Een druppel met een kleurtje

In het grote bos waar de babbelboom staat, heeft het vannacht heel hard geregend. Overal liggen plassen en de bladeren van de bomen zijn kletsnat. De babbelboom vindt dit zalig want dan ruikt het altijd heerlijk in het bos. Maar na een tijdje piepen de eerste zonnestralen door de bomen en droogt de zon de regendruppels weer op.

Pieter heeft zijn laarzen aangedaan om een wandeling te maken in het bos. Hij springt graag in de plassen. Af en toe neemt hij er ook een kijkje in en zwaait naar zijn spiegelbeeld. Pieter komt voorbij de babbelboom. Omdat het mos op het bankje nog nat is van de regen, blijft hij rechtstaan om de boom wakker te maken. Pieter zegt de toverspreuk.

‘Biebbele babbele boe

 Oren open en mondjes toe.

 Het is geen grap, het is geen droom,

 Luister naar de Babbelboom.

 Letters, woorden, zinnen,

 Laten we beginnen.’

Langzaam wordt de boom wakker en zegt: “Dag Pieter, ik ben blij dat je op bezoek komt. Kan ik je plezieren met een verhaaltje? En waarover mag het verhaaltje gaan?”  “Ja, heel graag,” antwoord Pieter. Hij voelt nog eens aan het mos en dat is ondertussen opgedroogd. Toen Pieter ging zitten voelde hij een druppel op zijn neus. “Oeps sorry,” zegt de babbelboom, ”er liggen nog wat druppels op mijn bladeren.” Pieter wrijft aan zijn neus. “Da’s nie erg hoor,” lacht hij, ”ken jij misschien een verhaaltje over een druppel?” De babbelboom denkt even na… ”Ja hoor, dat ken ik zeker, een heel mooi verhaal. Luister maar…”           

Er was eens een prachtige tuin. Hij stond vol met de mooiste bloemen in allemaal verschillende kleuren. Als de zon scheen, schitterden de bloemen tegen de blauwe lucht. Maar vandaag was de lucht grauw en grijs. Het had geregend en de bloemen waren kletsnat.

In het midden van de tuin stond een gele bloem. Haar blaadjes waren bedekt met heel veel regendruppels. Die regendruppels weerspiegelden de gele kleur van de bloem en ze werden zelf ook een beetje geel. Terwijl de andere druppels rustig lagen te wachten tot ze weer opdroogden, besliste één druppel om op ontdekking te gaan.  “Wie gaat er mee?” vroeg hij aan de andere druppels, ”ik ga een bezoekje brengen aan de andere bloemen.” Maar niemand wilde mee. “Flauw hoor,” zuchtte de druppel, “dan ga ik maar alleen, tot straks.”

De druppel keek eens rond. “Waar ga ik eerst naartoe?” vroeg hij.  Dicht bij de gele stonden twee roze bloemen heel dicht bij elkaar. De ene stond open en liet al haar mooie roze blaadjes zien. Het ander bloemetje sliep nog. De druppel sprong erop en kreeg een mooie roze kleur. Toen zag hij een kleine bloem die nog niet open was. “Hé leuk zo een bolletje, daar ga ik me ook eens spiegelen,” zei de druppel en hij sprong er bovenop. “Hé slaapkopje, wordt eens wakker. Tijd om op te staan,” lachte hij. Maar de bloem bleef dicht, ze wachtte op de zon om haar blaadjes te laten zien.

Toen zag de druppel een witte en een paarse bloem naast elkaar staan. Voorzichtig sprong hij op een paars blaadje en keek van de ene bloem naar de andere. “Hoe mooi is dit!” riep de druppel blij, “nu heb ik twee kleuren! Als ik dit aan de anderen vertel zullen ze jaloers zijn. Ze hadden maar moeten meegaan hé.” De druppel wilde nog naar andere bloemen gaan, maar het werd al een beetje donker…

De lucht kleurde prachtig en de druppel wilde de mooie zonsondergang bewonderen. Dit deed hij samen met twee witte bloemen van de bloesem van de appelboom. De druppel hing onderaan de tak en kleurde oranje. Daar bleef hij de hele nacht om te slapen. De volgende morgen, toen de zon weer wakker werd, sprong de druppel op een mooie oranje bloem om naar de zonsopgang te kijken. “Hoe prachtig is dit! Toch jammer dat mijn vrienden al die mooie kleuren niet zien,” zei de druppel een beetje verdrietig. Hij miste ze wel en besloot om terug te gaan.

Hij zocht in het midden van de tuin naar de gele bloem waar zijn vrienden waren achtergebleven. “Hallo, hier ben ik weer!” riep hij luid. Maar niemand antwoordde. “Ah, jullie willen verstoppertje spelen. Ik zal jullie wel vinden, wacht maar,” lachte hij. De druppel zocht tussen de gele bloemblaadjes… Maar hij vond niemand… “Was ik maar nooit weggegaan. Nu ben ik hier helemaal alleen,” weende hij zachtjes.

 Terwijl de druppel zat te wachten, begon het heel zachtjes te regenen. Er viel één regendruppel op de gele bloem, en nog één. “Daar zijn jullie!” riep de druppel blij, ”waar zijn jullie geweest?”

“Toen gisteren de zon begon te schijnen zijn we naar de grote wolk gevlogen en daar hebben we gewacht tot het weer begon te regenen. En nu zijn we er weer. Heb je ons gemist misschien?” lachte de dikste druppel. “Ik heb hele mooie kleuren gezien en een prachtige zonsondergang. Maar ik miste jullie en kwam jullie halen om ook te komen kijken. Samen genieten van al dat moois zou veel leuker zijn geweest,” vertelde de druppel. “Misschien gaan we de volgende keer wel eens mee. Maar vanaf nu blijven we allemaal samen. Want we horen toch bij elkaar hé. Afgesproken?” vroeg de dikste druppel. “Afgesproken!!!” riep de druppel opgelucht.

En als je heel goed luisterde hoorde je de druppels een prachtig liedje zingen… het druppelliedje