Meneer Stephan

“Gaan we morgen een dagje naar zee?” stelt papa voor als hij samen met mama in de keuken het avondeten klaarmaakt. “Oh ja, da’s een goed idee. We kunnen met de trein gaan dat zal Sverre geweldig vinden,” lacht mama.

De zomervakantie is weer begonnen. Twee maanden niet naar school voor Sverre en mama en papa hebben ook enkele weken vrij. Het is wel jammer dat het de laatste dagen regenachtig weer is. Maar voor morgen wordt aan zee een betere dag voorspeld met veel zonneschijn. Een perfecte dag voor een uitstapje met z’n drietjes naar zee.

“Sverre het eten is klaar!” roept papa. “We zouden morgen een dagje naar zee willen gaan. Wat denk je Sverre? Heb jij daar ook zin in?” vraagt papa. “Oh super!” roept Sverre blij.

“En we gaan …” zegt mama geheimzinnig. “Met de trein?” vraagt Sverre. “Inderdaad!” antwoorden mama en papa samen. Sverre kan bijna niet wachten tot het morgen is. Hij vindt het fantastisch om met de trein naar zee te reizen. Want als hij groot is wil hij treinbestuurder of treinbegeleider worden.

Omdat ze morgen al heel vroeg vertrekken met de trein van 6u35, gaan ze vroeg slapen.

“Sverre, het is tijd om op te staan,” fluistert mama de volgende morgen. Sverre draait zich om en kruipt onder zijn dekbed. “Als je mee wil naar zee zal je toch moeten opstaan Sverre,” lacht mama. “Sverre opent zijn ogen. “Naar zee…met de trein…” zegt hij slaperig. Dan springt Sverre uit zijn bed. “Yes! Ik ben er helemaal klaar voor!” roept hij nu blij. Terwijl de zon stilaan opkomt, genieten ze van hun ontbijt en maken ze zich klaar om te vertrekken.

Mama, papa en Sverre rijden met de auto tot op de parking van het station.

Foto Stephan Dhooghe

In het station koopt papa de treintickets aan de automaat. Nog even kijken naar het vertrekbord en dan is het de hoogste tijd om naar de trein te gaan. Als ze op het juiste perron komen staat de trein er nog niet. Het is nu 6u30 en op het tijdsbord staat dat de trein om 6u35 zal vertrekken. Sverre staat ongeduldig te wachten…

Foto Stephan Dhooghe

“Ik hoor de trein al komen,” zegt Sverre. “Ik hoor nog niets,” zegt papa verbaasd. “En ik zie hem al ook!” roept Sverre nu. En inderdaad de trein komt eraan, net op tijd. Sverre stapt als eerste in en zoekt een plaatsje aan het raam. De reis kan beginnen… Een klein uurtje later zit de reis er al op. “Zijn we er nu al ?” vraagt Sverre teleurgesteld, ”ik wil wel een hele dag met de trein reizen.” Terwijl ze uitstappen kijkt Sverre heel goed rond. Hij wil alles zien. “Komaan, als je later treinbegeleider wordt, kan je de hele dag met de trein reizen,” lacht mama. “Of treinbestuurder misschien. Ik weet het nog niet,” zegt Sverre heel serieus.

Foto Anita Ilsbroux

Het is prachtig weer aan zee. Een stralende zon, een blauwe lucht met af en toe een klein wolkje. Een wandeling langs het water, zonnen op het strand. Het krijsende geluid van de meeuwen… En natuurlijk vliegeren… Papa heeft de vlieger meegebracht want aan zee is de wind sterker. De beste plaats om te vliegeren. Samen met papa laat Sverre de vlieger op. Sverre laat hem dansen in de lucht door ongelijk aan de handvaten te trekken.

Foto Anita Ilsbroux

En natuurlijk maken ze ook een zandkasteel. Mama helpt ook mee. “Het blijft toch leuk hé in het zand spelen?” lacht mama. De dag vliegt voorbij en na het avondeten reizen ze terug met de trein naar huis.

“Met de trein met de trein met de tsjoeke tsjoeke trein,” zingt mama als ze in de auto zitten voor het korte ritje naar huis. “Ken je het nog, Sverre?” En ja hoor, dat kent Sverre nog heel goed. Toen Sverre nog een babytje was en hij op mama of op papa hun knie zat, zongen ze dat liedje heel vaak en moest Sverre altijd heel hard lachen. Nu zingen ze het met z’n drietjes…

Ìllustratie Thibe Van Aken

Met de trein met de trein met de tsjoeke tsjoeke trein
Rijden wij naar de zee en dat vinden wij zo fijn
Naar de zon naar de zon naar de zigge zagge zon
En we zwaaien naar de mensen op’t perron

Eerst moeten we naar het station dus nemen we de bus
We hebben zoveel spullen bij het is een hele klus
Een tijdje later zitten we gezellig in de trein
Wat kan het leven van een clown toch formidabel zijn

We zitten aan het raampje en de trein gaat lekker snel
Het wordt een leuke boel aan zee we slapen op hotel
De huizen en de bomen schuiven één voor één voorbij
We kijken naar de koeien en die loeien in de wei

REFREIN

Ik droom al van het water en ik droom al van het strand
We bouwen met zijn allen een mooi zandkasteel van zand
We kunnen lekker zwemmen en dat vinden we zo dol
En daarna rust ik uit onder een rode parasol

Dan komt de conducteur voorbij die zegt hatchikidee
Jouw kaartje Dobus dat is een retourticket naar zee
Dat weet ik gil ik vrolijk want dat is het paradijs
Dan zit je fout zegt hij want deze trein gaat naar Parijs

Met de trein met de trein met de tsjoeke tsjoeke trein
Naar Parijs naar Parijs dat is ook een leuke reis
Met de trein met de trein met de tsjoeke tsjoeke trein
Dus het strand zal voor een ander keertje zijn

Met de trein met de trein met de tsjoeke tsjoeke trein
Naar Parijs naar Parijs dat is ook een leuke reis
Met de trein met de trein met de tsjoeke tsjoeke trein
Met de trein met de trein met de trein

REFREIN 2x

“Hé Kazimir, zegt Sverre als hij die avond in zijn bed kruipt, ”ik heb je heel wat te vertellen hoor.” Hij zet z’n knuffel naast het boek. Hij opent het boek en terwijl het licht tussen de bladeren schijnt, spert Kazimir zijn ogen wijd open en zijn blauwe muts gaat rechtop staan. “Je hebt een rode neus,” lacht Kazimir. “Da’s van de zon. We zijn vandaag een dag naar zee geweest en het was lekker warm. We zijn met de trein geweest en we hebben gevliegerd en een zandkasteel gemaakt en later wil ik treinbestuurder of treinbegeleider worden dan kan ik heel veel met de trein reizen…” Kazimir schudt met zijn blauwe muts. “Rustig, rustig,” lacht Kazimir, ”je hebt precies een superleuke dag gehad. Maar geen boek vandaag?” Sverre heeft het zo druk met vertellen dat hij helemaal vergeten is van een boek te nemen. Hij denkt even na… ”Hmmm… oh ja , dit boek ga ik nemen, het boek over treinen.”

Illustratie Jitse Van Aken

Sverre opent het boek ‘Op reis met de trein’. “Wat zit hier nu tussen?” vraagt Sverre verbaasd. “Kijk Kazimir, een tekening die ik maakte in mijn kleutertijd.” Kazimir duwt zijn blauwe  muts een beetje omhoog. “Is dat een trein?” vraagt hij. “Ja mooi hé. Ik ben altijd al een treinenfan geweest. Want weet je, later wil ik treinbestuurder of treinbegeleider worden,” zegt Sverre. “Zeker? Want een tijdje geleden wilde je nog duiker worden,” lacht Kazimir.( https://babbielle.be/kazimir/de-grote-grote-zee).  “Allebei! Als beroep treinbegeleider of treinbestuurder en als hobby ga ik duiken. Dat kan hoor!” zegt Sverre vastbesloten.

Illustratie Thibe Van Aken

“Zeg Kazimir mag ik vanavond nog eens op avontuur gaan?” vraagt Sverre met z’n liefste stemmetje, “de vorige avonturen waren zo leuk en spannend.” Kazimir trekt zijn blauwe muts weer een stukje over zijn ogen. Zo kan hij beter nadenken. “Welke avonturen heb je al beleefd? Vertel eens want ik ben het al een beetje vergeten,” zucht Kazimir. Sverre gaat op de rand van zijn bed zitten. “Ik weet het nog heel goed. Het eerste avontuur was dat met de grote dieren (https://babbielle.be/kazimir/het-is-geen-droom/#more-3019). Daarna was het heel spannend bij de kriebelbeesten (https://babbielle.be/kazimir/een-kriebelbeestenverhaal). De derde keer was ik duiker https://babbielle.be/kazimir/de-grote-grote-zee). En het laatste avontuur was in de sneeuw, in het Hoge Noorden (https://babbielle.be/kazimir/het-hoge-noorden/#more-3970).

