lees eerst zoemend bezoek
Het is nog vroeg in de morgen. De zon is nog maar pas opgekomen, maar staat al hoog aan de hemel te stralen. Het belooft weer een snikhete dag te worden. Dat is al enkele dagen zo… Naast de vijver, in de tuin waar Bartholomeus en zijn vrienden wonen, verschijnt een hoopje zand. “Geef mij toch maar een frisse regenbui hoor,” zucht Pol de mol als hij zijn kopje naar buiten steekt. Hij heeft al dagen na elkaar zijn zonnebrilletje op. Bartholomeus, Horatio, Pol, Pedro en Kobe wensen elkaar een goeie morgen en verdwijnen dan weer op zoek naar een frisse plaats. Pol kruipt terug onder de grond waar het een heel stuk frisser is. Bartholomeus en Horatio zoeken een plaatsje onder de struiken, in de schaduw. En Pedro luiert de hele dag in zijn stal. Het gras van de weide kleurt al bruin van de droogte en veel bloemen hebben dorst en laten hun kopje hangen.
Kobe de kikker vindt het niet zo erg. Van op zijn lelieblad neemt hij geregeld een frisse duik in de vijver. Een zalige plaats daar tussen de prachtige waterlelies maar Kobe voelt zich zo alleen… “Jammer dat mijn vrienden niet kunnen zwemmen. Dan konden we samen genieten van het frisse water,” zucht Kobe. Maar even later hoort Kobe een stil geritsel. “Is daar iemand?” fluistert hij. Maar niemand antwoord. Dan ziet hij iets bewegen naast de vijver tussen het hoge gras. “Hé hallo, kom eens tevoorschijn. Ik heb je gezien hoor,” lacht Kobe.
Tussen het hoge gras ligt een haas te kijken naar Kobe. Voorzichtig staat hij recht en komt dichterbij. “Wat is het weer warm hé,” zucht de haas als hij aan de rand van de vijver staat.
“Dat valt best mee. Ik heb er niet zo veel last van. Als ik het te warm heb, neem ik een frisse duik in het water om wat af te koelen,” zegt Kobe. “Spring er gerust bij er is plaats genoeg in de vijver. Want een haas kan toch zwemmen hé.” “Inderdaad een haas kan zwemmen maar ik niet,” zucht de haas, ”ik ben bang van water.” Kobe begrijpt het niet. “Water is toch leuk. En zeker nu dat het zo warm is. Daar moet je toch niet bang van zijn. Heeft je mama je dan niet leren zwemmen?”
“Toch wel, maar toen ik nog een klein haasje was en nog niet kon zwemmen, ben ik tijdens het spelen met de andere haasjes in een diepe beek gevallen. We speelden haasje over en ik sprong net iets te hoog en te ver en belandde in het water. Mama haas heeft me nog net op tijd uit het water kunnen halen. Anders was ik verdronken. En sindsdien ben ik heel bang van water. Ik ben zelfs nu al bang, nu dat ik hier aan de rand van de vijver sta,” zegt de haas met trillende poten.
Kobe springt uit het water en komt naast de haas in het gras zitten. Hij heeft medelijden met hem. “En wil je het graag leren?” vraagt Kobe. “Eigenlijk wel. Want als ik jou zo in het frisse water zie, ben ik toch een beetje jaloers. De andere hazen spelen nu in de grote beek en hebben veel plezier. En ik kan niet meedoen,” zegt de haas verdrietig. “Zal ik het je leren?” vraagt Kobe.
De haas gaat rechtop zitten met zijn lange oren recht omhoog. “Zou jij dat echt willen doen? Wil jij me leren zwemmen?” vraagt de haas. “Maar dat zal niet gemakkelijk zijn hoor. Ik ben bang van dat natte water.” “Geen probleem. Dan gaan we je eerst aan het water laten wennen,” zegt Kobe vastberaden. Ook al is de haas een beetje bang, hij vindt het toch een prima idee. Hij wil echt leren zwemmen zodat hij met z’n vrienden in de beek kan spelen.
“Kom maar mee,” zegt Kobe terwijl hij terug in de vijver springt. Hij gaat aan de rand op een dikke tak zitten. “Voor we met de zwemles beginnen, gaan we ons eerst een beetje opwarmen,” lacht Kobe. “Opwarmen? Ik heb het echt wel warm genoeg hoor,” zucht de haas, ”laten we maar beginnen dan kan ik vlug in het water.” Als de haas dicht bij de vijver komt, springt Kobe van de tak in het water met een harde plons. Hij water spat omhoog over de haas. Hij is kletsnat.
Hij zet het op een lopen. De haas vindt het helemaal niet leuk om nat te zijn. “Stop daar mee!” roept hij boos naar Kobe, ”dat water is veel te nat!” Kobe springt uit het water en gaat weer op de tak zitten. “Natuurlijk, water is toch altijd nat en… heel verfrissend,” lacht Kobe. De haas blijft staan en komt voorzichtig terug naar de vijver. “Ja, da’s waar. Het is heel verfrissend. Doe je dat nog eens?” vraagt de haas. Dat laat Kobe zich geen twee keer zeggen. Vanop de dikke tak springt hij weer met een harde plons in het water. De haas is weer kletsnat. Maar hij geniet ervan en blijft rustig zitten.
“Ik denk dat je klaar bent voor de zwemles,” zegt Kobe vanuit het verfrissende water van de vijver, “kom er maar in.” Maar dat ziet de haas nog niet zitten. “Nu al? Maar ik kan nog niet zwemmen,” roept hij. “Dat kan ik je alleen maar leren als je in het water komt hé?” lacht Kobe. De haas aarzelt. Hij is nog bang. “Wil jij het eerst eens voordoen? Dan kijk ik heel goed en daarna doe ik dat dan na in het water,” belooft de haas.
“Ok dan,” zucht Kobe ongeduldig, “maar straks is het aan jou hé. Kijk en leer!” Kobe draait zich om en begint te zwemmen. De haas kijkt aandachtig toe hoe Kobe zijn voor- en achterpoten beweegt in het water. Na een tijdje gaat hij plat op zijn buik liggen in het gras en doet dezelfde bewegingen met zijn voor- en achterpoten. “Da’s helemaal niet moeilijk,” zegt hij en probeert het nog enkele keren.
“Waar is die haas nu naartoe? Die is toch niet gaan lopen hé?” vraagt Kobe zich af. Hij zwemt naar de kant van de vijver en springt in het gras. “Ha, daar ben je! Ik dacht dat je gaan lopen was,” lacht Kobe als hij de haas daar op zijn buik ziet liggen. “Nee hoor, ik oefen de zwembewegingen hier in het gras. En dat valt best mee. Kijk maar,” zegt de haas heel fier. “Dat ziet er niet slecht uit. Maar in het water voelt dat toch heel anders hoor,” zegt Kobe. “Kom laat maar eens zien hoe je het er in het water vanaf brengt.”
Heel dapper springt de haas tot aan de rand van de vijver. “Spring er nu maar in!” roept Kobe. De haas blijft stokstijf staan. “Komaan, je kan het!” moedigt Kobe hem aan. De haas twijfelt, hij draait zich om en loopt een heel stuk achteruit. En dan…. met een aanloop springt hij in het water.
Even schrikt hij maar dan doet hij de bewegingen die Kobe deed en die hij oefende in het gras. En ja hoor… het lukt. Dapper zwemt hij tot aan de overkant van de vijver. Kobe kan het bijna niet geloven. De haas is een fantastische zwemmer. “Bravo! Bravo!” roept Kobe, ”dat heb je fantastisch goed gedaan!” De haas vindt het zalig daar in dat frisse water.
Kletsnat maar dolgelukkig springt de haas eruit. “Geweldig, fantastisch, formidabel!” roept hij luid, ”nu kan ik in de beek zwemmen met de anderen hazen!” De haas is zo dankbaar. “Lieve Kobe duizendmaal dank voor de zwemles. Ik ben nu de gelukkigste haas van de hele wereld. Als ik ook eens iets voor jou kan doen… dan laat je het maar weten hé.” De haas is klaar om afscheid te nemen maar dat vindt Kobe helemaal niet leuk. Want nu had hij eindelijk iemand om mee te zwemmen in de vijver….
“Ja, je kan iets voor me doen,” zegt Kobe, ”je kan hier nog wat blijven. Niemand van mijn andere vrienden kan zwemmen en daarom zitten die nu allemaal op een frisse plaats. Ik ben hier helemaal alleen. Ze komen pas terug bij de vijver als het bijna donker zal zijn.” De haas denkt even na. “Wel ja, het is goed. Ik blijf tot vanavond bij jou. Maar wat gaan we dan allemaal doen? Heb jij een idee?” vraagt de haas. “Wat dacht je van een paar wedstrijdjes?” stelt Kobe voor. “We kunnen allebei heel goed springen en nu kunnen we ook allebei zwemmen.” Dat vindt de haas een fantastisch idee. “Ja, drie wedstrijden kunnen we houden. Verspringen, hoogspringen en om ter eerst naar de overkant zwemmen.” Zogezegd zo gedaan. De eerste wedstrijd komt eraan.
