Kikkerconcert

Lees eerst het verhaaltje “Hoe Kobe een kikker werd”

Foto Willie de Vries

“Wat is er toch aan de hand met Kobe?” vraagt Pol de mol, ”hij zit daar zo verdrietig voor zich uit te staren op zijn lelieblad.” Pedro de pony en Bartholomeus hebben het ook al gemerkt. “We zullen het straks eens vragen als we samenkomen bij de vijver,” stelt Bartholomeus voor…

Een tijdje later, begint het te schemeren en Bartholomeus speelt zachtjes op zijn accordeon aan de rand van de vijver op het bankje. Pedro komt aan de afsluiting van de weide staan. Pol maakt een hoopje en komt uit zijn holletje gekropen. “Is Kobe er nog niet?” vraagt hij terwijl hij zijn brilletje wat verder op zijn neusje duwt. “Anders is hij hier altijd als eerste,” zegt Pedro bezorgd. Bartholomeus legt zijn accordeon op het bankje en vliegt naar Kobe die nog steeds op het waterleleiblad zit. “Hé kobe waar blijf je nu? We wachten op jou om het liedje te zingen.” vraagt Bartholomeus. “Ik heb geen zin om te zingen. Doe het maar zonder mij?” zucht Kobe. “Maar wat is er toch aan de hand? Waarom ben je zo verdrietig?” vraagt Bartholomeus bezorgd, “we zijn toch je beste vrienden aan wie je alles kan vertellen.” Na lang aandringen springt Kobe uit de vijver en gaat bij zijn vrienden zitten. “En vertel eens, waarom ben je nu zo verdrietig,” dringt Barthomomeus aan. Kobe krijgt tranen in zijn ogen en vertelt:

“Ik woon heel graag in de vijver hier in de grote tuin want dan ben ik dicht bij jullie, mijn beste vrienden. Maar de voorbije zomer heb ik niemand meer van mijn kikkervrienden gezien. Vroeger kwamen we veel samen in de sloot hier achter de tuin. En dan gaven we een echt kikkerconcert. Maar ze willen niet meer komen omdat de sloot veel te vies is. Weten jullie nog dat ik hier ben komen wonen toen ik nog heel klein was? Mama had toen gezegd dat we een andere plaats moesten zoeken omdat de mensen allemaal vieze afval in de sloot gooiden. We moesten weg uit de sloot, anders gingen we dood. Maar nu is het daar nog veel vuiler. Niemand komt er nog. Geen kikkers, geen eendjes, geen vissen, echt niemand. Daarom heb ik de kikkers al een paar keer uitgenodigd om eens naar de vijver te komen, maar ze durven niet. En nu is de zomer voorbij en ik heb weer niemand gezien, ik mis mijn kikkervrienden zo.”

Foto Willie de Vries

Pedro, Pol en Bartholomeus hebben zo’n medelijden met Kobe maar ze weten niet hoe ze hem kunnen troosten. Als ze samen hun liedje gezongen hebben, springt Kobe terug in de vijver en gaat weer op zijn leleieblad  zitten.

Pedro, Bartholomeus en Pol blijven nog een poosje aan de rand van de vijver. En als het helemaal donker is, gaan ze tevreden naar hun slaapplaats. Ze hebben een fantastisch plan bedacht om Kobe weer blij te maken.

De volgende dag is Bartholomeus al heel vroeg in de weer. Gisteren heeft hij met zijn vrienden afgesproken om in de buurt alle kikkers uit te nodigen om naar de grote vijver te komen. Ze willen een groot kikkerconcert organiseren als verassing voor Kobe om hem weer blij te maken.

Foto Erwin van Eenoo

Bartholomeus vliegt voorbij een kleine sloot waar hij enkele kikkers hoort kwaken. “Hallo, kennen jullie Kobe?” roept hij. En ja hoor, ze kennen hem. Als Bartholomeus hen vertelt over het verdriet van Kobe en over hun plan zijn ze heel enthousiast. “Fantastisch, nog eens een echt kikkerconcert, da’s zo lang geleden. We zullen er zijn vanavond,” beloven ze.

