Lees ook het eerste verhaaltje van Slowie slak
Het is nog heel vroeg in de morgen en Slowie slak ligt te slapen op de blaadjes van een mooie rode bloem. Zijn huisje is nat van de dauw en op de rode blaadjes liggen kleine waterdruppels. ‘Bam, bam !!!’ Slowie schrikt van een oorverdovend geluid en valt van de bloem. “Wat is dat zeg!” roept Slowie boos, ”is me dat schrikken!” Voorzichtig steekt hij zijn kopje naar buiten en kijkt rond…
Op de grond ligt een grote houten blok en daarop ligt er nog een kleintje. “Waar komen die ineens vandaan? Ik begrijp er niets van?” zegt Slowie verbaasd. Zoals alle slakken is hij heel nieuwsgierig. Voorzichtig en heel traag glijdt hij naar de blokken.
Eerst kruipt hij op de grote platte blok. “Dat hout is heel droog en dat schuift niet goed”, zucht Slowie. ”Als hij op de grote blok zit, gaat hij even rusten. “Komaan Slowie,” zegt hij tegen zichzelf, ”nu nog een flinke klim en dan ben je helemaal boven.” Als hij na veel zuchten en puffen eindelijk boven is, kijkt Slowie in het rond. “Hoe is het daarboven? Heb je een mooi uitzicht”, lacht een oranje slak die beneden naar Slowie zit te kijken. “Ja hoor, het is hier best wel mooi. Kom maar naar boven!” roept Slowie.
“Ok, ik kom eraan!” lacht de oranje slak. “Moeilijk hé, die blokken zijn zo droog,” zucht hij. “Ja, ik weet het, maar moeilijk gaat ook hé, gewoon wat beter proberen,” lacht Slowie. Als de oranje slak op de grote blok zit, gaat hij even rusten en dan begint hij aan de laatste klim. Na veel zuchten en puffen is hij eindelijk boven…
“Kiekeboe,” lacht Slowie, ”welkom op de blokkentoren.” Slowie en de oranje slak kijken samen in het rond. “Mooi uitzicht hier hé,” zegt Slowie. ”Prachtig! Ben jij ook zo geschrokken van dat groot lawaai? Ik lag nog te slapen in mijn huisje en opeens hoorde ik twee harde ploffen.” Terwijl Slowie en de oranje slak een babbeltje slaan, horen ze iemand roepen. “Hoe is het daarboven? Heb je een mooi uitzicht”, lacht een grote bruine slak die naar de slakken zit te kijken. “Ja hoor, het is hier best wel mooi. Kom maar naar boven!” roepen Slowie en de oranje slak. “Oh, jullie zijn met twee,” lacht Slowie, ”kom maar naar boven mama slak en breng je kleintje ook maar mee.”
“We komen eraan!” roept mama slak. Ook voor hen wordt het een moeilijke klim op de droge blokken. “Lukt het?” vraagt Slowie, ”of zullen we even komen helpen?” Maar dat is niet nodig. Ze zijn al aangekomen op de grote, platte blok. “Mama slak geeft haar kleintje een duwke… en hop… het slakje zit al op de bovenste blok. En na veel zuchten en puffen zit mama slak er ook op. “Welkom op de blokkentoren!” roept Slowie. Het kleine slakje is heel moe van die zware klim, kruipt in zijn kleine huisje en doet een dutje.
Ondertussen genieten Slowie, de oranje slak en mama slak van het prachtige uitzicht. “Weet er eigenlijk iemand van waar die blokken komen? Ik was zo geschrokken deze morgen van dat verschrikkelijk geluid,” vraagt mama slak. Maar niemand weet het. Het blijft een raadsel.
“Van waar ze komen, weet ik niet. Ik weet wel dat het hier een leuke plaats is,” lacht Slowie. “Ja super hé, hoog maar wel een beetje droog,” lacht de oranje slak. En op dat moment begint het een klein beetje te regenen. “Joepie, het regent!” roepen ze samen. Zo hebben de slakken het graag. Als het kleintje wakker is, beginnen ze aan de afdaling van de blokkentoren. En omdat de blokken nat zijn, glijden ze gemakkelijk naar beneden… zonder zuchten en puffen. “Tot de volgende keer,” roept Slowie, ”maar alleen als het geregend heeft hé…’
En het tweede avontuur van Slowie zit erop.
Tot de volgende keer, dan wordt het weer top!
