doet dat geen pijn?” wil Alffartje weten. “We worden zo vastgebonden omdat we heel stil moeten liggen tijdens het scheren anders zou het wel pijn doen. Maar nu helemaal niet. Het kriebelt gewoon een beetje,” lacht Andre. Hij gaat terug bij de meisjes alpaca en samen wandelen ze rond terwijl hun staartje vrolijk kwispelt.

Enkele weken later waren de schapen aan de beurt. Ook zij keken er naar uit om hun dikke winterjas uit te doen. Er werden 28 schapen geschoren. De 8 lammetjes mochten hun korte vacht nog houden. Natuurlijk kwam Alffartje een oogje in het zeil houden. Hij was toch weer heel bezorgd toen hij de scheerders aan het werk zag. Toen zijn wollige vrienden kaalgeschoren waren, lagen er weer dikke pakken wol. “Amai,” pufte Alffartje, “dat zal wel heel warm geweest zijn onder die dikke vacht. Wat ben ik blij dat ik vleugels heb.” Hij spreidde ze en vloog mee met de schapen. Waar gingen ze heen? Ze zijn verhuisd. De twee kuddes zitten nu samen op een grote weide. Daar genieten ze van de ruimte en het malse gras. De lammetjes hebben veel plaats om vrolijk rond te huppelen. En als baasje Ingeborg de schapen komt voederen, staan ze ongeduldig te wachten en volgen haar om zeker niets van al dat lekkers te missen.

De voorbije maand kreeg Alffartje er ook nieuwe vrienden bij. Grote en kleine dieren vonden een thuis op de Alffarhoeve.

Op een avond maakten Chloë, Schalulleke en Chepito hun geheime avondwandeling. Toen ze voorbij de knotwilg kwamen waar Alffartje woont, wilden ze hem het grote nieuws vertellen. “Hé Alffartje, ben je daar?” fluisterde Chepito. “Ja hoor, hier ben ik,” antwoordde Alffartje nogal luid. “Sssssst,” fluisterden de drie vrienden. “Oh sorry, sorry,” fluisterde de vreemde vogel, “maar ik ben zo blij dat jullie nog eens op bezoek komen.” Chloë kwam heel dichtbij. “Het is wel nog geen volle maan maar we konden echt niet wachten om je het grote nieuws te vertellen.

Er zijn vanavond drie nieuwe dieren op de Alffarhoeve komen wonen. Het zijn pauwen.” Alffartje hield zijn kopje schuin. “Pauwen? Nog nooit van gehoord,” zegt hij verbaasd. “Dat zijn hele grote vogels. Ze maken een schreeuwend geluid en zien er een beetje gek uit,” vertelt Schalulleke die ook dichter is gekomen. “Ze zijn met drie. Eén mannetje en twee vrouwtjes. Maar verder vertellen we niets. Je moet morgen maar eens gaan kennismaken,” knort Chloë stilletjes. De drie vrienden wandelen verder en Alffartje blijft heel nieuwsgierig achter. “Die deugnieten,” fluistert hij bij zichzelf, “ze hebben me zo nieuwsgierig gemaakt…”

De volgende morgen bij het opkomen van de zon, nog voor de haan gekraaid had, vloog Alffartje rond op de Alffarhoeve. Hij wil en zal de pauwen vinden.  “Oh wat zijn ze groot!” schrikt Alffartje. Hij ziet de drie vreemde vogels. De twee vrouwtjes pikken op de grond en het mannetje kijkt op als Alffartje voorbijvliegt. “Flink zijn Alffartje,” zegt hij dapper tegen zichzelf en landt dicht bij de pauwen om kennis te maken. “Dag meneer en dag mevrouwtjes,” zegt Alffartje met een bibberende stem. “Ik ben Alffartje en ik woon ginder in de knotwilg.” Het mannetje komt dichterbij terwijl zijn lange staartveren over de grond slepen.

“Ik ben Prince de pauw en daar zijn mijn dames Julia en Zaria. En welk dier ben jij eigenlijk? Je ziet er een beetje vreemd uit,” zegt de pauw verwonderd. “Inderdaad ik ben een vreemde vogel,” lacht Alffartje, “ik waggel als een eend, kakel als een kip, fluit en vlieg als een vogel.” De drie pauwen komen nu wel heel dichtbij om Alffartje goed te bekijken. “Aangename kennismaking,” zegt Prince met zijn schreeuwerige stem. En spreidt zijn staartveren tot een prachtige waaier. Alffartje staat met open mond te kijken. Zoiets moois heeft hij nog nooit gezien. “Tot ziens!” schreeuwt Prince en sluit zijn verenstaart. “Ja ja zeker, zeker,” lacht Alffartje en zijn bruine kam staat helemaal rechtop. Hij is reuzeblij met zijn drie nieuwe vrienden erbij.

