Lees eerst de andere verhaaltjes van Vico vos
Blij weerzien met Vico vos!
Het kleine grappige vosje is al een knappe jonge vos geworden. En… grote broer!
Enkele weken geleden werd Vico grote broer. Mama vos kreeg twee babyvosjes. Vico heeft de kleintjes nog niet gezien. Vandaag mogen ze al eens heel even naar buiten en Vico ziet ze voor de eerste keer.” Kijk Vico, ”hier zijn de kleine boefjes,” lacht mama vos. “Boefjes, het zijn toch vosjes!” zegt Vico verwonderd. “Tuurlijk wel, maar het zijn grote deugnieten. Echte kleine boefjes,” zegt mama. Maar Vico mag niet nog met hen spelen, ze zijn nog veel te klein. En dat vindt hij heel jammer. “Nog een beetje wachten tot ze groter en sterker zijn,” heeft mama gezegd.
En elke morgen is Vico op post. Dan komt hij kijken bij de grot of de kleine boefjes naar buiten komen om te spelen. En op een dag is het eindelijk zover…
Het is een prachtige zonnige dag. Echt een dag om buiten te spelen. Vico ligt te wachten in het gras. Plots springt hij recht. “Jullie zijn groot genoeg om buiten te spelen,” hoort hij mama vos zeggen, “ga maar bij je grote broer die zal voor jullie zorgen.” Vico is zo fier op de kleine boefjes. Ze zijn al groot en flink. Nu kunnen ze eindelijk samen spelen. “Goed voor de boefjes zorgen hé,” zegt mama vos. “Dat ga ik zeker doen,” belooft Vico.
De kleine vosjes komen voorzichtig naar buiten. Ze blijven heel dicht bij elkaar. “Kom maar,” zegt Vico, ”we gaan samen op stap. Dan zal ik jullie de wereld laten zien.” Ze rennen achter Vico en kijken verwonderd naar alles wat ze zien. Het zand, het lange gras… alles is nieuw. Ze kijken en luisteren naar alles rondom hen. Hun neusje gaat op en neer. Ze snuffelen aan alles wat ze zien.
Plots rennen ze naar een grote dikke boom. In die boom zit een eekhoorntje. Het springt van tak naar tak en kruipt over de dikke stam. Dan neemt het eekhoorntje een nootje en begint te knabbelen. De boefjes willen naar het eekhoorntje en proberen langs de stam naar boven te klimmen. Maar keer op keer vallen ze naar beneden. “Dat zal niet lukken hoor,” lacht Vico, ”jullie zijn toch geen eekhoorntjes, maar vosjes. En vosjes kunnen niet in bomen kruipen.” De boefjes houden hun kopje schuin. Dat doen ze altijd als ze iets niet goed begrijpen.
“Kijk, daar zitten vogeltjes,” wijst Vico als ze voorbij een andere boom lopen. Op een dikke tak zit een prachtig roodborstje en tegen de stam zit een boomklevertje. De boefjes hebben nog nooit vogeltjes gezien en schrikken als de vogels wegvliegen. De boefjes springen zo hoog ze kunnen. Ze willen ook vliegen. “Dat zal niet lukken hoor. Jullie zijn toch geen vogels maar vosjes. En vosjes kunnen niet vliegen. Gekke boefjes!” lacht Vico.
Dan is het tijd om even te rusten. Vico en de boefjes vleien zich neer in het lange gras. Even later zijn de kleintjes in slaap gevallen. “Dan ga ik ook even rusten,” zegt Vico, ”en hij sluit zijn ogen. Met z’n drietjes genieten ze van een middagdutje in de zon. Als Vico even later zijn ogen opent, ziet hij de boefjes niet. “Hé, waar zijn jullie!” roept Vico geschrokken. Maar daar zijn ze al…
De kleintjes zitten even verder met een schuin kopje te kijken naar een bosje sneeuwklokjes. Ze snuffelen eraan. En net als ze willen likken aan de bloemetjes staat Vico bij hen. “Dat zijn bloemetjes, sneeuwklokjes. Dat hebben jullie nog nooit gezien hé? Je kan ernaar kijken en aan ruiken. Maar niet aan likken en zeker niet opeten,” zegt Vico streng. De boefjes houden hun kopje weer schuin en zetten het op een lopen.
Ze lopen echter een kleine reebok die ze gespot hebben. “Hé boefjes dat zal niet lukken hoor. Dat reebokje loopt veel vlugger dan jullie.” Dan blijft het bokje staan, kijkt de boefjes aan en zet het weer op een lopen. “Kijk!” roept Vico, ”daar staat mama ree met haar kleintje.” Even later zetten ook zij het op een lopen. De boefjes houden hun kopje scheef en gaan terug naar hun grote broer.
“Straks is het tijd om weer naar mama te gaan,” zegt Vico tegen zijn kleine broertjes. Maar daar hebben de kleintjes nog helemaal geen zin in. Ze willen nog spelen. Klimmen en klauteren op de gebarsten schors van een omgevallen boom vinden ze zo leuk. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Maar dan begint het te schemeren en is het de hoogste tijd om weer naar de grot te gaan waar mama op hen wacht.
Vico gaat nog even mee naar binnen. Hij mag vanavond het slaapliedje zingen voor zijn broertjes. Het liedje dat mama vos ook voor hem zong toen hij nog klein was.
Wist je dat de zon al slaapt
Hij was van de dag zo moe
Net als jij van alles mee gemaakt
deed hij blij zijn oogjes toen
Maar voordat het licht uit ging,
Vroeg hij zachtjes aan de maan
Wil jij mijn broertjes passen
Dan kunnen zij ook slapengaan.
Vico belooft om morgen terug te komen spelen met de boefjes. Hij neemt afscheid van zijn broertjes en mama vos en vertrekt naar zijn eigen slaapplaats. “Die kleine boefjes hebben me echt wel moe gemaakt,” geeuwt Vico en even later ligt hij in een diepe slaap.
