Het is tijd voor een verhaaltje uit het grote babbelboek. Ga even zitten en zeg de toverspreuk dan komt het verhaaltje, het wordt heel leuk.
‘In het grote babbelboek
zijn de letters en de kleuren zoek.
Open, toe en schudden maar…
Het verhaal is klaar, echt waar!’
Piep, piep, hallo! Ik ben Snorreke de muis. Samen met mama muis woon ik in een muizenhuisje onder de grond. Ik heb een lange staart en grote oren waarmee ik heel goed kan horen. Samen met Fiona vos beleef ik de spannendste avonturen. Kijk je mee?
“Ik zet vanavond mijn schoentje klaar. Misschien komt de Sint dan op bezoek!” zegt Snorreke. “Oh, ja spannend, ik ga dat ook doen!” juicht Fiona. De vriendjes spelen dat ze zelf Sint en Piet zijn. Snorreke heeft een mijter op zijn kopje en in zijn hand houdt hij een staf vast. Fiona is Piet en draagt de zware zak vol cadeautjes.” Zouden Sint en Piet cadeautjes voor ons hebben?” vraagt Fiona. “Dat zullen we morgen zien,” lacht Snorreke.
“Ziezo,” zegt Snorreke met een diepe zucht, ”alles staat klaar. Ik hoop dat Sint en Piet vannacht gaan komen.” Hij heeft de grootste schoen die hij kon vinden klaargezet. Met daarbij een grote dampende kop thee. “Dat zullen ze wel lekker vinden, want ’s nachts is het heel koud buiten,” zegt Snorreke. Hij heeft ook een prachtige tekening gemaakt. Aan ‘Slechtweervandaag’ het paard van de Sint heeft Snorreke ook gedacht. Hij krijgt een bos met wel 7 wortels en 3 suikerklontjes.
Snorreke ligt nog te woelen in zijn bed. “Heb ik echt wel alles klaargezet?” denkt hij. “Mama, ligt mijn tekening ook klaar?” roept Snorreke ongerust. “Natuurlijk kleine muis,” lacht mama,” we hebben wel 10 keer gekeken. Je bent echt niets vergeten.” Mama geeft hem nog een knuffel en een dikke zoen. “Nu is het de hoogste tijd om te gaan slapen, kleine kapoen,” fluistert mama. Snorreke sluit zijn ogen en even later is hij in dromenland
Bom, bom, bom! “Wat gebeurt er?” roept Snorreke terwijl hij terug in zijn bed kruipt. Er wordt heel hard op de deur gebonsd. Snorreke schrok zo hard dat hij uit zijn bed viel. “Kom eens kijken!” roept mama, ”er staat iets aan de deur!” Snorreke rent naar de voordeur. Daar staat een grote robijnrode zak. Op de zak hangt een grote witte enveloppe. “Wat is dat? Wie heeft die zak daar gezet?” vraagt Snorreke. “En hij weegt zo zwaar,” zucht de kleine muis. Mama helpt even om de zak te dragen. Snorreke doet de enveloppe open, haalt de brief eruit en leest hem voor…
Liefste Snorreke,
Piet en ik zijn hebben het weer heel druk elke nacht.
We zoeken hulp en toen hebben we aan jou gedacht.
Jij bent een slimme muis en heel sterk.
Wil jij ons helpen bij al dat zware werk?
Wil jij deze cadeautjes aan je vrienden schenken?
Wat voor wie is, zal je zelf wel kunnen bedenken.
Alvast bedankt!
Sint
Snorreke en mama brengen de zak samen naar buiten. “Hij is echt wel heel groot. Wat zou daar allemaal inzitten?” vraagt Snorreke zich af. Hij opent de zak en als hij heel hoog op zijn tenen gaat staan, kan hij een kijkje nemen. “Zo veel cadeautjes!” roept Snorreke, ”maar aan wie moet ik die nu allemaal geven?” Hij grabbelt in de zak en haalt er een lang bruin touw uit. Maar dan hoort hij een vreselijke schreeuw. “Wat was dat!” roept Snorreke terwijl hij zijn grote oren spitst.
Snorreke rent naar de plaats waar het geluid vandaan kwam. Onder de dikke eik staat Fiona vos. “Oh, wat ben ik blij dat jij er bent,” zegt Fiona. Ze wijst naar boven. In de top van de grote eik zien ze twee bange oogjes van tussen de bladeren kijken. “Sammy, wat zit jij daar zo hoog in de boom te doen?” roept Snorreke. “Ik durf niet terug naar beneden,” snikt Sammy salamander, ”het is veel te hoog.” Snorreke denkt even na. “Hou je goed vast!” roept hij, ”ik heb een schitterend idee. Ik ben zo terug!” Sammy draait zijn lange staart rond de tak.
Snorreke rent terug naar huis. Hij heeft iets gezien in de grote rode zak waarmee hij Sammy kan helpen. Wat zou dat zijn? Even grabbelen in de zak en…”Gevonden!” roept Snorreke blij. Voorzichtig trekt hij het lange bruine touw uit de zak en hij loopt ermee door het bos tot bij de eik waar Sammy heel bang zit te wachten. “Wat heb jij een lange staart,” lacht Fiona. “Gekke vos, da’s mijn staart niet, da’s een touw. Ik zal het je straks wel vertellen. Eerst Sammy helpen” zegt Snorreke.
Met een grote boog gooit Snorreke het touw over een dikke tak. “Vangen hé Sammy!” roept Snorreke, ”en knoop het goed vast!” Sammy salamander vangt het van de eerste keer en knoopt het stevig vast. Voorzichtig klimt hij nu langs de stam naar beneden. “Oh, dank je wel, ik was zo bang daarboven,” zucht Sammy. Hij geeft het touw terug. “Je mag het houden, dat is een cadeautje van de Sint,” zegt Snorreke. “Dank je wel! Dat is een fantastisch cadeau. Dat kan ik goed gebruiken,” zegt Sammy, “de Sint mag blij zijn met zijn fantastische hulpjes.”
“En waar heb je dat touw nu eigenlijk vandaan?” vraagt Fiona. Snorreke vertelt haar over het gebonk op de deur en de grote zware zak vol cadeautjes. “Wil jij me helpen om de cadeautjes uit te delen,” vraagt hij. Dat vindt Fiona een fantastisch idee. “Pfff, die zak is echt wel zwaar!” zeurt Fiona. “Als jij duwt en ik trek zal het ons wel lukken,” stelt Snorreke voor. En inderdaad, zo lukt het prima.
“Sssttt, luister eens, hoor je dat ook?” fluistert Fiona. Snorreke spitst zijn grote oren. “Het lijkt wel of iemand huilt,” zegt hij.
Een eindje verder zien ze Ollie otter staan snikken op de houten steiger bij de grote vijver. “Waarom heb jij zo veel verdriet?” vraagt Fiona bezorgd. “Ik wil zo graag meespelen met mijn vrienden in het water,” snikt Ollie. “Spring er dan bij,” zegt Snorreke. “Dat durf ik niet. Ik kan nog niet goed zwemmen en het water is veel te diep,” zegt Ollie. Snorreke denkt even diep na. “Wacht even, we zijn zo terug,” lacht Snorreke, ”kom Fiona”. Samen lopen ze naar de grote rode zak. “Zit er in de zak ook iets voor Ollie misschien?” wil Fiona weten. “Ik denk het wel,” antwoord Snorreke blij.
Fiona is het eerste bij de zak en haalt er iets uit. “Wat is dat?” vraagt Snorreke als hij iets oranje en heel plat ziet. “Dat is een opblaasboot,” zegt Fiona trots, ”daar kan hij mee ronddobberen op het water bij zijn vrienden.”
Snorreke blaast de oranje boot op. “Pfff pfff pfff, amai wat een zwaar werk,” zucht Snorreke. De boot is helemaal gevuld met lucht. Klaar om te drijven.
“Ollie, we hebben een bootje voor jou. Hiermee kan je varen tot bij je vrienden.” Voorzichtig stapt hij aan boord en de boot drijft verder op het water tot bij de andere otters. “Je mag het bootje houden want het is een cadeau van de Sint,” roept Snorreke, ”wij zijn vandaag zijn hulpjes.” Dank je wel! Dat is een fantastisch cadeau. Dat kan ik goed gebruiken,” zegt Ollie, “de Sint mag blij zijn met zijn fantastische hulpjes.”
Snorreke en Fiona trekken verder op cadeautjestocht. ”Kijk eens!” roept Fiona fier, ”ik kan de zak al helemaal alleen dragen.” “Dat is niet moeilijk, hij weegt ook niet meer zo zwaar nu het touw en het bootje er al uit zijn,” lacht Snorreke. “Oh, kijk daar, wat een mooie bloemen en ze ruiken heerlijk,” geniet de kleine muis. “Snorreke, ik heb nog een paar vriendjes gevonden,” fluistert Fiona, ”kom eens kijken en luisteren.”
Snorreke en Fiona verstoppen zich achter een groene struik en Snorreke spitst zijn grote oren. Mia mol leest een spannend verhaal voor over stoere piraten. “Toen stond kapitein langbaard met een sabel voor het kleine meisje…” vertelt Mia. Ulrik de uil zit geboeid te luisteren. Fiona en Snorreke gaan bij hen zitten. “Hallo,” komen jullie ook naar mijn verhaal luisteren,” vraagt Mia terwijl ze haar brilletje wat verder op haar neusje duwt. “Mia kan heel mooi vetellen,” zegt Ulrik, ”ze leest alle verhaaltjes voor want de lettertjes in het boek zijn veel te klein voor mij.” Snorreke denkt even heel diep na. “Wacht even, ik ben zo terug,” lacht hij.
De kleine muis zet de grote rode zak in het midden en haalt alle cadeautjes eruit: een zaag, een bril en een lantaarn met vuurvliegjes. “Is hier misschien iets bij dat je kan gebruiken om te lezen?” vraagt Snorreke. Met z’n vieren denken ze diep na… ”Ja, die bril daar!” roept Mia, ”ik heb er ook zo een om te lezen. Misschien kan Ulrik er ook één gebruiken.” Ulrik neem de bril en zet hem op zijn snavel. Hij slaat het boek open. “Ja, ik kan alle letters lezen!” roept hij blij, ”dank je wel!” Snorreke vertelt dat de zak van de Sint is en dat hij alle cadeautjes mag uitdelen.
“Zit er voor mij ook een cadeautje bij?” vraagt Mia mol. Ulrik neemt de lantaarn vast. ”Misschien kan jij deze wel gebruiken? Je kan hem aan je huisje hangen,” zegt de uil. “En de vuurvliegjes geven licht als het donker is,” zegt Snorreke. “Ja, want ik ben echt wel bang in het donker,” zegt Mia verlegen, ”dat is een prachtig cadeau.” Ze straalt, net als de vuurvliegjes die rondvliegen in de lantaarn.
Snorreke en Fiona nemen afscheid van Mia en Ulrik. ”Dank je wel voor de fantastische cadeaus. We kunnen ze heel goed gebruiken,” zeggen Mia en Ulrik, “de Sint mag blij zijn met zijn fantastische hulpjes.”
“Wat een dag,” zucht Fiona. “Ja, ik ben ook wel een beetje moe, maar ik ben zo fier dat we de Sint mochten helpen. En echt zalig om onze vrienden zo blij te zien met hun cadeautjes,” zegt Snorreke tevreden. Ze rusten even uit op een oude boomstam en genieten van de warme zonnestralen.