“Fantastisch, dat heb je allemaal goed onthouden. Hou je klaar voor een volgend avontuur!” lacht Kazimir, “Weet je nog hoe het gaat?”

Nattuurlijk weet Sverre dat nog…

Illustratie Rive Vermeer

Sverre kijkt in het licht van het boek en zegt de toverspreuk, ‘Meteo Livio Recanto’, en knijpt zijn ogen stijf dicht. Hij krijgt weer een heel raar gevoel, alsof hij vliegt. Dan een schok. Sverre opent zijn ogen. Maar wat is dat nu…Sverre ligt nog in zijn bed! Voor hem ligt het boek over treinen en Kazimir … is nergens te zien. Sverre begrijpt er niets van. Het boek beweegt… Heel voorzichtig opent hij het en… een trein rijdt razendsnel uit het boek en neemt Sverre mee. Wat is hij bang! Zo bang dat hij zijn ogen sluit. Dan stopt de trein en Sverre opent zijn ogen.

Foto Stephan Dhooghe

Hij kijkt verbaasd rond. “Hé hier ben ik vandaag geweest toen we naar zee gegaan zijn!” roept Sverre. Hij is in het station. Hij ziet de verschillende perrons waar verlaten treinen staan. Alleen aan het perron waar Sverre staat, zijn de sporen leeg. Sverre is daar helemaal alleen. Het is daar akelig stil. “Wat doe ik hier?” vraagt Sverre zich af. Hij is bang.

Foto Stephan Dhooghe

In de verte hoort hij het geluid van een trein. De trein komt steeds dichterbij . Heel langzaam rijdt hij het station binnen. “Wat is dat hier allemaal, wat gebeurt er toch?” vraagt Sverre zich af. Als de trein hem heel traag voorbij rijdt, ziet hij niemand in de stuurcabine. Er is geen treinbestuurder. De trein rijdt helemaal alleen. Sverre staat te trillen op zijn benen. Wat is hij bang… De trein stopt en de  deuren gaan open. Sverre weet niet goed wat te doen. Moedig stapt hij in…

Foto Stephan Dhooghe

De trein is leeg. Er zijn geen passagiers. Sverre wandelt door de verschillende wagons. Hij begrijpt nog steeds niet wat hij hier eigenlijk komt doen. “Is hier iemand?” roept hij luid.

Er komt geen antwoord. Sverre gaat weer naar de uitgang waar de deuren nog openstaan. “Misschien is er wel iemand in het station?” denkt Sverre bij zichzelf. Hij stapt uit.

Foto Stephan Dhooghe

“Dag jongeman. Ben jij Sverre?” Naast de trein staat een man met een uniform aan. “Is me dat schrikken!” roept Sverre. “Oh sorry“, zegt de man, “ik dacht dat je me gezien had. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Stephan en ik ben treinbegeleider.” Sverre bekijkt Stephan van kop tot teen. “En ik ben Sverre en ik wil later graag treinbegeleider worden of misschien treinbestuurder,” antwoordt Sverre rustig. Hij weet dat het avontuur nu zal beginnen. “Fantastisch! Kom we gaan naar binnen dan zal ik je een rondleiding geven en… we zullen ook een ritje maken,” zegt Stephan. “Super! Maar ik moet zeker terug in het station zijn voor de zon opkomt meneer Stephan,” antwoordt Sverre een beetje ongerust. “Geen probleem, daar zorg ik voor. Kom we stappen in,” lacht Stephan.

Foto Stephan Dhooghe

“Wat heb je daar allemaal bij?” vraagt Sverre nieuwsgierig. Stephan legt zijn kepie op een tafeltje en gaat zitten op één van de zetels. “Ga zitten Sverre, luister goed want dat zal je later ook allemaal nodig hebben. Tenminste als je kiest om treinbegeleider te worden,” vertelt Stephan. “Dit is mijn kepie. Zet jij ze nu maar op. En dit is ‘de iris’ die gebruiken we om vervoersbewijzen te controleren. Die hebben we nu niet nodig want ja, er zijn nu geen passagiers. En kijk eens naar buiten. Daar zie je een wit kastje, het AVG kastje. Daar moet je deze sluitel insteken om te laten weten dat de trein gaat vertrekken. En deze sleutel, de driewegsleutel, heb je nodig om de deuren te openen. Heb je alles begrepen? Dan zijn we klaar om te vertrekken. Treinbegeleider Sverre, doe je werk maar.”  Sverre heeft heel goed opgelet. “Mag ik dat allemaal doen?” vraagt hij verwonderd. “Nattuurlijk!” zegt Stephan vastbesloten.

Sverre zet de kepie wat beter op zijn hoofd en stapt uit. Hij gaat naar het AVG kastje, stopt de sleutel er in en draait. Dan stapt hij weer in en met de andere sleutel sluit hij de deur. “Maar wie gaat de trein nu besturen?” vraagt Sverre. “Niemand. Deze trein is een heel speciale trein. Hij rijdt vanzelf,” zegt Stephan. Sverre gelooft er niets van. “Dat kan toch niet? Dat doet de treinbestuurder toch,” zegt hij. “Eigenlijk wel. Maar in jouw avontuur kan dat wel. Een trein besturen kan ik ook  niet maar we gaan wel eens in de stuurcabine kijken. Kom maar mee,” zegt Stephan en Sverre volgt hem op de voet.

Foto Stephan Dhooghe

Sverre heeft al dikwijls met de trein gereden maar in de stuurcabine is hij nog nooit geweest. Als Stephan en Sverre de stuurcabine binnenkomen, begint de trein heel traag te rijden. “Oh we gaan rijden,” roept Sverre verrast. “Ja natuurlijk , ik heb het toch gezegd, deze trein rijdt vanzelf. Ga maar op de stoel zitten, dan ben jij nu de treinbestuurder,” lacht Stephan. Sverre kan het bijna niet geloven, treinbegeleider en treinbestuurder… en in één avontuur! Fantastisch! De trein rijdt langzaam het station uit. En zijn snelheid neemt toe. “Waw! Wat een spannend avontuur! Sverre geniet… “Wat rijdt de trein vlug, hé meneer Stephan,” zegt Sverre. Maar hij krijgt geen antwoord. Stephan is er niet meer. “Oei oei, nu ben ik hier helemaal alleen in de stuurcabine,” zegt Sverre angstig. Hij kijkt rond naar al de schermen, knopjes , hendels… “Nergens aankomen Sverre,” zegt hij tegen zichzelf.  Even later komt Stephan weer binnen. “Meneer Stephan, waar was je nu? Ik was hier zo alleen en… een beetje bang,” zucht Sverre. “Oh ik was gewoon even naar het toilet. Ver kan ik niet gaan hé, als de trein rijdt,” lacht Stephan. Ze genieten samen van een lange rit…

Foto Stephan Dhooghe

Maar dan ziet Sverre dat de zon stilaan opkomt. “Oh meneer Stephan, ik moet weer naar huis,” zegt Sverre heel ongerust. “Dat komt allemaal in orde, zoals ik beloofd heb,” stelt Stephan hem gerust. De trein vertraagt en rijdt het station weer binnen.

Foto Stephan Dhooghe

Het is nog altijd heel rustig in het station. Als de trein stopt stapt Sverre vlug uit. Als hij afscheid wil nemen van Stephan en hem bedanken is die verdwenen. Sverre heeft geen tijd meer om hem te zoeken. Hij legt de kepie nog vlug in de trein en rent naar de plaats waar hij toegekomen is. “Net op tijd!’ zucht Sverre terwijl hij door het glazen plafond van het staion de zon ziet opkomen. Hij denkt diep na en zegt de spreuk: “Recanto Meteo Livio.” Sverre krijgt weer dat raar gevoel. Het lijkt wel of hij vliegt. Even later voelt hij een schok en voorzichtig opent hij zijn ogen… Sverre ligt in zijn bed. Het is nog donker in zijn kamer. “Welkom terug! Hoe was het avontuur?” vraagt Kazimir. “Fantastisch en weer zoooo spannend,”  zegt Sverre opgewonden, ”vanavond vertel ik je alles.”

“Sverre! Opstaan !” roept mama onderaan de trap. Dat was weer net op tijd!

“Nu weet ik het zeker, later wordt ik treinbestuurder of misschien toch treinbegeleider… ik twijfel toch nog een beetje,” zucht Sverre als hij met mama en papa aan de ontbijttafel zit. “Jij hebt er zeker over gedroomd?” vraagt papa. “Hihi, zoiets,” lacht Sverre.

Eén antwoord op “Meneer Stephan”

  1. Wat is dit weer een prachtig en leerrijk verhaal ! Hilde, je doet het fantastisch !
    Mooie tekeningen, knappe foto’s !
    🤗👍🤗

Laat een antwoord achter aan Brynaert M.-C. Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *