In de tuin waar Bartholomeus bij en zijn vrienden wonen is er de laatste twee weken heel wat veranderd. De herfst is in het land en dat kan je heel goed zien. De bomen kleuren bruin, rood en geel. En als de wind hard waait, dwarrelen de blaadjes met tientallen naar beneden. Het wordt ook kouder en de dagen worden korter. Elke morgen zijn het gras, de planten en de bloemen nat van de dauw. ‘s Nachts zoeken de dieren een warme plaats om te slapen. En als het nog kouder en winter zal worden, zal dat hun plaatsje worden om de winter door te brengen. Pedro de pony blijft nu vaker in zijn warme stal. Pol de mol blijft langer onder grond en komt alleen een kijkje nemen als de zon schijnt. Kobe zie je ook alleen maar op het waterlelieblad zitten als de zon er is. Anders zit hij aan de rand van de vijver, verstopt onder een dekentje van bladeren. En Bartholomeus bij kruipt als het koud is, in een klein gaatje in de grond. Maar vandaag is de zon nog van de partij en Bartholomeus vliegt rond in de grote tuin.
“Ben jij ook aan het genieten van de laatste warme zonnestralen,” vraagt Bartholomeus aan een klein lieveheersbeestje. Het diertje zit op de blaadjes van een taxusstruik. Hij kruipt heen en weer op zoek naar de warmste plaats. “Ja, nu is het nog goed in het zonnetje maar het wordt ’s nachts zo koud. Ik ben al een tijdje op zoek naar een slaapplaats voor de winter maar ik heb nog niets gevonden,” zucht het lieveheersbeestje. “Tja, da’s niet gemakkelijk in zo’n grote tuin. Nog veel succes!” roept Bartholomeus.
Het lieveheersbeestje gaat verder op zoek. Langs een lange groene stengel kruipt hij naar boven, naar de gele blaadjes van een prachtige bloem. “Misschien is dit wel een warme plaats om te blijven?” denkt hij. Op de ene kant van de bloem is het zalig warm want daar schijnt de zon. Maar als de wolken voor de zon schuiven is het veel te fris. Het lieveheersbeestje probeert alle blaadjes uit.
“Nee, dit is geen goeie plaats,” zegt het beestje teleurgesteld en kruipt weer naar beneden. Terwijl hij naar beneden kruipt langs de lange stengel, vliegt Bartholomeus weer voorbij. “Al een goeie plaats gevonden,“ vraagt hij. “Nee nee, nog niet. Maar ik zoek verder,” roept het lieveheersbeestje. “Oh pas op!” roept Bartholomeus, ”daar hang een spinnenweb!” Het lieveheersbeestje kon nog niet op tijd stoppen. “Dank je wel Bartholomeus,” zucht het opgelucht, ”daar hang ik liever niet in.”
“En waarom niet? Het is hier toch leuk en mooi?” vraagt een grote zwarte spin die midden in haar web zit. “Mooi is het zeker. Het is een echt kunstwerk. Maar het plakt een beetje hé,” lacht het lieveheersbeestje. “Heb jij al een plaatsje gevonden voor de koude nachten en binnenkort de koude dagen?” vraagt de spin. “Nee, ben jij ook nog op zoek? Zullen we samen zoeken, misschien hebben we dan meer geluk?” vraagt het lieveheersbeestje.
Dat vindt de spin een goed idee en heel voorzichtig kom hij naar het lieveheersbeestje gekropen. Samen kruipen ze de hele tuin rond. “Ik ga nog even rondvliegen, misschien zie ik hoger in de bomen wel een plaatsje voor ons,” zegt het lieveheersbeestje, ”zoek jij daar beneden nog verder.” Met zijn kleine vleugeltjes vliegt hij dapper rond. Maar omdat het al kouder wordt, is hij vlug moe. Als het lieveheersbeestje eventjes rust op de tak van de boom, ziet hij iets op de stam. Hij vliegt dichterbij…
Het is een klein groen deurtje dat openstaat. Zou daar iemand wonen? Het lieveheersbeestje kruipt voorzichtig dichterbij. “Is er iemand thuis?” roept hij. Maar er komt geen antwoord. Achter het deurtje zit een gat in de stam van de boom. “Dat zou de perfecte plaats voor de koude nachten zijn en om een winterslaap te houden,” denkt het lieveheersbeestje en hij vliegt vlug terug naar de spin. Als hij aan vertelt wat hij gevonden heeft, wil de spin het deurtje zien. Ze kruipen samen langs de dikke stam naar boven. Als ze bij het deurtje komen, kruipen ze heel voorzichtig naar binnen. “Perfect,” lacht de spin, ”en er is plaats genoeg voor ons twee.”
Even later wordt er geklopt. “Is er iemand thuis?” horen ze een bekende stem vragen. “Kom maar binnen,” roepen de spin en het lieveheersbeestje samen. “Jullie hebben een plaatsje gevonden, fantastisch! En het is hier lekker warm,” zegt Bartholomeus bij. Hij is best wel een beetje jaloers op zo een warm plaatsje. “Is er misschien nog plaats voor mij,” vraagt hij een beetje bang. “Natuurlijk!” roepen de spin en het lieveheersbeestje blij, ”en als het vriest in de winter, kruipen we dicht bij elkaar want dat is lekker warm.”
“Het lieveheersbeestje en de spin wonen samen in een ‘dino’ boomhut”
Die avond zingen de spin en het lieveheerbeestje samen met de andere dieren het vriendenliedje:
‘Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden dat zijn wij!
Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden dat zijn wij!’
En Bartholomeus speelt erbij op zijn accordeon.
En dan vertrekken ze met zijn drietjes naar hun warme slaapplaats achter het groene deurtje…