“Brrrr,” bibbert Slowie slak als hij ’s morgens zijn kopje naar buiten steekt. “Binnenkort is het weer tijd voor mijn winterslaap want de nachten worden ook al koud,” denkt hij. Maar vandaag gaat hij nog even genieten van een zonnige dag in de tuin. Hij glijdt over het gras dat lekker nat is van de dauw. Zo heeft Slowie het graag. “Pffff,” zucht hij, ”ik ben eigenlijk wel een beetje uitgekeken op de tuin. Elke boom, elke struik… ik ken echt wel ieder hoekje en elk plaatsje. Misschien is het wel tijd om eens een uitstapje te doen….
“Hé waar ga jij naartoe?” vraagt Siska de grote rode slak. “Heb jij nooit zin om eens ergens anders naartoe te gaan? Ik ben de tuin een beetje beu. Ik heb het hier echt wel allemaal gezien,” zucht Slowie. “Beu, hoe kan je het hier nu beu zijn?” vraagt Siska verwonderd, ”we wonen hier in een grote prachtige tuin? En binnenkort houden we onze winterslaap. En als we weer wakker worden is het bijna lente. Dan hebben de bomen weer bladeren en groeien de eerste bloemen. Nee, ik blijf hier. Hier is het prima en heb ik alles wat ik nodig heb. “Da’s waar, maar voor ik mijn winterslaap begin wil ik eens een kijkje nemen in het grote huis. Ga je mee?” vraagt Slowie. Maar Siska blijft liever in de tuin. “Wees voorzichtig!” roept ze, ”mensen houden niet echt van slakken!” Maar Slowie is al op weg. Op weg naar het grote huis… de grote ontdekkingsreis kan beginnen.
De achterdeur staat op een kiertje en langs daar glijdt Slowie naar binnen. Langs een poot van de keukentafel kruipt hij naar boven. Op de tafel ligt een handtas. De rits is open. Het nieuwsgierige slakje glipt naar binnen. “Oei,” schrikt Slowie, ”wat is het hier donker.” De keukendeur gaat open. Zo vlug hij kan kruipt hij weer uit de handtas en glijdt Slowie langs de tafelpoot naar beneden. Net op tijd want een mevrouw neemt de handtas van de tafel. Ze gaat langs de achterdeur naar buiten en sluit ze. Even later hoort Slowie een auto die vertrekt. Hij wil ook weer naar buiten en glijdt naar de achterdeur. Maar die is gesloten. Slowie zal nog even in het huis moeten blijven… Nu heeft hij alle tijd om verder een kijkje te nemen. Hij blijft er rustig bij en glijdt naar de woonkamer terwijl hij zijn liedje zingt…
Lange
lange langzaamaan
geen pootjes om op te staan
een huisje op mijn rug
het hoeft echt niet te vlug
Lange lange langzaam
Slowie slak, dat is mijn naam
Op de harde stenen van de vloer staat een stofzuiger. ”Wat is dat nu weer?” vraagt Slowie zich af. Hij gaat het even onderzoeken. Hij volgt de lange draad die op de grond ligt. Dan kruipt hij langs de kant naar boven. Het voelt allemaal een beetje raar. De ribbeltjes van de buis, het gladde van het handvat en de ronde vorm van de wielen. Als Slowie weer naar beneden glijdt, laat hij een blinkend slijmspoor na.
De woonkamer is voor de kleine slak een hele grote ruimte. Met zijn twee grote voelsprieten, waarop zijn ogen staan, kijkt hij in het rond. Tegen de muur staat een groot aquarium waarin kleine gekleurde visjes heen en weer zwemmen. Als je goed luistert, hoor je een snorrend geluid. Ook Slowie heeft dat gehoord en glijdt dichterbij. Hij ruikt ook iets en dat doet hij met zijn twee kleinste voelsprietjes. Langs de kast die onder het aquarium staat, glijdt hij naar boven en gaat op de rand naast het glas zitten. Hij is enorm geboeid door de vissen die heen en weer zwemmen. Ondertussen luistert hij naar het geluid van de motor van de filter. Maar plots hoort hij iets anders. “Oei,” schrikt Slowie, ”de auto is daar terug.” Zo vlug hij kan glijdt hij weer naar beneden en verstopt zich onder de kast. Even later gaat de achterdeur weer open en ziet Slowie de voeten van de mevrouw weer heen en weer stappen. Ze stapt naar boven langs de trap en …”Joepie!” denkt Slowie, “de deur staat nog open.” Zo vlug hij kan glijdt hij door de keuken en dan… hopla langs de deur terug naar buiten.
