Lees eerst het allereerste verhaaltje van Edison de ezel https://babbielle.be/edison/op-stap/#more-1569
Het is al anderhalf jaar geleden dat Edison ezel de boerderij van boer Tijs verliet om de wereld te ontdekken. Toen hij afscheid nam van mama ezel beloofde hij om vaak langs te komen. Onderweg leerde hij Valeir de vogelverschrikker en Kootje konijn kennen. Met z’n drietjes hebben ze een heleboel avonturen beleefd. Maar vandaag zijn ze op weg naar de boerderij. Het is de hoogste tijd om een bezoekje te brengen aan mama ezel en de andere dieren.
“Waarom begin je zo vlug te lopen? Ik kan niet volgen hoor,” zucht Valeir. “Oh sorry, maar ik zie de boerderij al in de verte en kijk er echt naar uit om mama en de anderen terug te zien,” lacht Edison. “Geen probleem hoor, ik vind het best leuk als je zo loopt. Dan kriebelt het in mijn buikje,” giechelt Kootje die op Edison zijn rug zit. “Is er nog plaats voor mij?” vraagt Valeir. “Tuurlijk wel. Spring maar op mijn rug,” lacht Edison en hij zingt het liedje dat ze de eerste keer zongen als ze op weg gingen naar hun eerste avontuur, anderhalf jaar geleden…
We gaan op stap, met wie o wie
We gaan een eindje stappen, met z’n drie.
Ben je moe, dan moet je het maar vragen…
Spring maar op mijn rug, ik zal je dan wel dragen.
Samen springen, samen lachen, samen gluren
Op zoek, op zoek naar de leukste avonturen.
“Kijk daar, Edison, daar staan koeien in de weide,” zegt Valeir. “Da’s raar,” zegt Edison verwonderd, ”het zijn de koeien van boer Tijs. Maar ze staan in een andere weide, verder weg van de boerderij.” Edison begrijpt er niets van. “Ben je zeker?” vraagt Kootje, ”misschien zijn het wel ander koeien.” Als ze dichterbij komen, weet Edison het zeker. Het zijn de koeien van boer Tijs. Hij heeft Kaatje herkent…
“Hé Kaatje!” roept Edison, ”waarom staan jullie zo ver weg van de boerderij van boer Tijs.” Kaatje heeft Edsison gehoord en komt aangelopen. “Hé Edison wat ben ik blij van jou te zien. Da’s zo lang geleden,” lacht Kaatje. “Ik ben ook heel blij van jou terug te zien. Maar waarom staan jullie hier te grazen?” vraagt Edison. “Och, het is zo erg. We zijn verhuisd omdat we het beu zijn op de boerderij. Elke dag is er ruzie,” zucht Kaatje. “Ruzie? Wie maakt er dan ruzie?” vraagt Edison. “Paul de pauw en Hans de haan. Ze willen allebei de baas zijn en maken hierover de hele dag ruzie,” vertelt Kaatje. “Ja die twee hadden vroeger ook wel eens ruzie. Maar zijn jullie daarvoor verhuisd? Is het dan zo erg?” vraagt Edison. “Het is verschrikkelijk. Niet om uit te houden. Het is jammer maar zolang de ruzie blijft duren, gaan we niet terug,” zegt Kaatje en ze gaat weer bij de andere koeien staan. “Ik had me mijn thuiskomst wel iets vrolijker voorgesteld,” zegt Edison verdrietig. En met z’n drietjes stappen ze verder…
“Mèèèèèè mèèèèèèèmèèèèèè!” Edison kijkt verschrikt rond. “Gertje, ben jij dat?” vraagt hij verbaasd. “Mèèèèèè, ja ik ben het Edison!” roept het geitje luid, ”wat ben ik blij om jou te zien. Het is zo lang geleden.” Edison fronst zijn voorhoofd. “Ik ben ook heel blij van jou terug te zien. Maar waarom ben je niet op de boerderij bij boer Tijs?” Gertje gaat liggen in het gras en kijkt heel verdrietig. “Het is zo erg. Ik ben gaan lopen op de boerderij. Ik ben het zo beu. Elke dag is er ruzie. Paul en Hans willen allebei de baas zijn. Hans kraait de hele dag en soms ook ’s nachts. En Paul zet voortdurend zijn sleep op om te laten dat hij de mooiste is. Hij loopt dan tegen de kleinere dieren en dan worden die weer boos. Om gek van te worden. Ik blijf hier waar het rustig is. En ik ga pas terug als die voortdurende ruzies stoppen. “Zo erg, zo erg….” zucht Edison. En met z’n drietjes stappen ze verder…
“Hé vriendje, woon jij ook op de boerderij?” vraagt Kootje konijn als hij een ander konijntje ziet wegspringen. Het diertje draait zich om en komt dichterbij. Kootje springt van Edison’s rug om beneden kennis te maken met het bruine vriendje. “Eerst wel maar nu niet meer,” antwoord hij triestig. Ondertussen heeft Edison hem ook gezien. “Jou ken ik niet. Woon jij al lang op de boerderij en hoe heet jij?” vraagt Edison nieuwsgierig. “Ik ben Koen,” antwoord het konijntje, “en nee ik woonde nog maar pas op de boerderij. Maar ik ben al op zoek naar een andere plaats.” Edison begrijpt het. “Ben jij ook weggegaan voor die ruzies daar? Er is daar precies een groot probleem,” zucht hij. “Wat er juist aan de hand is weet ik niet. Maar ik was vooral het gekraai van de haan beu. En dan die pauw die met zijn reusachtige staart vol pluimen de kleine dieren wegduwt… Verschrikkelijk!” vertelt Koen. “We gaan er zo vlug mogelijk naartoe. Ik wil er echt het fijne van weten,” zegt Edison vastbesloten. En met z’n drietjes stappen ze verder.
