Sebastian gaat vandaag een bezoekje brengen aan de grote babbelboom. Omdat het een prachtige herfstdag is, maakt hij eerst een stevige wandeling in het bos. Hij heeft zijn laarzen aangetrokken. Op de grond ligt een prachtig gekleurd tapijt van afgevallen bladeren. De voorbije dagen was er veel wind en hebben de bomen veel bladeren moeten loslaten.
Als Sebastian aan een houten bruggetje komt, moet hij voorzichtig zijn. Het is bedekt met bruine, gele, groene en rode bladeren. Een prachtige plaats. Maar de regen heeft het bruggetje heel glad gemaakt… Pas op! Maar het is te laat… Sebastian schuift onderuit. Hij gaat vlug weer rechtstaan en veegt de natte bladeren van zijn broek. Maar dapper zet hij zijn wandeling verder tot hij bij de babbelboom komt. Sebastian gaat op het stronkje met mos zitten en zegt de spreuk.
‘Biebbele babbele boe
Oren open en mondjes toe.
Het is geen grap, het is geen droom,
Luister naar de Babbelboom.
Letters, woorden, zinnen,
Laten we beginnen.’
Langzaam wordt de boom wakker en zegt: “Dag Sebastian, ik ben blij dat je op bezoek komt. Je ziet er een beetje moe uit?” Sebastian staat recht en veegt nog enkele bladeren van zijn broek. “Ik heb een lange wandeling gemaakt in het prachtige bos. Maar toen ik over het bruggetje liep ben ik onderuit geschoven. De natte bladeren hadden het heel glad gemaakt,” zucht Sebastian. “Rust dan maar even uit. Zal ik een verhaaltje vertellen?” vraagt de babbelboom. “Oh ja, graag. Ken je een verhaal over de herfst?” vraagt Sebastian. “Ik ken een verhaalt over een blaadje. Luister maar…” zegt de babbelboom en hij vertelt.
Aan de rand van een groot bos stond een dikke oude eik. Het was herfst en de wind had bijna alle bladeren naar beneden laten dwarrelen. Aan de hoogste tak hing nog één blaadje. Hij hard de wind ook blies, het blaadje liet de tak niet los. Het was bang. “Komaan,” blies de wind, ”laat de tak nu maar los en ga op de grond bij de andere blaadjes liggen.” Maar het blaadje durfde niet.
“Zal ik je helpen?” vroeg de uil die enkele takken lager in de boom zat,” ik zal je komen halen en dan vliegen we samen naar beneden.” Maar dat wilde het blaadje niet. “Nee, nee!” riep het bang, ”dan ga je me prikken met je snavel en dat doet pijn. Ik blijf wel hier.” De wind begon weer hard te blazen maar het blaadje hield zich nog altijd stevig vast aan de tak.
“Zal ik je helpen?” vroeg een hert met een groot gewei. Hij stond onderaan de boom naar het blaadje te kijken. “Laat de tak maar los. Dwarrel maar naar beneden. Ik zal je opvangen met mijn gewei en je bij de andere bladeren op de grond leggen,” riep hij naar boven. Maar dat wilde het blaadje niet. “Nee, nee!” riep het bang, ”dat gaat prikken en pijn doen. Ik blijf wel hier.” De wind begon weer hard te blazen maar het blaadje hield zich nog altijd stevig vast aan de tak. “Ik geef het op,” zuchtte de wind, ”blijf dan maar hangen, daar helemaal alleen boven in de boom.” En hij waaide weg…
Een dat later was het blaadje moe en eenzaam daar aan de tak boven in de boom. “Misschien is het toch beter om los te laten en bij de andere blaadjes te gaan liggen. Maar het is zo hoog en de wind is weg…” dacht het blaadje.
Rond de boom huppelde een klein konijntje. “Hé konijntje, wil jij me helpen?” riep het blaadje naar beneden. “Is daar iemand?” vroeg het konijntje verwonderd. Hij keek in het rond maar zag niemand. “Ik ben het, helemaal bovenaan in de boom, aan de tak,” riep het blaadje. “Wat doe jij daar nog, zo helemaal alleen, alle blaadjes liggen hier al op de grond,” zei het konijntje. “Ik was te bang om de tak los te laten. Maar ik ben nu zo moe en een beetje eenzaam. Ik wil wel komen maar de wind is weg om me naar beneden te laten dwarrelen. Kan jij me helpen?” vroeg het blaadje. Het konijntje dacht even diep na… “Laat de tak maar los. Ik zorg ervoor dat je op mijn zachte vacht valt,” stelde het konijntje voor.
En zo gebeurde het… “1 2 3,” telde het konijntje en het blaadje liet de tak los. “Dat was de zachtste landing ooit,” lachte het blaadje, ”dank je wel!” Het konijntje huppelde verder. “Graag gedaan hoor!”
“Zo een leuk verhaal, dank je wel,” zegt Sebastian. Het is tijd voor hem om weer naar huis te gaan want het is bijna donker. “Tot de volgende keer! En voorzichtig op het bruggetje!” roept de babbelboom en hij sluit zijn ogen.