Als Slowie weer door het natte gras glijdt, komt hij voorbij de eetbak van de poes. “Hé, kleine slak waar kom jij vandaan?” vraagt ze. “Oh ik ben een eens een kijkje gaan nemen in het huis. De tuin ken ik al zo goed. Maar in het huis valt zo veel te beleven. Straks ga ik nog eens terug. Maar eerst even smullen van een mals blaadje want van zo een ontdekkingstocht krijg je echt wel grote honger,” vertelt Slowie. “Pas toch maar goed op want mensen houden niet zo van slakken,” zegt de poes. Maar Slowie is alweer op weg naar het grote huis. Hij wil weer binnenglippen langs de achterdeur. Maar die is dicht. “Oh zo jammer,” zeurt Slowie, ”nu kan ik niet meer naar binnen.” Hij steekt zijn grote voelsprieten hoog in de lucht en kijk rond. Hij zoekt een andere weg om weer binnen in het huis te komen maar vindt er geen.
Maar naast het huis ziet Slowie de auto staan. En er staat één deur open. “Hé,” zegt hij blij, ”daar wil ik ook eens een kijkje nemen.” Zo gezegd, zo gedaan. Maar het wordt een heel moeilijke klim. Slowie kruipt langs het wiel naar omhoog. En langs de motorkap glijdt hij naar de deur om zo naar binnen te glippen. Dan gaat hij voor de voorruit op het dashboard zitten. Zo kan hij naar buiten kijken. Maar oei oei… gevaar!! Slowie ziet de mevrouw naar de auto komen. Hij verstopt zich vlug achter een doos papieren zakdoekjes die in het hoekje staat. De mevrouw gaat zitten, sluit de deur en start de auto. Slowie is doodsbang. Hij is in zijn huisje gekropen en durft niet naar buiten te kijken. Als de auto stopt kruipt hij razendsnel in de handtas die op de passagierszetel ligt. De mevrouw neemt haar handtas en hangt ze om haar schouder. Slowie moet zich heel goed vasthouden om niet helemaal naar beneden in de handtas te glijden.
“Waar zijn we nu?” vraagt Slowie zich af als het weer rustig wordt en hij niet meer door elkaar geschud wordt. Hij steekt zijn kopje naar buiten en kijkt over de rand van de handtas die in een boodschappenkar ligt. Tussen de boodschappen ziet Slowie sla liggen. “Oh, lekker,” denkt hij, “daar lust ik wel een blaadje van.” Maar dan beweegt de kar en Slowie kruipt vlug terug in de handtas. Nu durft hij niet meer naar buiten te kijken en blijft rustig in zijn huisje zitten. Hij vindt het hier helemaal niet leuk meer. Hij wil graag terug naar de grote tuin. Maar hiervoor moet Slowie wel nog even wachten. Vanuit zijn huisje luistert hij heel goed wat er allemaal gebeurt. Mensen die praten, het geluid van een deur die open en dicht gaat… En dan de auto die weer rijdt en een tijdje later weer stilstaat. Slowie steekt zijn kopje weer naar buiten en glijdt tot aan de rand van de handtas. Het wordt weer even heel spannend. Voor de mevrouw haar handtas neemt kruipt hij vlug over de rand. En als de deur van de auto openstaat glijdt hij vlug naar buiten. Tot op de motorkap en langs het wiel weer naar beneden. En dan razendsnel naar de tuin…
“Wat was dat spannend!” zucht Slowie. “Waarom lig jij hier zo te zuchten en te trillen,” vraagt Siska de grote rode slak bezorgd. “Dat doe ik nooit meer. Vanaf nu blijf ik altijd in de tuin. Geen uitstapjes mee naar het grote huis en geen ritjes meer in de auto. Ik was zo bang.” Slowie vertelt aan Siska wat er allemaal gebeurd is. “En ik heb er zo een honger van gekregen,” zegt hij. “Kom maar mee,” lacht Siska, ”ik weet waar de lekkere hapjes staan. En die vind je niet in het huis hé.”
Als zijn buikje goed gevuld is, glijdt Slowie over een takje
naar boven op zoek naar een rustig plaatsje om een dutje te doen. Want hij is
zo moe van zijn ontdekkingstocht. En
natuurlijk zingt Slowie er zijn liedje bij…Lange
lange langzaamaan
geen pootjes om op te staan
een huisje op mijn rug
het hoeft echt niet te vlug
Lange lange langzaam
Slowie slak, dat is mijn naam