Als ze voorbij een andere boerderij lopen, horen ze het roekoeën van een duif. Edison herkent het geluid “Hé Dolly, ben jij ook op de vlucht?” lacht Edison. “Dat is niet om te lachen hoor,” antwoord Dolly. “Oh, jij bent het Edison! Ik had je niet herkend. Het is zo lang geleden. Ik ben echt blij van je te zien. Maar we hebben een probleem, een groot probleem.” Edison weet het nu wel zeker. De boerderij is niet meer wat het geweest is. “En mijn mama, woont die nog op de boerderij?” vraagt Edison bezorgd. “Nee nee, jouw mama en de andere ezels zijn ook verhuisd. Ze staan een eindje verder op de weide met de hoge draad.” Dolly vliegt er naartoe en de drie vrienden volgen haar.
In de weide met de hoge draad staan drie ezels te grazen. Ze lijken heel goed op elkaar. Als Edison ze langs achter ziet, is het niet duidelijk wie mama ezel is. Hij wil haar verrassen en heel voorzichtig sluipt hij dichterbij. Valeir en Kootje bekijken het vanop een afstandje. Als de ezels zich omdraaien ziet hij het goed. De eerste en lichtste van kleur is mama ezel. Superblij zegt Edison stilletjes “dag mama.” Mama ezel kijkt verwonderd rond. Ze heeft iets gehoord… zou het echt waar zijn? “Edison ben jij het? Oh fantastisch! Wat is het lang geleden. Wat heb ik je gemist!” roept ze blij. “Mama, eindelijk!” lacht Edison, ”ik heb je ook gemist hoor.”
Mama ezel steekt haar natte snuit door een gat van de hoge draad en doet neuze neuze met haar zoon. “Heb je het al gehoord? Weet je waarom we verhuisd zijn?” vraagt mama ezel verdrietig. “Ja, Kaat, Gert, Koen en Dolly hebben het ons verteld,” zegt Edison. Ondertussen zijn Valeir en Kootje dichterbij gekomen. “Ah mama, dit zijn Valeir de vogelverschrikker en Kootje konijn. Dat zijn mijn beste vrienden en samen hebben we al heel wat avonturen beleefd.” “Dag mama ezel,” zeggen Valeir en kootje samen. “Hallokes,” lacht mama ezel, “hoe leuk is dit. En wat een leuk trio zijn jullie. Edison je moet me alles vertellen hoor.” “Dat wil ik heel graag doen mama. Maar ik ga eerst eens naar de boerderij van boer Tijs. Ik wil weten wat daar aan de hand is. Ik vind het zo jammer dat jullie allemaal verhuisd zijn.” “Dat vindt mama ezel een goed idee. “Jij bent een slimme ezel, misschien weet jij wel een oplossing voor ons probleem,” zegt mama ezel. “Wie weet… Ik zal zeker mijn best doen. Tot binnenkort mama,” belooft Edison en met z’n drietjes stappen ze verder.
“Hihihihi, hihihihih, hé Edison mijn kleine viervoeter. Blij van je nog eens te zien,” lacht Paulus het paard. “Ik ben ook heel blij om jou te zien maar niet zo blij met al het slechte nieuws dat ik hier te horen krijg,” zucht Edison. “En wie zijn jouw vrienden daar?” vraagt Paulus. “Dat zijn Valeir de vogelverschrikker en mijn kleine vriend is Kootje konijn,” zegt Edison vlug. “Wat is er? Ben je gehaast?” vraagt Paulus. “Ja eigenlijk wel. Ik heb aan mama ezel beloofd om naar de boerderij te gaan. Ik wil dat probleem proberen oplossen zodat jullie allemaal terug samen bij boer Tijs kunnen gaan wonen,” zegt Edison. “Als dat eens zou kunnen…” zucht Paulus. “Ik zal mijn uiterste best doen,” roept Edison terwijl hij met z’n vrienden weer op stap is.
