Het is tijd voor een verhaaltje uit het grote babbelboek. Ga even zitten en zeg de toverspreuk dan komt het verhaaltje, het wordt heel leuk.
‘In het grote babbelboek
zijn de letters en de kleuren zoek.
Open, toe en schudden maar…
Het verhaal is klaar, echt waar!’
Kleine Oona logeert bij oma en opa. Die hebben een vakantiehuisje aan zee. Als het mooi weer is en de zon schijnt, gaan ze elke namiddag naar het strand. Oona doet eerst haar middagdutje en daarna vertrekken ze. Voor Oona is het altijd feest als ze met oma en opa gaat wandelen op het strand. Ze geeft opa altijd een handje. Oona kan al heel flink alleen stappen maar ze is nog een beetje bang van het water van de zee. “Brrr,” zegt Oona en krult haar kleine teentjes. Het natte zand is koud en plakt aan haar voetjes.
Met haar emmertje aan de arm gaat ze toch even alleen op stap. “Flinke meid,” zegt oma fier, “kom we gaan schelpjes zoeken.” Met haar kleine voetjes loopt ze even in het water. “Brrrr,” zegt Oona weer. Maar ze stapt dapper verder. Als haar emmertje helemaal vol is, geeft ze het aan oma.
Die natte voetjes vindt ze geweldig en Oona loopt terug naar het water. “Niet te ver!” roept oma. Maar het is al te laat. Een kleine golf spoelt aan en Oona haar beentjes zijn kletsnat. “Brrr!” roept Oona weer en ze loopt naar opa. Ze legt haar kleine handje in de grote hand van opa en samen gaan ze op stap. Ze is veilig bij haar lieve opa en stapt dapper mee.
In het zand stappen met blote voetjes vindt ze heel leuk en Oona kijkt naar de gekke tekeningen op het strand. Dat zijn de voetstappen van opa. Zijn sportschoenen hebben afdrukken gemaakt in het zand. “Kijk!” roept Oona en ze wijst verwonderd naar een kindje dat ze ziet op het zand. Het is een donker kindje. Het is haar schaduw. Oona begrijpt het niet. Dat kindje doet hetzelfde wat zij doet.
Loop
ik in de zon,
dan gaat ie met me mee
waarom hij mij steeds nadoet?
ik heb geen flauw idee
Iedere beweging
omhoog omlaag opzij
ja iedere beweging
precies gelijk met mij
ik weet ook niet waarom,
en vind het best wel raar
hij zit aan me vast en
wij horen bij elkaar
Wolken voor de zon
Weg is ie dan, waarheen?
maar ik weet wel heel zeker
Mijn schaduw, mijn schaduw
mijn schaduw mijn schaduw
mijn schaduw die laat me nooit alleen
En dan ziet ze ook de grote schaduw van opa. “Kijk Oona,” lacht opa en hij zet een grote stap. De grote zwarte man zet ook een stap. Nu zet Oona een grote stap en het zwarte kindje zet ook een grote stap. Ze begrijpt er helemaal niets van, maar ze vindt het wel leuk.
Oona laat opa zijn hand los en ze gaat weer even alleen op stap. Ze speelt met haar schaduw. Stap, stap, stap en de schaduw stapt mee. Ze zwaait met haar armen en de schaduw zwaait mee. De schaduw laat Oona niet los. Omdat het een stralende dag is met een mooie blauwe lucht en geen wolken, is de schaduw er altijd. Opa zijn schaduw is er ook altijd. Oona doet een dansje en de schaduw danst mee. “Gekke kleine meid,” lacht oma. Van het spelen en stappen op het strand wordt Oona een beetje moe en haar buikje vertelt dat ze honger heeft. Het is tijd om weer naar het vakantiehuisje te gaan.
Ze wandelen langs de dijk naar huis. “Kijk!” roept Oona als ze een grote meeuw ziet vliegen. De meeuw strijkt neer op de stenen van de dijk. Oona kijkt verwonderd naar het diertje en zijn schaduw. “Kijk, Oona,” zegt opa, “de meeuw heeft ook een schaduw.” Maar dan vliegt de meeuw weer weg en ze neemt haar schaduw mee.
Als ze in het vakantiehuisje zijn, krijgt Oona lekkere boterhammetjes met aardbeienconfituur en een speculaasje. Haar yoghurtdrankje drinkt ze in één keer uit, want Oona had grote dorst. En dan is het bijna tijd om te gaan slapen. Nog onder de douche, tandjes poetsen, pyjama aan en dan is het tijd om naar bed te gaan.
Zoals elke avond vertelt oma nog een verhaaltje voor het slapengaan. Vandaag vertelt ze over een klein olifantje.
Er was eens een klein olifantje dat dicht bij de grote zee woonde. Het olifantje ging elke avond naar de zon kijken die verdween in de zee. De zon gaf de zee en de lucht dan prachtige kleuren. Maar op een dag ging het olifantje verhuizen. Hij was het beu aan de zee. De stad, die wilde hij wel eens zien. En zo gebeurde het… hij verhuisde naar de stad. Maar toen het olifantje ’s avonds naar de zon ging kijken, zag hij ze niet zo goed. Er stonden allemaal grote gebouwen voor de zon. Het olifantje werd heel verdrietig. “Ik wil de zon zien, morgen ga ik terug,” zei het olifantje boos. En de volgende morgen vertrok hij terug naar zee. En ’s avonds ging hij weer kijken naar de zon die de zee en de lucht weer prachtige kleuren gaf. “Hier ga ik nooit meer weg,” zei hij, ”want de zon is mijn beste vriend.”
Ondertussen is kleine Oona in slaapgevallen. Oma geeft haar nog een dikke zoen. “Slaapwel gekke kleine meid…”