Foto Monique van Middelkoop

Even later komt de zon van achter de wolken piepen. ”Zalig, die warme stralen,” geniet Bartholomeus en hij gaat even rusten op een blaadje van een groene struik.  Het is muisstil tot hij een zacht gekwaak hoort. “Ik hoor wel kwaken maar ik zie geen kikkers,” zegt Bartholomeus verwonderd. “Hallo, wie ben jij en wat kom je hier doen?” vraagt een zacht stemmetje. Naast Bartholomeus op een gele bloem zit een kleine groene boomkikker. “Oh, ik had je niet gezien,” schrikt Bartholomeus. Hij vertelt aan de kleine kikker over het plan en de kikker belooft om vanavond ook op post te zijn. “En ik kom ook,” kwaakt nog een andere boomkikker die een beetje verder zit. “Fantastisch! Tot vanavond!” roept Bartholomeus terwijl hij weer verder vliegt.

Foto Monique van Middelkoop

“Wat is dat daar?” zegt Bartholomeus, ”wat een lawaai!” Hij vliegt over een vijver waar wel twintig kikkers zitten te kwaken. Bartholomeus houdt niet van lawaai maar om Kobe blij te maken wil hij alles doen. Hij vliegt naar beneden en gaat naast een kikker op een lelieblad zitten. Het duurt wel even voor de kikker Bartholomeus gezien heeft. Maar dan roept hij luid. “Allemaal stil zijn! We hebben bezoek!”  Bartholomeus vertelt opnieuw zijn plan en ook deze kikkers vinden het fantastisch om een groot kikkerconcert te geven. Ze beloven allemaal om vanavond naar de grote vijver te komen. Bartholomeus is superblij en vliegt terug naar de grote tuin om het goeie nieuws aan zijn vrienden te vertellen.

Foto Willie de Vries

En dan is het eindelijk zover…

Bartholomeus zit op zijn lelieblad nog heel verdrietig te kijken. Maar dan springen er opeens twee kikkers in de vijver. Kobe schrikt zo hard dat hij van zijn lelieblad valt. “Hé, waar komen jullie vandaan?” lacht Kobe. Maar voor de kikkers kunnen antwoorden, springen er nog kikkers in de vijver. Kobe is zo blij om hen allemaal te zien De twee kleine boomkikkers zijn er ook, maar die blijven aan de rand van de vijver op een struikje zitten. “Maar van waar komen jullie allemaal en wat komen jullie hier doen?” vraagt Kobe verwonderd. Als de kikkers vertellen over Bartholomeus en over het plan van zijn beste vrienden, krijgt hij tranen in zijn ogen. Niet van verdriet maar omdat hij zo blij is.

Illustratie Izabella Mol (11 jaar)

En even later begint het kikkerconcert.

Bartholomeus, Pedro en Pol zijn nergens te bespeuren. Ze hebben zich verstopt in de stal van Pedro. Daar is het wat rustiger. “Amai, wat een oorverdovend gekwaak is dat daar in de vijver,” lacht Pol. Maar de vrienden zijn zo blij voor Kobe. Hij neemt de leiding van het concert en kwaakt het luidste van alle kikkers.

Als het weer stil is aan de vijver en alleen Kobe nog achterblijft, komen de vrienden weer samen aan het bankje aan de rand van de vijver. Kobe is al eerste op post. “Jullie zijn echt de beste vrienden van de hele wereld,” zegt Kobe, “wat een fantastische verassing! Hoe kan ik jullie bedanken?”  En die avond klonk het vriendenliedje nog mooier dan anders.

‘Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden dat zijn wij!

Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden dat zijn wij!’

En Bartholomeus speelt erbij op zijn accordeon.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *