Kyk na kameelperde…

Lees ook zeker het eerste verhaal

Illustratie Nell Beauprez

Het is nog rustig in Tembe Elephant Park. De eerste zonnestralen van de dag kleuren de prachtige natuur en de dieren worden stilaan wakker. Owen ligt nog rustig te slapen met olifantje Tan, zijn beste vriend, in zijn armen. Papa Leonard is vroeg opgestaan om voor de olifanten te zorgen. Ook mama Yvonne is wakker en geniet van de stilte. Tot ze schrikt van het getrompetter van enkele olifanten. “Ook een goeiemorgen, wat laten jullie me schrikken,” lacht mama Yvonne als ze een grote en een kleine olifant ziet voorbijwandelen achter de draad.

“Mama, mama!” hoort ze Owen roepen. Als mama Yvonne in Owens slaapkamer komt, ziet ze hem niet. Ze ziet een dikke bobbel in zijn bed.

Illustratie Nand Beauprez

“Oei, Owen is hier niet. Waar is hij nu? Zou hij met papa mee zijn om de olifanten te verzorgen?” fluistert mama. “En Tan is er ook niet. Die zal ook mee zijn met papa. Da’s wel heel jammer. Dan zal ik straks alleen naar papa rijden als hij landt met de helikopter.” Het blijft even stil maar de bobbel in het bed beweegt een beetje. “Neeeee! We zijn hier! En ik wil ook mee!” roept Owen luid. “Oh jij kleine deugniet,” lacht mama en geeft Owen een dikke knuffel. “Lekker geslapen?” Owen kruipt uit zijn bed. “Ja! En meneer Tan ook,” zegt hij blij.

“Is papa gaan werken met de helikopter?” vraagt kleine Owen wanneer ze in de keuken komen. “Ja papa is vroeg opgestaan om de olifanten te verzorgen en deze morgen gaat hij ook met de helikopter vliegen,” vertelt mama Yvonne.

Foto Yvonne Spierenburg

Dat doet papa Leonard heel vaak. Vanuit de helikopter worden de olifanten verdoofd als ze onderzocht moeten worden. Hij vliegt dan samen met een helper over het park op zoek naar de olifanten. Meestal zitten ze in de buurt van een waterplas waar ze kunnen drinken en een douche kunnen nemen. Owen vindt het fantastisch als papa Leonard met de helikopter vliegt. Hij wil graag meevliegen maar daarvoor is hij nog veel te klein. “Gaan we dan straks naar papa kijken als hij landt met de helikopter?” vraagt mama. “Ja!!!” roept Owen blij, ”in de helikopter zitten!”

Foto Yvonne Spierenburg

Een uurtje later rijden ze met de jeep naar de landingsplaats. Het is altijd een beetje feest als papa met de helikopter is weggeweest.  Owen staat dan ongeduldig met mama te wachten tot ze geland zijn en de schroef van de helikopter gestopt is met draaien.  Owen rent naar papa die uitstapt. “Nu mag jij de helikopterpiloot, zijn” lacht papa Leonard en helpt Owen om op de grote zetel van de piloot te kruipen. Owen straalt. Hij vindt het echt top om net als papa te doen. Het is zo trots als hij de veel te grote hoofdtelefoon mag opzetten. Die schuift tot over zijn wangen maar dat vindt hij helemaal niet erg. Owen kijkt naar het instrumentenbord en neemt de stuurknuppel vast. Net echt!

Foto Yvonne Spierenburg / Illustratie Evelien De Laet

Mama en papa houden hem van op een kleine afstand in het oog. “Opvolging verzekerd,” lacht papa. “Inderdaad,” zegt mama Yvonne, “daar mag je zeker van zijn.” Als mama zegt dat het nu tijd is om naar huis te gaan, is Owen boos. Hij wil nog in de helikopter blijven zitten. “Nog tien minuutjes,” zegt mama want deze namiddag gaan we weer met z’n drietjes op avontuur. “I’m ready for take off!” roept Owen plots. Mama en papa kijken verwonderd naar elkaar en beginnen te lachen. “Dat zegt papa ook als hij vertrekt,” zegt Owen heel serieus. “Komaan kleine piloot, nu gaan we echt vertrekken,” lacht mama.

Tijdens de lunch wil Owen graag weten waar ze straks met de jeep naar toerijden. Maar mama en papa houden het nog als verrrassing. “Nuuskierige jinen,” lacht papa als hij antwoord in het Afrikaans, ”jy sal dit later sien.” Owen denkt even diep na. “Ek het dit verstaan,” giechelt Owen want hij spreekt ook al een aardig mondje Afrikaans.

Foto Yvonne Spierenburg / Illustratie Jasper De Laet

“Are you ready for take off?” vraagt papa als ze met z’n drietjes in de jeep zitten. “Yes!”antwoordt Owen en daar gaan ze. Owen doet zijn middagdutje in de jeep en wordt weer wakker als ze stoppen. “Oh, kameelperde!” roept Owen als hij door het raam van de jeep naar buiten kijkt. Drie giraffen blijven stokstijf staan en kijken Owen aan. Voorzichtig rijden ze nog een stukje verder tot ze een mama giraf en haar kleintje zien. Owen zit met open mond te kijken. Wat is dit weer genieten…

Foto Yvonne Spierenburg

Voorzichtig neemt mama Yvonne haar camera. Het nieuwsgierige kleintje komt nog wat dichterbij en mama kan prachtige foto’s maken. “Ssssst,” fluistert Owen, ”straks is hij nog bang.” Maar nee hoor, het kleintje blijft rustig kijken naar Owen. “Wat een gekke snoet,” fluistert Owen. En dan wandelen de giraffen rustig verder. “Dat zijn allemaal dezelfde ,” zegt Owen. “Nee hoor, als je heel goed kijkt, zie je echt wel een verschil,” lacht papa. Hij en mama Yvonne weten heel veel over die grappige dieren en vertellen het samen aan Owen.

Met hun lange poten en hun lange nek kunnen de giraffen wel tot 6 meter groot worden. Ze zijn dan ook de grootste dieren ter wereld. Op de huid van de giraf zie je allemaal vlekken en die vlekken zien er bij elke giraf net een beetje anders uit. Dat is het grote verschil.

Bovenaan zijn grappige kop staan twee hoorntjes. Alle giraffen hebben dat. De hoorns van vrouwtjes en van hun jongen zijn dunner en hebben vaak donkere plukjes haar. Bij mannetjes zijn de  hoorntjes  vaak dikker en zonder haar.

Illustratie Evelien De Laet

“Zijn de kleine girafkes zo groot als mij?” vraagt Owen. “Nog groter. Kijk eens naar die kleine boom daar,” zegt papa terwijl hij met Owen even uit de auto stapt. “Ga er eens naast staan. De kleinste giraf is zo groot als die boom.” Terwijl Owen dat doet, komt een kleine giraf dichterbij en met haar lange nek kan ze tot  net bij de bovenste bladeren en begint te smullen. Owen heeft het niet gezien en schrikt als hij die lange poten aan de andere kant van de boomstam ziet staan. Vliegensvlug kruipt hij weer bij mama in de jeep. “Was je bang?” vraagt papa als hij weer achter het stuur kruipt. “Een beetje,” zucht Owen.  Maar zo heeft Owen nu heel goed kunnen zien hoe groot zo een kleine giraf is.  

Foto Yvonne Spierenburg

Ondertussen heeft mama Yvonne leuke foto’s gemaakt van de etende giraf. “Kijk eens Owen, hier kan je goed zien hoe de giraf de blaadjes van de boom opeet,” zegt mama.

“Die tong is heel lang.” Owen steekt zijn tong uit. “Zooooo lang?” vraagt hij. “Nee,” lacht papa,” nog vijf keer langer. Met die lange tong kan de giraf de blaadjes van de takken plukken en ze opeten.”

“Kijk daar, kijk daar,” fluistert papa,  “die giraf daar gaat drinken. Goed kijken, want dat is echt zo grappig om te zien. Dat zie je niet vaak want het  is heel moeilijk voor een grote giraf om te drinken. Hij moet met zijn kop wel zes meter naar beneden komen om bij het water te geraken. In de bladeren die hij eet zit heel veel sap, waardoor hij dat niet vaak hoeft te doen. En da’s maar goed ook. Het is zo moeilijk. Kijk maar, vertelt papa…”

Foto Yvonne Spierenburg

Vanuit de jeep zien ze hoe een giraf naar een plas water wandelt. Hij spreidt zijn voorpoten zodat zijn lange nek tussen zijn poten naar beneden kan. “Oh, hij gaat vallen,” zegt Owen ongerust. “Nee nee, hij kan dat goed maar het duurt wel even,” lacht papa. Mama Yvonne geniet. Ze kan superleuke foto’s maken van de giraf zijn acrobatetoeren. Owen zit geboeid te kijken en te wachten tot de giraf met zijn lange tong van het verfrissende water kan drinken. En eindelijk lukt het! “Bravo!” roept Owen en klapt in zijn handen. De giraf schrikt even maar drinkt dan rustig verder.

Foto Yvonne Spierenburg

Als de giraf weer gaat rechtstaan spat het water van zijn kletsnatte snoet in het rond. Er vliegen zelfs enkele druppels op de voorruit van de jeep. “Moe nie mors nie!” zegt Owen streng. Dat zegt mama Yvonne ook vaak tegen Owen als hij morst tijdens het eten. Daarom kent hij dat zo goed. De giraf heeft zijn dorst gelest en wandelt rustig verder. “He kijk, de giraf heeft ook een staart,” lacht Owen, ”het is precies een borstel om te schilderen.”

Dat heeft Owen goed gezien. Die staart is wel een meter lang en aan het eind hangt een zwart kwastje.

Op de terugweg heeft Owen weer heel wat te vertellen. Hij vertelt over alles wat hij ziet, zoals een echte Afrikaanse gids. Nu doet hij geen dutje want daar heeft hij geen tijd voor.

En zoals elke avond, als het bedtijd is zet Owen zijn knuffeltjes, ‘n olifant, ’n aap, n’ krokodil, ’n leeu, ’n kamelpeerd en ’n zebra allemaal op een rij. “Kom mama, papa, we gaan dansen!” roept Owen blij. Mama zet de muziek op en met z’n negenen dansen ze erop los.

In bad, pyjama aan, tandjes poetsen… Owen is weer helemaal klaar om te gaan slapen. Olifantje Tan ligt al te wachten op het hoofkussen van Owen. Hij neemt zijn dikke vriend stevig vast en kruipt in z’n bedje.

Als mama en papa nog welterusten komen zeggen heeft Owen nog een heel klein beetje dorst.  Mama brengt een bekertje met water. Owen begint te lachen en kruipt uit zijn bed. Hij zet het bekertje op de grond en probeert net als de giraf te drinken. Met gespreide benen probeert hij met zijn mond tot aan het bekertje te komen. Maar dat lukt helemaal niet. “Jij kleine deugniet. Drink maar gewoon, jij bent toch geen giraf. Kruip nu maar in je bedje,” lacht mama. “Lekker slaap,” zeggen mama en papa en geven Owen nog een dikke knuffel. Owen sluit zijn oogjes. “Lekker slaap Tan,” fluistert hij en valt in slaap.

Foto Yvonne Spierenburg

Ook vanavond is er weer een betoverend mooie zonsondergang. Terwijl mama Yvonne en papa Leonard genieten van de prachtig gekleurde lucht, zien ze in de verte een schim van een giraf die nog een avondwandeling maakt…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *