“Brrrrrr, wat was het koud vannacht,” bibbert Slowie slak, “het wordt stilaan tijd om aan mijn winterslaap te beginnen.” Slowie is een huisjesslak. Gemakkelijk als je je huisje altijd bij hebt. Als het heel koud wordt kruipt hij erin, maakt hij zijn huisje dicht met slijm en begint hij aan zijn winterslaap. Maar toen hij deze morgen wakker werd, scheen de zon en het gras was nat van de dauw. “Heerlijk weertje,” zei Slowie en besloot nog even te wachten en te genieten van de zon en het natte gras.
Hij schuift rustig verder tussen de natte sprietjes en zingt er een liedje bij:
Lange lange langzaamaan
geen pootjes om op te staan
een huisje op mijn rug
het hoeft echt niet te vlug
Lange lange langzaam
Slowie slak, dat is mijn naam
“Wat heb jij toch veel geluk,” roept een bruine slak, “jij hebt altijd je huisje bij om te schuilen als het hard regent en om in te slapen als het donker en koud is.” Slowie kijkt verwonderd rond. “Wie roept daar?” vraagt hij. “Ik, ik zit hier op de lange stengel,” zegt de bruine slak. “Ja, da’s waar. Ik ben dan ook een huisjesslak,” lacht Slowie. “Ik wil ook graag een huisje, zoals jij er een hebt. Ik moet altijd op zoek naar een plaatsje onder bladeren of tussen planten en dan heb ik nog kou,” zegt de bruine slak verdrietig. “In mijn huisje is geen plaats meer. Dat is juist groot genoeg voor mij alleen,” zegt Slowie. “Jammer, dan ga ik op zoek naar mijn eigen huisje,” zegt de bruine slak vastbesloten.
De bruine slak schuift verder op het natte gras tot hij bij een pleintje komt waar paddenstoelen staan en een grote eik. Hij ziet twee prachtige vliegenzwammen staan, rood met witte stippen. De slak schuift dichterbij en gaat eronder zitten. “Een mooi plaatsje om te schuilen maar voor de winter is het hier veel te koud,” zucht de bruine slak. Even verder staat nog een prachtige paddenstoel. Tegen de steel liggen denappels. De bruine slak schuift er naartoe. “Ook een mooie plaats om te schuilen maar tussen de denappels liggen is veel te hard en te koud,” zucht hij weer. “Oh, daar ligt nog iets!” roept de slak blij. Hij schuift tot bij een eikel met een hoedje. “Dat zag er leuk uit, maar het is veel te klein voor een huisje en ik kan er niet inkruipen,” jammert hij.
“Zoek jij iets?” vraagt een dikke bromvlieg die bovenop een hoge paddenstoel zit.“ De slak kijk verwonderd rond. “Wie is daar?” vraagt hij. “Ik, ik zit hier bovenop de hoge paddenstoel,” roept de vlieg. Na even zoeken heeft de slak de vlieg gezien. “Dag vlieg, ja, ik zoek een huisje voor de winter.” “Een huisje?” vraagt de vlieg verwonderd, “jij bent toch geen huisjesslak, jij bent een naaktslak en naaktslakken hebben geen huisje. “Dat weet ik wel,” zegt de bruine slak boos, ”maar ik wil toch een huisje.” En de bromvlieg vliegt weg. “Die heeft geluk, die kan zo maar wegvliegen. Ik kan alleen maar schuiven en dat gaat zo traag,” zegt de bruine slak verdrietig.
Maar hij geeft niet op en zoekt dapper verder. Even verderop staat een paddenstoel met een hele lange steel. “Daar ga ik op kruipen. Van daarboven heb ik vast een prachtig uitzicht,” zegt de slak en hij schuift naar boven. En inderdaad daarboven kan hij heel ver kijken. Hij schuift in het rond en tuurt in de verte. “Oh, daar ligt een omgevallen boom,” zegt de bruine slak, ”daar ga ik eens een kijkje nemen.” Langzaam schuift hij naar beneden langs de lange steel van de paddenstoel.
Op de omgevallen boom staan wel 50 paddenstoeltjes dicht bij elkaar. Langzaam schuift de bruine slak dichterbij… “Oh, wat is dit mooi! Het lijkt wel een kasteel, een paddenstoelenkasteel!” roept hij. “En hier ligt een prachtig bedje van mos” de bruine slak denkt diep na… “Dit wordt mijn plaatsje. Ik heb geen huisje gevonden, maar een kasteel, een paddestoelenkasteel. Hier blijf ik wonen. En als het kouder wordt en de paddenstoelen verdwijnen, houd ik mijn winterslaap onder het zachte dekentje van mos,” zegt hij blij. “Ik ben wel geen huisjesslak, maar ik heb nu voor een tijdje een kasteel, een paddenstoelenkasteel. Nu ben ik ‘koning slak’!” lacht de gelukkige bruine slak.