“We zijn er. Maar het is hier zo stil, akelig stil,” zegt Edison verwonderd, ”ik hoor de haan niet kraaien… Raar, heel raar.” Als ze op het erf komen zien ze Pol de rosse poes. Ze ligt te slapen op de tuintafel. “Hé Pol, wordt eens wakker,” roept Edison. Pol schrikt, rekt zich uit en kijkt verwonderd rond. “Hé Edison, wat ben ik blij van jou te zien,” lacht Pol terwijl hij zich nog een uitrekt en hard moet geeuwen. “Ja ik kom nog eens op bezoek. Onderweg heb ik gehoord dat er hier altijd ruzie is op de boerderij. En veel lawaai door het gekraai van Hans. Maar ik hoor niets. Het is hier stil, veel te stil. Echt niet normaal…” zucht Edison. “Vroeger was hier veel lawaai. Alle dieren zijn vertrokken omdat Hans en Paul altijd ruzie maakten. Je hebt het wel al gehoord. Ze vinden van zichzelf dat zij de baas zijn van de boerderij. Hans omdat hij het meeste lawaai kan maken met zijn luide gekraai en Paul omdat hij het mooiste dier is van allemaal met zijn prachtige staartpluimen. Nadat iedereen vertrokken was, stopte de ruzie en werden ze heel verdrietig. En het werd stil, veel te stil, akelig stil…” vertelt Pol. “En waar zijn ze nu?” vraagt Edison. “Hans ligt te treuren in het kippenhok, helemaal alleen. En Paul ligt in het zand achter de schapenstal,” zegt de poes.“Blijven jullie bij Pol? Dan ga ik eens met hen praten,” zegt Edison tegen zijn vrienden.
Als Edison het kippenhok binnenkomt, ziet hij Hans de haan in een hoekje zitten. “Hé Hans, wat ziet jij daar zo zielig in het hoekje?” vraagt Edison. “Oh Edison, kukeleku, wat leuk dat je nog eens op bezoek komt,” kraait de haan stilletjes. “Leuk? Ik vind het helemaal niet leuk. Alle dieren zijn verhuisd. Ze waren die ruzie tussen jou en Paul de pauw zo beu,” zegt Edison boos. “En nu zit je hier helemaal alleen…” Hans begint stilletje te huilen. “Ik weet het. En ik heb er zo veel spijt van. Kwamen ze maar allemaal terug…”, snikt de haan. “Zolang jullie ruzie maken en jij heel luid blijft kraaien de hele dag, komen ze niet terug. Dat hebben ze me allemaal verteld,” zegt Edison. “Ik ga nu met Paul praten en daarna zal ik jullie helpen om een oplossing te vinden.” Hans de haan knikt verlegen…
Achter de schapenstal vindt Edison de pauw. “Hé Paul, wat zit jij hier ook zo triestig te kijken?” vraagt Edison. “Oh, Edison wat leuk dat je nog eens op bezoek komt,” fluistert Paul. “Leuk? Ik vind het helemaal niet leuk. Alle dieren zijn verhuisd. Ze waren die ruzie tussen jou en Hans de haan zo beu,” zegt Edison boos. “En nu zit je hier helemaal alleen…” Paul begint ook stilletje te huilen. “Ik weet het. En ik heb er zo veel spijt van. Kwamen ze maar allemaal terug…”, snikt de pauw. “Zolang jullie ruzie maken en jij de hele dag met je open sleep rondloopt komen ze niet terug. Dat hebben ze me allemaal verteld,” zegt Edison, ”maar ik denk dat ik een oplossing heb. Kom, dan gaan we naar Hans…” Verlegen loopt Paul met een gesloten sleep achter Edison.
Hans staat te wachten buiten het kippenhok als Edison terugkomt. Paul loopt stilletjes achter hem aan. En Edison neemt het woord, terwijl Valeir en Kootje alles volgen van op een afstand. “Beste vrienden, ik denk dat jullie en ook ik heel graag willen dat alles weer wordt zoals vroeger en dat alle dieren terug naar de boerderij komen. Maar dan moet er wel ‘t een en ’t ander veranderen hé. Boer Tijs is de baas van de boerderij. En de dieren die zijn toch allemaal gelijk. Niemand van ons is de baas.” Hans en Paul kijken elkaar verdrietig aan. “Wat gaan we daaraan doen?” vraagt Edison. “Ik beloof om alleen nog ‘s morgens te kraaien om alle dieren te wekken,” zegt Hans. “En ik zal enkel mijn sleep openen als de binnenplaats helemaal leeg is zodat ik de anderen niet stoor en de kleintjes niet omverloop,” zegt Paul. “Dat zou fantastisch zijn. En geen ruzie meer?” vraagt Edison. “Geen ruzie meer!” zeggen Hans en Paul samen.
Ondertussen zijn Valeir en Kootje dichterbij gekomen. “En… komt er een oplossing?” vraagt Valeir nieuwsgierig. “Ja hoor, ze hebben beloofd om geen ruzie meer te maken. Minder te kraaien en de andere dieren niet meer te storen,” lacht Edison. “Kom we gaan het goeie nieuws aan de ander dieren vertellen.” Die zijn natuurlijk heel blij dat ze terug naar huis, naar hun boerderij kunnen gaan. Als ze die avond allemaal weer samen zijn, nemen Hans en Paul even het woord. Ze zeggen sorry voor al die ruzies en beloven dat het vanaf nu heel wat beter en leuker zal worden op de boerderij. En Edison en zijn vrienden…. Die blijven een tijdje. Want nu is er eindelijk tijd voor Edison en mama ezel. Ze hebben elkaar zo veel te vertellen…