Mama waar ben je?

Het is tijd voor een verhaaltje uit het grote babbelboek. Ga even zitten en zeg de toverspreuk dan komt het verhaaltje, het wordt heel leuk.

‘In het grote babbelboek

zijn de letters en de kleuren zoek.

Open, toe en schudden maar…

Het verhaal is klaar, echt waar!’

Zie je die prachtige boerderij? Daar wonen heel veel dieren. Je vindt ze in de stallen, in de weide en in de vijver. In de weide grazen de koeien, de paarden en de schapen. In de stallen knorren de varkens en spelen de poezen met de muisjes. Achter de stallen staat er ook konijnenhok en een kippenhok waar de kippen kakelen en de haan elke morgen iedereen wekt met zijn luid gekraai. En dan is er nog de fiere pauw die graag zijn prachtige veren laat zien.

Het is er nu heel druk want alle dieren hebben kleintjes gekregen. De jonge dieren zijn nog te klein om alleen op stap te gaan. Ze blijven nog dicht bij hun mama en papa.

Maar in de vijver zwemt een klein eendenkuikentje helemaal alleen. Op een zwemtochtje met haar mama, papa en de andere kuikentjes ging het nieuwsgierige eendje alleen op ontdekking. Mama had nog gezegd, ”dicht bij mij blijven zwemmen,“ maar het kleine eendje heeft niet geluisterd. Het kleine eendje is bang en roept, ”mama, mama waar ben je!” Maar mama antwoordt niet. Het kleintje zwemt naar de kant van de vijver, stapt uit het water en gaat op zoek naar mama eend.

“Mama, mama, waar ben je?” roept het kleine eendje als ze in de weide rondloopt. “Beuh beuh,” loeit mama koe, ”jouw mama is hier niet kleintje. Alleen mijn kalfjes zijn hier en het ezeltje.” Het eendje waggelt naar het ezeltje. ”Heb jij mijn mama gezien?” vraagt ze verdrietig. “Ia ia,” balkt de ezel, “nee echt niet, ik heb je mama niet gezien.”

Het eendje waggelt verder tot bij het paard en het veulentje. “Heb jij mijn mama gezien?” vraagt ze verdrietig. “Hiiiii hiiiii,” hinnikt het paard, ”nee die heb ik niet gezien. Ondertussen is het veulentje dichterbij gekomen. “Heb jij mijn mama gezien?” vraagt het eendje. “Hiiii hiiiii,” hinnikt het veulentje, ”nee ik heb die niet gezien.” En het veulentje kruipt dicht bij zijn mama.

Het eendje waggelt verder naar de kleine weide waar de schapen staan. ”Hebben jullie mijn mama gezien?” vraagt ze verdrietig. “Mèèèè mèèèè,” mekkeren de schapen en de lammetjes, ”nee die hebben we niet gezien.”  Mama schaap komt dichterbij. “Eendje, eendje toch, je bent nog veel te klein om alleen op stap te gaan,” zegt ze streng. Het eendje begint te wenen. “Ik weet het, ik ging even kijken naar een kikker die in de vijver sprong. En toen ik weer naar mama zwom, was ze weg.” Mama schaap gaf het eendje een knuffel. “Ver kan je mama niet zijn. Ga eens in de stallen kijken, misschien is ze daar wel.”

Het eendje waggelt verder naar de varkensstal. “Hebben jullie mijn mama gezien?” vraagt ze verdrietig.  Mama varken en haar kleine biggetjes hebben het eendje niet gehoord. Ze maken zo veel lawaai met hun geknor. Het eendje springt op een bot stro en roept zo hard ze kan, ”hebben jullie mijn mama gezien?” Mama varken heeft het gehoord. “Ssssst! stilletjes, we hebben bezoek!” roept ze tegen haar biggetjes. “Knor, knor,” zegt mama varken, ”nee jouw mama heb ik niet gezien. Vraag het eens aan de kleine poesjes die daar liggen te slapen. Die lopen vaak rond op de boerderij. Misschien hebben zij wel iets gezien.”

Het eendje waggelt naar de poesjes die voorzichtig hun oogjes opendoen. “Hebben jullie mijn mama gezien?” vraagt het eendje verdrietig. “Miauw, miauw, nee die hebben we niet gezien. Maar we zullen helpen zoeken.” De poesjes rekken zich uit en zetten het op een lopen. Op zoek naar mama eend…

Het eendje waggelt verder tot bij de konijnen in het konijnenhok. Mama konijn heeft drie kleintjes die heel dicht bij haar liggen te slapen. “Heb jij mijn mama gezien,” fluistert het eendje want ze wil de kleintjes niet wakker maken. “Snuf snuf,” snuffelt mama konijn, ”nee ik heb jouw mama niet gezien. Ga eens bij de kippen kijken. Misschien hebben zij haar gezien.”

“Waar is mama toch?” zeurt het eendje, ”ik ben zo moe en ik heb honger.” Ze zoekt dapper verder. Het eendje waggelt naar het kippenhok. “Heb jij mijn mama gezien?” vraagt ze verdrietig aan de kip. “Toktok toktok,” kakelt de kip, ”nee ik heb jouw mama niet gezien.” Vanonder mama kip haar vleugels komt een klein kuikentje piepen. “Tjiep, tjiep, ik heb ze ook niet gezien, maar kom even bij mij zitten. Het is hier lekker warm,” zegt het kuikentje. “Nee, nee, ik heb geen tijd, ik moet mijn mama zoeken,” zucht het eendje. “Vraag het eens aan de pauw. Misschien heeft zij je mama gezien,” zegt de kip.

Het eendje waggelt tot bij de pauw. Samen met haar kleintje stapt mama pauw fier rond op de boerderij. “Heb jij mijn mama gezien?” vraagt het eendje verdrietig. Mama pauw denkt diep na. “Ik denk het wel ja. Kijk eens daar,” lacht de pauw, ”daar aan de rand van de vijver.”

“Mama, mama!” roept het eendje blij. Mama, papa en de andere kleine eendjes kijken om. Zo vlug ze kan rent het kleine eendje naar mama. Maar ze stopt als ze het boze gezicht van mama eend ziet. “Waar ben jij geweest? Je moet altijd bij ons blijven. Dat hebben we toch afgesproken.” zegt mama boos. “Ik weet het, ik ging even kijken naar een kikker die in de vijver sprong. En toen ik weer bij jullie wilde komen, waren jullie weg,” weent het kleine eendje. “Jij bent een klein curieuzeneuzeke ,” lacht mama en ze geeft haar kleine sloeber een dikke knuffel. “Ben je nog boos mama,” vraagt het eendje bang. “Nog een heel klein beetje. Beloof je me dat je nooit meer alleen op stap gaat?”  Het eendje kruipt heel dicht bij mama eend. “Beloofd!” roept het luid. En het eendje waggelt mee met mama, papa en de andere kleine eendjes. “Alleen op stap gaan… nee daar ben ik nog te klein voor,” lacht het eendje en het waggelt verder…