Naast de vijver gaan ze verspringen. “Ik ben benieuwd wie van ons dat het verste kan?” zegt de haas. Kobe mag beginnen. Hij mag drie keer proberen. De eerste sprong is maar één meter ver. De tweede sprong is al anderhalve meter en bij de derde sprong haalt hij twee meter. “Bravo! Bravo!” roept de haas, “dat heb je fantastisch gedaan!” Nu is het de beurt aan de haas. Hij mag ook drie keer proberen. De eerste keer springt hij twee meter. Bij de tweede sprong haalt hij twee meter en een half en bij de derde sprong haalt hij drie meter. “Bravo! Bravo!” roept Kobe, “dat heb je fantastisch gedaan! Jij bent de winnaar!” De haas fronst zijn voorhoofd. “Dat is niet belangrijk wie de winnaar is. Want eigenlijk is het niet eerlijk hé. Ik ben zo groot en jij bent zo klein…” zegt hij. “Da’s wel waar maar geen probleem hoor, als we maar plezier hebben,” lacht Kobe. Voor ze aan de volgende wedstrijd beginnen, nemen ze een frisse duik in de vijver.
Nu is het tijd voor een wedstrijdje hoogspringen. Hiervoor gaan ze aan de rand van de vijver staan. “Dat gaan we samen doen hé,” stelt de haas voor. “Ok!” roept Kobe. Ze nemen een grote aanloop en dan 1 2 3 springen ze zo hoog mogelijk met een grote plons in het water. Kletsnat komen ze samen uit het water gekropen. “Wie is er gewonnen?” vraagt Kobe. “Dat is niet belangrijk,” zegt de haas. “Als we maar plezier hebben!” lachen ze samen. En dat hebben ze zeker.
Ten slotte springen ze terug samen in de vijver voor een zwemwedstrijd. 1 2 3 daar gaan ze. Wie eerst aan de overkant is …. Ze hebben dolle pret. En wie er wint, vinden ze niet belangrijk, als ze maar plezier hebben. En zo gaat het de hele dag door…
Als het bijna donker is en heel wat frisser, komen de andere dieren ook naar de vijver. “Hé Kobe, je hebt daar zo veel plezier,” zegt Pol de mol die uit zijn holletje komt gekropen. Omdat de zon al ondergaat heeft Pol zijn gewone bril weer op en die zet hij wat beter op zijn neusje. Ook Pedro, Bartholomeus en Horatio zijn nieuwsgierig en komen een kijkje nemen. “Mag ik jullie voorstellen… mijn vriend… oh ja, haas hoe heet jij eigenlijk?” lacht Kobe. Inderdaad ze hebben de hele dag samen gespeeld en Kobe kent zijn naam niet. “Mijn naam is Hendrikus haas. Rik voor de vrienden.” Kobe vertelt wat hij allemaal met Rik gedaan heeft vandaag. Over de wedstrijdjes en vooral over de zwemles. De vrienden vinden het fantastisch. “Hihihi,” hinnikt Pedro en blijf je bij ons in de tuin wonen. “Oh da’s vriendelijk maar nee, ik ga straks terug naar de andere hazen. Wij wonen ginder achter aan de grote beek. Ze zullen nogal verschieten als ze zien dat ik nu ook kan zwemmen.”
Voor Rik de haas afscheid neemt zingt hij mee met het vriendenliedje.
Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden, dat zijn wij!
Vrolijke, vrolijke vrienden, vrolijke vrienden, dat zijn wij!
Bartholomeus bij en Horatio hommel spelen mee op accordeon en cello en Rik doet er een grappig hazendansje bij. “Lieve vrienden, ik vertrek nu weer naar de grote beek maar niet voor ik jou, lieve Kobe nog eens bedankt heb voor de fantastische dag en de zalige zwemles.” “Graag gedaan hoor,” lacht Kobe, ”en altijd welkom hé.” En dan kiest Rik het hazepad om weer terug naar de andere hazen te gaan. “Hé,” roept Pol, ”er valt iets op mijn brilletje. En nog iets en nog iets….” Het zijn regendruppels. “Joepie!!! Het regent, het regent!” klinkt het in de tuin. De dieren gaan nog niet slapen. Ze genieten eerst nog van de frisse regenbui. Ook Pol vindt het zalig. Ook al wordt zijn brilletje nat.