Woef! Woef! Dag allemaal! Hier ben ik weer met een nieuw verhaal…
Ik nodig jullie uit om ook mijn vorige avonturen te lezen.
Het begon allemaal bij mijn geboorte op 3 november 2019 … Ik ben Selah
In mijn tweede verhaal mocht ik voor de eerste keer mee naar Samrée in de Ardennen.
Tijdens het eerste half jaar van mijn hondenleven deed ik heel veel dingen voor de eerste keer en dat kan je lezen in het derde verhaal.
En in het laatste en vierde verhaal mogen jullie meegenieten van mijn zomerse avonturen.
En dan is het nu tijd voor nummer 5…
Het was 3 november 2020. En ik lag nog rustig te slapen….
“Happy birthday to you! Happy birthday to you!
Happy birthday dear Selah! Happy birthday to you!
Hiep piep piep! Hoera!Hiep piep piep! Hoera! Hiep piep piep! Hoera!”
Wat was me dat schrikken. Mijn baasjes Ronny, Katrien, Fran en Kaat zongen een liedje voor mij. Ik begreep er niets van. Ik wist wel wat zingen was, maar waarom zongen ze nu samen? En waarom zo luid? En waarom nu? Toen ik mijn kopje schuin hield, vertelde baasje Katrien dat ik jarig was. Ik werd één jaar en daarom was het feest.” Oh feest, dan gaan we lekkere dingen eten,” dacht ik. ”Kom maar eens mee, we hebben een verrassing,” lachte baasje Katrien. Verrassing?? Wat was dat nu weer? Maar ik hoorde ‘MEE’ en dan is het voor mij altijd dik ok! Ik volgde hen naar buiten en daar was alles mooi versierd met vlagjes en ballonnen. Oei ballonnen, dat betekende…AFBLIJVEN!!! Ik had eens gespeeld met een ballon en toen ik er in beet… PATS!! plofte hij en ben ik heel erg geschrokken. En mijn oren deden zo een pijn. Ze hingen helemaal slap. Nog slapper dan anders. Het was zo mooi. En op een kleine tafel stond een kommetje met hondenkoekjes. Allemaal voor mij. Dat was smullen.
Baasje Kaat had een prachtige tekening gemaakt. Ze had mij getekend op mijn verjaardagsfeest. Er vlogen ballonen in de lucht en boven mijn kopje hingen vlagjes. “Kijk eens naar al die mooie kleuren Selah,” zei ze terwijl ze haar vinger op de vlagjes en op de ballonen legde. Kleuren? Wat zijn kleuren? Ik begreep het niet en hield mijn kopje schuin. “Kijk Selah, dit is blauw, en dat is groen,” wees ze naar enkele vlagjes. “En dat is rood, geel, oranje, paars en roos. En ook de ballonnen hebben die mooie kleuren.” Ok, dat weet ik nu ook weer.
Baasje Fran had ook getekend voor mijn verjaardag. Het was een grote prachtige tekening. Net als bij baasje Kaat stond ik er ook weer op en achter mij zag je allemaal ‘kleuren’. Ja ja, dat had ik goed onthouden. En toen ze me de tekening liet zien zong ze samen met baasje Kaat er een prachtig liedje bij..
Mooie kleuren, moet je zien
‘t Zijn er veel, ik denk wel 10.
Alle kleuren die bestaan,
Ik wijs ze aan.
“Woef! Woef!” blafte ik want ik vond het liedje heel mooi en de baasjes zongen prachtig! “Dat is een regenboog,” vertelde baasje Fran toen ze naar de gekleurde strepen wees.” En die regenboog heeft ook mooie kleuren. Weet je, Selah, als het geregend heeft en daarna schijnt de zon, verschijnt er soms wel eens een echte regenboog.” Daar begreep ik weer eens niets van. Maar REGEN!!! Nee, daar kan ik niet tegen. Want als het regent, gaan we niet wandelen. Maar ik wist het nu wel zeker… kleuren vind ik mooi!
In de namiddag maakten we met z’n allen nog een stevige wandeling. Dat mocht zeker niet ontbreken op mijn verjaardag want dan kon ik lekker rennen en springen en rollen en bollen. En nu ik wist wat kleuren waren, ging ik er naar op zoek. Baasje Fran had de tekening meegenomen met de regenboog. Ik zag dat het gras en de planten ‘groen’ waren. Ik wilde dat vertellen aan mijn baasjes en ‘woef’ blafte ik. Maar ze verstonden me niet.
Ik rende naar baasje Fran en legde mijn poot op de groene streep van de regenboog. Toen verstonden ze me. “Kijk Selah heeft de kleur ‘groen’ herkend want ze legt er haar poot op,” riep baasje Fran fier. Haha, dat had ik goed gedaan hé! Ze waren allemaal fier op mij en ik kreeg een aaike op mijn kop. Echt leuk die kleuren. En weet je wat nog leuker was? Baasje Fran nam nu bij elke wandeling haar tekening mee. Dan konden we het kleurenspel spelen.
Toen we weer thuiskwamen zag ik plots nog een kleur van de regenboog. In de tuin lag een grote oranje bal. Ik liep er naartoe en wilde de bal verder rollen. Ik duwde met mijn poot maar de bal bewoog niet. Ik begreep er niets van. En toen ik mijn kopje schuin hield, kwam baasje Katrien me vertellen dat het geen bal was maar een grote pompoen. Jammer, ballen zijn zo leuk. Je kan er mee rollen en in bijten en aan sabbelen.
“Woef!” blafte ik en rende naar baasje Fran. Ik legde mijn poot op de oranje streep van de regenboog. “Bravo Selah dat heb je goed gedaan!”juichte ze blij en ik kreeg een aaike. Ik was apetrots en kwispelde blij met mijn staart.
Van al dat feesten en wandelen was ik toch wel een beetje moe geworden. Het was tijd voor een dutje. Ik ging bij kleine Selah, mijn knuffeltje, op het dikke kussen liggen. En even later vielen we samen in slaap.
Toen ik een uurtje later weer wakker werd en mijn ogen opende, keek ik naar kleine Selah en dan naar mijn poten. “Woef! Woef! Hé, wij hebben ook een kleur!” blafte ik blij. Maar ik kende de kleur niet. Ik liep naar binnen. De tekening van baasje Fran lag op de keukentafel. Maar… ik vond onze kleur niet. Ik liep verder naar binnen op zoek naar dezelfde kleur. En na lang zoeken had ik ze gevonden. Ik was apetrots en wilde het aan mijn baasjes vertellen. “Woef! Woef! Woef!” blafte ik luid. Ik blafte tot ze kwamen kijken. “Wat heb jij nu gedaan?” vroeg baasje Katrien boos. Ik begreep het niet, werd een beetje bang en hield mijn kopje schuin. “Ik weet wat hier aan de hand is,” lachte baasje Ronny, “Selah is op zoek gegaan naar haar kleur. Ze heeft die niet gevonden op de tekening. En zo wil ze laten zien dat ze ook die kleur kent.” Baasje Ronny had het goed begrepen. Ik had op de grote poef een rijtje gemaakt van handtassen en schoenen van mijn kleur. Toen moesten ze allemaal lachen. Ook baasje Katrien. Ze was gelukkig niet meer boos. En ik was heel fier en kwispelde met mijn staartje.
Bij het wandelen heb ik soms een sjaaltje aan en dan mag ik vrij lopen. Als baasje Katrien ze me aandoet zegt ze altijd de kleur. Daarom weet ik dat het ene blauw is en het andere oranje. Ik heb ook een tuigje en dat is ook blauw. En mijn hals- en leibanden zijn roze, groen en blauw. Super dat ik nu de kleuren ken. Het liefste doe ik eigenlijk niets aan. Maar… sssst, da’s mijn klein geheimpje.
Bij een andere wandeling mocht ik mijn blauwe sjaaltje aandoen. “Super, dan ga ik vandaag op zoek naar kleurtje ‘blauw’” dacht ik. Maar dat was niet zo gemakkelijk. Ik vond geen blauw. Het was een donkere bewolkte dag en de lucht was grijs, niet blauw. De bomen waren bruin en groen. Ook het gras was groen. Maar op weg naar huis kwam de zon vanachter de grijze wolken piepen en zag ik een heel klein streepje van de blauwe lucht. En die zon scheen op een grote blauwe deur. Joepie! Ik had blauw gevonden.
“Woef!” blafte ik blij en rende naar baasje Fran. Ik legde mijn poot op de blauwe streep van de regenboog. “Bravo Selah , goed gedaan!”juichte ze blij en ik kreeg een aaike. Ik was weer apetrots en kwispelde blij met mijn staart. Ik keek al uit naar mijn volgende wandeling. Nu zijn ze nog leuker dan anders.
Ik heb ook een gele sjaal. Hihi, dat is niet echt mijn sjaal maar die van baasje Fran. Zij heeft die gebreid. Mooi hé! En lekker warm. Die gele kleur zag ik ook toen we op een zonnige dag weer op wandel waren. Tussen het lange groene gras zag ik gele bloemen. Natuurlijk had baasje Fran haar grote tekening weer bij. Die neemt ze nu elke wandeling mee om met mij de kleuren te oefenen.