Voor de zeboes Oktaf en Flor was er leuk nieuws. En dat kwam Alffartje hen vertellen. “Dag jongens,” riep Alffartje toen hij tussen Oktaf en Flor rondwaggelde, “ik heb fantastisch nieuws voor jullie.” Deze morgen was Alffartje weer gaan uitrusten op de trappen van de pipowagen. Dat is voor hem de beste plaats om heel veel te weten te komen. Alffartje had de baasjes en de verzorgers horen praten.  “Beuh beuh,” loeit Oktaf ongeduldig, ”vertel, vertel.” Ook Flor wil het graag weten en komt dichterbij. “Binnenkort komt er een knappe jongedame bij jullie wonen,” lacht Alffartje. Oktaf en Flor kijken elkaar verwonderd aan. “Echt waar? Of is dit een grapje?” vraagt Flor ongelovig. “Echt waar,” zegt Alffartje heel serieus, “ik heb het onze baasjes horen zeggen.” “Beuh, beuh”, loeien ze blij, “fantastisch, eindelijk een vrouwke erbij!” Ze zijn ongeduldig maar moeten wel nog enkele dagen wachten…

En dan was het eindelijk zo ver. Arielle, het kleine vaarskalfje, kwam aan in de Alffarhoeve. En Alffartje was natuurlijk ook op post. “Waw, wat is ze mooi en zo schattig!” dacht Alffartje luidop. Arielle wandelde dapper rond in het gras en bekeek alles rustig. Ze schrok wel even toen de andere dieren zich lieten horen om haar te verwelkomen. Al die dierengeluiden waren vreemd voor haar. Arielleke krijgt flessenvoeding. Zo wordt ze goed gewoon aan de verzorgers en aan de bezoekers die de dieren komen bewonderen. En wordt ze groot en sterk als Flor en Oktaf. De kinderen die op bezoek komen, vinden het fantastisch om Arielleke haar flesje te geven en om haar te aaien en te knuffelen. Een zalig verwenmomentje voor Arielle en the kids.

Flor en Oktaf waren natuurlijk heel ongeduldig om hun vrouwtje te ontmoeten. Arielle komt al eens ruiken en snuffelen door het hek maar ze is nog veel te klein om bij hen te zijn. Ze wil geaaid en geknuffeld worden en vraagt ernaar door met haar kopje tegen hun benen te duwen. Iedereen is gek op het kleine knuffelmeisje. Maar haar beste vriend is Alffartje. Hij komt heel vaak bij haar op de bezoek om te spelen. Dan doen ze samen de gekste dingen. Arielleke is dolblij als Alffartje er is. Dan kwispelt ze voortdurend met haar kleine staartje.  Arielle zit nog apart in de ring. Daar kan ze spelen met haar beste vriend, rustig wennen aan de andere dieren en flink haar flesjes drinken. Daar zit ze dicht bij Olga en Suzy de witte ezels. Zij houden Alffartje goed in de gaten, zoals echte mama’s doen. Elke avond mag ze vrij rondlopen op de hoeve en brengt ze een bezoekje aan alle andere dieren. En Alffartje waggelt, kakelt, vliegt en fluit gezellig met haar mee.

De allerkleinste nieuwe vrienden van Alffartje zijn de guitige geitjes. Matteo, het witte geitje werd eerst geboren. Even later kwam zijn zusje Zita op de dierenwereld. Trotse mama Soleil, is een fantastische mama en zorgt supergoed voor haar twee kleine spruiten. Natuurlijk was Alffartje er als de kippen bij om de kleintjes te bewonderen. Hij stond met open bek te kijken toen de pasgeboren geitjes probeerden om op hun pootjes te staan. Dat lukte heel vlug. “Tok, tok, tok! Zo klein en al zo dapper. Bij mij heeft het veel langer geduurd om te kunnen waggelen, kakelen, vliegen en fluiten. Dikke bravo guitige geitjes,” kakelde Alffartje terwijl hij met zijn vleugels klapte en zijn bruine kam mooi rechtop stond.

Het nieuwe leven, de nieuwe vrienden, op de Alffarhoeve zijn voor Alffartje keer op keer een fantastisch avontuur.

Elke avond, tot de zon ondergaat, houdt hij de wacht in de knotwilg. Als zijn drie vrienden voorbij gewandeld zijn, maakt hij zich ook klaar voor de nacht. Nog een laatste blik op de donkere hoeve en met zijn bruine kam rechtop valt de vreemde gelukkige bewoner van de Alffarhoeve in slaap….