Het wordt stilaan tijd om naar huis te vertrekken want het wordt al een beetje donker. Snorreke legt de rode zak over zijn schouder. Er zit nog één cadeautje in… Ze lopen door een tunnel van struiken. Fiona duwt enkele takken opzij en Snorreke volgt haar.
“Is dat Boris bever daar onder de boom?” vraagt Fiona bezorgd.
“Hé Boris waarom ben je zo verdrietig?” vraagt Fiona. “Ik wil zo graag een huisje maken voor de vogels. Het wordt steeds vroeger donker en ook kouder en dan hebben die diertjes een plaats nodig om te schuilen en zich te verwarmen. Maar ik weet niet hoe het moet. Kunnen jullie misschien helpen?” snikt Boris, “ik heb boomstammen, maar hoe moet ik daar nu planken van maken?” Snorreke denkt even heel diep na. “Er zit nog één cadeautje in de rode zak… een zaag, die kan Boris heel goed gebruiken,” roept Fiona. Samen zagen ze dunne planken voor het vogelhuisje. “Dat is een cadeautje voor jou van de Sint,” zegt Snorreke, ”want wij helpen de Sint vandaag. “Oh, dank je wel, dat kan ik heel goed gebruiken,” zegt Boris blij, “de Sint mag blij zijn met zijn fantastische hulpjes.”
“Ziezo, alle cadeautjes zijn uitgedeeld,” roept Snorreke blij, “de zak is helemaal leeg,” Fiona is maar stilletjes en kijk een beetje triest. “Ben jij dan niet blij?” vraagt Snorreke. “Toch wel… maar is de zak echt helemaal leeg? Zit er voor ons geen cadeautje in?” vraagt Fiona teleurgesteld. Samen kijken ze nog een keer… maar hij is echt helemaal leeg. Dat is jammer want onze vrienden hebben de Sint echt wel heel goed geholpen. Samen wandelen ze terug naar het huis van Snorreke.
“Kijk, er hangt een brief aan de deur!” roept Fiona als ze aan het huisje komen. Snorreke neem de brief en leest voor:
Dag Snorreke en Fiona,
Dank je wel voor het grote werk!
Jullie zijn echt wel slim en heel heel sterk.
En daarom willen we jullie iets schenken.
Dat hadden jullie toch ook wel kunnen bedenken.
Het is nu bijna tijd dat ik terug naar Spanje vaar.
En als jullie me nog willen helpen… graag tot volgend jaar!
Lieve groetjes!
Sint
Naast de voordeur staat een grote houten kist. “Oh de Sint heeft toch aan ons gedacht!” roept Fiona blij. Nieuwsgierig doen de vrienden samen de koffer open. “Oh, dat is allemaal materiaal om te schilderen en te tekenen,” roept Snorreke blij. “Een schildersezel, schildersdoeken, twee paletten, penselen, verschillende kleuren verf, een doos met kleurpotloden en een tekenblok,” vertelt Fiona terwijl ze de kist leegmaakt.
De twee vrienden zijn heel blij met hun prachtig cadeau. “De Sint weet het dat we kunstenaars zijn hé,” lacht Snorreke. Maar Fiona hoort hem niet. Ze is al druk bezig om een prachtige tekening te maken. Snorreke zet de schildersezel en neemt het ander schildersmateriaal. Hij wil een heel groot schilderij maken. En een halfuurtje later toont Fiona haar tekening aan Snorreke. “Kijk eens, ik heb jou als Sint getekend,” zegt ze fier. Snorreke begint te lachen. “En ik heb jou als Piet geschilderd,” zegt Snorreke ook heel fier. Ze wisselen hun kunstwerken uit. Zo geven ze elkaar nog een cadeautje. En dan is het tijd om naar huis te gaan. Onze vrienden zijn heel moe. Sint en Piet zijn is echt heel vermoeiend.