“Woef!” blafte ik blij en rende naar haar toe. Ik legde mijn poot op de gele streep van de regenboog. En ja hoor, ik had het weer goed gedaan. En verdiende een aaike en een dikke knuffel .“Bravo Selah !” Nu had ik al oranje, groen, blauw en geel kunnen tonen op de tekening. Benieuwd wat de volgende kleur ging zijn…
Mijn roze halsband vind ik de allermooiste maar dat kleurtje had ik nog niet gezien tijdens een wandeling. Tot enkele weken geleden… Het was ondertussen al lente geworden. “Vandaag gaan we nog eens wandelen,” vertelde baasje Katrien, ”en ik weet zeker dat we weer mooie kleuren gaan zien.” De tekening van de regenboog lag nog op de keukentafel. Ik liep er naar toe. “Woef! Woef!” blafte ik luid. “Nee, nee, ik zal ze niet vergeten hoor,” lachte baasje Fran. “Super! Ze had mij begrepen. Nu waren we klaar om met ons vijven te vertrekken. Wat was dat genieten. Die ‘lente’, zoals baasje Katrien het noemde, had echt wel mooie kleuren getoverd. En toen zag ik mijn lievelingskleur… Tussen het lange gras groeiden roze bloemetjes. Maar toen ik ze besnuffelde, moest ik niezen. Het waren roze kriebelbloemen. Een eindje verder stond er in een tuin een heel speciale boom. Hij droeg grote roze bloemen op zijn takken. Ik liep naar de laagste tak om ze eens van dichtbij te bekijken. En wat roken die lekker! Zouden die ook lekker smaken? Toen ik een hapje wou nemen…”Niet doen Selah!” riep baasje Kaat, ”dat zijn bloemen van de Magnoliaboom. Die mag je niet opeten.” Dat begreep ik niet. Ze ruiken lekker en je mag ze niet eten… raar.
“Woef!” blafte ik en rende naar de tekening. Ik legde mijn poot op de roze streep van de regenboog. “Bravo!“ juichten de baasjes. En wat rook ik daar? Geen bloemen maar een hondenkoekje! “Verrassing!” lachte baasje Ronny, ”dat heb je wel verdiend hé Selah.” Woef! Hmm lekker! Ik was weer apetrots en kwispelde blij met mijn staart. Nu had ik al oranje groen, blauw, geel en roze kunnen tonen op de tekening van de regenboog.
En op een dag maakten we ook een ‘Street Art wandeling’. Zo noemde baasje Katrien dat. ‘Wandeling’… ja dat kende ik maar ‘Street Art’? Ik hield mijn kopje schuin want ik begreep dat niet. ”We gaan een wandeling maken door de straten en daar gaan we heel veel kleuren zien,” vertelde baasje Katrien. ‘Wandelen’ en ‘kleuren’ dat vond ik leuk. Maar ‘straten’ betekende dat ik aan de leiband moest blijven en dat vond ik niet zo leuk. Ik had mijn roze halsband aan en dat maakte het wel een beetje leuk! Het werd een echt kleurenfeest! Zo veel kleuren bij elkaar. Ik werd er helemaal blij van! Ik hou zo van die kleuren. Baasje Fran had haar tekening van de regenboog natturlijk bij. Maar nu was het echt veel te moeilijk om de kleuren aan te tonen. Het waren er zo veel en ook nieuwe die ik nog nooit gezien had.
Maar bij de laatste tekening die we zagen, wist ik het wel. Ik zag mijn lievelingskleur roze en die krabbeltjes en streepjes die er bijstonden waren paars.
“Woef! Woef!” blafte ik twee keer want ik had twee kleuren gezien. Ik rende naar de tekening en legde mijn poot op roze en paars. Dat lukte goed die strepen stonden net naast elkaar. “Fantastisch! Wat ben jij toch een slimme hond!” juichten de baasjes. En ik genoot weer van de vele knuffels en aaikes.
Onderweg naar huis zongen baasje Fran en baasje Kaat dat mooie liedje nog eens voor mij. Mijn staartje ging er weer van kwispelen want het maakte mij zo blij…
Mooie kleuren, moet je zien
‘t Zien er veel, ik denk wel 10.
Alle kleuren die bestaan,
Selah wijst ze aan.
Wat heb ik sinds mijn verjaardag weer veel geleerd.
Al die mooie kleuren en af en toe ook lekkere geuren.
En weet je wat er ook is gebeurd? Als ik slaap zijn ook mijn dromen gekleurd.
Woef, woef! Tot de volgende keer, dan ben ik er weer… voor een nieuw avontuur.