De schildpad en de meeuw

Tijdens een wandeling door het bos kwam ik voorbij de Babbelboom. Ik wilde even rusten en zette me neer op het stronkje met mos en zei de toverspreuk:

‘Biebbele babbele boe

 Oren open en mondjes toe.

 Het is geen grap, het is geen droom,

 Luister naar de Babbelboom.

 Letters, woorden, zinnen,

 Laten we beginnen.’

Langzaam werd de boom wakker en zei: “Dag Hilde, ik ben blij dat je op bezoek komt. Kan ik je plezieren met een verhaaltje? En waarover mag het verhaaltje gaan?”

Ik zei natuurlijk ja en vroeg, “ken je een verhaal over een waterschildpad?”

De Babbelboom knikte ja en vertelde:

Er was eens een waterschildpad. Hij woonde op een eiland met veel rotsen en een heel groot strand. Elke avond keek hij hoe de ondergaande zon in zee zakte. De schildpad kwam elke avond ‘dag’ zeggen tegen de zon en elke avond vroeg hij, ”lieve zon kom alsjeblieft morgen terug want anders zal het hier pikkedonker zijn.” Maar de zon kwam elke dag terug…

Op een avond zat de schildpad weer naar de ondergaande zon te kijken. Plots kwam er een meeuw aangevlogen die naast de schildpad ging zitten. “Goeie avond,” zei de schildpad tegen de meeuw. “Voor jou ook een goeie avond,” zei de meeuw, ”ik heb je hier al vaak zien zitten.” “Ja, ik kom hier elke avond naar de ondergaande zon kijken en vraag dan aan de zon of ze zeker elke morgen wil terugkomen.” De meeuw moest lachen. “Maar lieve schildpad toch, de zon komt altijd weer terug, ze verdwijnt niet. De zon maakt een rondje rond de aarde. Ik ben de zon al eens achterna gevlogen.” De schildpad voelde zich een beetje dom. “Dan heeft het geen zin dat ik elke avond dag kom zeggen en vragen aan de zon of ze terugkomt. Dan doe ik dat niet meer,” zei de schildpad. De meeuw wapperde met haar vleugels en vloog weg. De schildpad keek nog even naar de zon, trok haar kopje in en ging slapen.

Enkele dagen later wandelde de schildpad over het strand tussen de krabbetjes en liep het water in. Zwemmen in de zee, tussen de visjes, de zeepaardjes vond de waterschildpad zalig. Maar de octopus was zijn beste vriend. Samen doken ze diep naar beneden in de grote zee tussen het zeewier en de schelpen. “Wat gebeurt er?” vroeg de octopus een beetje bang. Het werd donker in het water. De visjes zwommen samen achter de rotsen om te gaan slapen. Het werd heel stil in het water. De waterschildpad zwom een beetje naar boven en zag dat de zon niet zo fel meer scheen door het water.

Vera Declercq – Eclips 21/08/2017 – Casper, USA
Vera Declercq – Eclips 21/08/2017 – Casper, USA
Vera Declercq – Eclips 21/08/2017 – Casper, USA

 

 

 

 

 

 

De zon zag er helemaal anders uit. Het was alsof er een stuk weg was uit de zon. Na een tijdje werd ze nog kleiner, en nog kleiner en toen was de zon bijna helemaal weg. De octopus zwom ook helemaal naar beneden om te gaan slapen want het was donker. De dieren dachten dat het nacht was. De waterschildpad kwam uit het water en kroop over het strand. “Wat gebeurt er toch?” vroeg hij bang. De krabbetjes kropen weg onder het zand en de vogels zongen hun avondliedje. Ook op het strand was het donker, koud en heel stil alsof het nacht was.  De waterschildpad had het koud en hij was bang. “Waar is de zon? De zon is weg! Het is allemaal mijn schuld. De zon is boos omdat ik ’s avonds geen ‘dag’ meer kom zeggen. Nu zal het altijd donker en koud blijven.” Maar daar kwam de meeuw aangevlogen. Hij had gehoord wat de schildpad zei. “Lieve schildpad toch, je moet niet wenen. De zon komt straks terug, wacht maar even.”

Vera Declercq – Eclips 21/08/2017 – Casper, USA

En ja hoor na enkele minuten kwam de zon weer een stukje tevoorschijn, en nog een stukje, tot ze er weer helemaal was. Het werd weer warmer en de dieren op het strand en in de zee werden stilaan weer wakker. “Oh wat ben ik blij dat je er weer bent, lieve zon. Ik zal terug elke avond ‘dag’ komen zeggen en vragen om de volgende dag weer terug te komen. Dat beloof ik,” zei de waterschildpad met een trillende stem. De meeuw moest lachen, “het is jouw schuld niet dat de zon weg was, lieve schildpad. Heel af en toe gebeurt het dat de maan voor de zon schuift en vandaag was dat zo en dan kunnen we de zon even niet zien.” Maar dat geloofde de waterschildpad niet. Hij wist zeker dat het zijn schuld was. En omdat hij bang was dat het nog eens zou gebeuren, was hij elke avond weer op post om ‘dag’ te zeggen en aan de zon te vragen om de volgende dag zeker terug te komen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *