Het was nog donker in het bos. Krisje Krekel en zijn vriendjes sliepen nog allemaal. Meneer Uil was wakker. Hij gaat maar slapen als de andere dieren wakker worden. Want uilen zijn nachtdieren en zij slapen overdag.
Heel voorzichtig piepten de eerste zonnestralen tussen de takken van de bomen. De vogels werden stilaan wakker en floten hun mooiste liedjes. Krisje Krekel stond elke morgen vroeg op en samen met de vroege vogeltjes speelde hij dan een vrolijk liedje op zijn viool. De konijntjes flapperden met hun oren en zongen er een liedje bij:
“Goeiemorgen, goeiemorgen, goeiemorgen, jij en jij, goeiemorgen, goeiemorgen, ik ben vandaag zo blij”
Bij dat liedje werd iedereen wakker. Op de open plek in het bos kwamen ze dan samen om elkaar een goeiemorgen te wensen en te vertellen wat hun plannen waren voor die dag. Prikkebol de Egel was laat vandaag. “Heeft iemand Prikkebolletje al gezien?” vroeg Krisje. Allemaal schudden ze hun kopje. Niemand had prikkebol gezien. Dat was niet zijn gewoonte. De dieren werden toch wel een beetje ongerust. “Zou hij nog slapen, heeft hij ons liedje niet gehoord? Of zou er iets gebeurd zijn?” vroegen de miertjes met een trillend stemmetje.
“Laten we samen heel luid roepen, dan zal Prikkebol wel komen” stelde Kraakje de eekhoorn voor. “Prikkebol, Prikkebol!!!!!!” riepen alle dieren samen. Maar ze hoorden niets. Prikkebol antwoordde niet. En ze riepen nog eens en nog eens… nog steeds niets. Wat kon er toch gebeurd zijn? Ze spraken af om Prikkebol te gaan zoeken. Kraakje klom in de hoogste boom om goed te kunnen rondkijken. De konijntjes sprongen op de paadjes en keken in alle gaatjes… maar vonden niets. De vogeltjes vlogen rond in het bos en de miertjes zochten op het zachte mos. Waar was Prikkebol toch? Nu werden de vriendjes toch wel heel ongerust. Ze zochten verder en vroegen aan alle dieren die ze tegen kwamen of ze Prikkebol hadden gezien. Na een tijdje hielpen alle dieren in het bos mee zoeken…
Toen het al een beetje donker werd hadden ze Prikkebol nog steeds niet gevonden.
Die avond was er geen feestje. Niemand had zin om muziek te maken of om te dansen en te zingen. Alleen Krisje speelde een droevig melodietje op zijn viool.
“Wat nu, geen feestje vanavond?” vroeg Meneer Uil. Hij wist niet wat er gebeurd was, want hij had heel de dag geslapen en was nu maar pas wakker geworden. “Waarom zijn jullie zo verdrietig en Krisje, waarom is jouw liedje zo droevig?” vroeg meneer Uil. “We vinden Prikkebol niet meer, en hij was er niet deze morgen op de open plek. We hebben de hele dag naar hem gezocht,” vertelde Kraakje de eekhoorn. “En we hebben heel luid geroepen” snikten de miertjes, “en hij antwoordde niet.” Ook Krisje Krekel begon te wenen, “wat kan er toch gebeurd zijn?” vroeg hij aan Meneer Uil.
Meneer Uil zette zijn brilletje op. Dat deed hij altijd als hij diep nadacht. ”Krisje speel jij eens een rustig deuntje op je viool. Dan kan ik nog beter nadenken.”
Het was nu heel donker en stil in het bos. Je hoorde alleen Krisje op zijn viool spelen. Alle dieren zaten naar Meneer Uil te kijken.
Na een tijdje nam hij zijn brilletje af en sperde hij zijn grote vleugels wijd open. En hij vertelde… ”Deze nacht heeft het heel hard gewaaid en zijn er heel veel blaadjes van de bomen gevallen. Ik heb dat gezien want ik was toen wakker hé. Prikkebol lag toen te slapen onder de dikke eik. “
“Maar daar zijn we geweest en we hebben Prikkebol niet gezien.” zei Krisje.
“Laten we nog eens gaan kijken,“ riepen de konijntjes en ze flapperden ongeduldig met hun oortjes. “Dat gaat toch niet, het is donker,” zei Kraakje.
“Blijf heel dicht achter mij, dan toon ik de weg wel. Ik kan goed zien in het donker,” zei Meneer Uil.
En zo gebeurde het… Onder het licht van de maan volgden ze meneer Uil. Toen ze bij de dikke eik kwamen, begonnen ze allemaal heel luid te roepen. “Prikkebol, Prikkebol!!!!!”
De dieren stonden op een dik tapijt van bladeren want vorige nacht waren er heel veel op de grond gevallen.
“Oh, hier beweegt iets onder onze pootjes,” schrokken de miertjes. Ze stonden op een hoopje bladeren . Ze sprongen achteruit . “Auw en dat prikt hier!” riep Krisje. De bladeren werden opzij gegooit en … “Goeiemorgen! Ik heb zo zalig geslapen.” Het was Prikkebol die vanonder de bladeren kwam gekropen. “Oh Prikkebol ! We zijn zo blij van jou te zien!” riepen ze blij. “Maar het is geen goeiemorgen maar goeieavond,” zei Krisje. “We waren zo ongerust en hebben heel de dag naar jou gezocht. Heb je ons dan niet horen roepen?”
Nee, Prikkebol had niets gehoord en had heel lang geslapen in zijn warme blaadjesbed.
Die avond duurde het feestje nog lang. Ze maakten muziek, zongen en dansten.
En meneer Uil deed ook mee.
